Stanisław Korab-Brzozowski: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 1:
'''Stanisław Korab-Brzozowski''' (ur. [[1876]], zm. [[1901]] w [[Warszawa|Warszawie]]) - [[Polska|polski]] [[liryka|poeta]], [[tłumacz]], reprezentant [[Młoda Polska (epoka literacka)|Młodej Polski]]. Zaliczany do grona najwybitniejszych polskich twórców [[dekadentyzm]]u. Brat poety [[Wincenty Korab-Brzozowski|Wincentego Koraba-Brzozowskiego]], z którym napisał cykl [[sonet]]ów na cześć ojca, [[bard]]a i poety [[romantyzm|romantycznego]] - [[Karol Brzozowski|Karola Brzozowskiego]].
 
Prawie nic nie wiadomo na temat krótkiego życia Stanisława Koraba-Brzozowskiego. Był synem poety romantycznego [[Karol Brzozowski|Karola Brzozowskiego]] i bratem [[Wincenty Korab-Brzozowski|Wincentego Koraba-Brzozowskiego]], również poety. Nie kultywował jednak rodzinnej tradycji wędrownego poety-pieśniarza, preferując raczej życie "lwa salonowego". ZwiązanyNależał byłdo zkręgu kręgiem[[cyganeria artystyczna|cyganerii]] ''dzieci szatana'' [[Stanisław Przybyszewski|Stanisława Przybyszewskiego]].
Związany był z czasopismem ''[[Chimera (czasopismo)|Chimera]]''. Tłumaczył utwory [[Charles Baudelaire|Charlesa Baudelaire'a]] oraz [[Paul Verlaine|Paula Verlaine'a]]. W [[1901]] roku Stanisław Korab-Brzozowski popełnił spektakularne [[samobójstwo]], prawdopodobnie z powodu zawodu miłosnego. ''Sprzedał na krótko przed śmiercią skromne swoje ruchomości i przygotował kolację, na którą zaprosił grono przyjaciół. Nad ranem opuścił gospodarz swych gości i zniknąwszy już nie powrócił. Gdy po dłuższym czasie poczęto go szukać, znaleziono go martwego na podłodze. Zażył truciznę'' - wspomina [[Tadeusz Żeleński]]. Choć tło samobójstwa nie jest do końca jasne, Żeleński przywołuje tu postać [[Dagny Przybyszewska|Dagny Przybyszewskiej]]. Rzekomy romans owiany jest jednak tajemnicą; [[Artur Hutnikiewicz]] sugeruje tu nawet istnienie tragicznego trójkąta: Dagny, Stanisław Korab-Brzozowski i Władysław Emeryk<ref>A. Hutnikiewicz, ''Młoda Polska'', Warszawa 2004, str. 149</ref>.