Philipp Scheidemann: Różnice pomiędzy wersjami

W latach [[1903]]-[[1918]] był socjaldemokratycznym deputowanym do [[Reichstag]]u. W [[1911]] roku wszedł w skład zarządu SPD, a rok później został wybrany wiceprzewodniczącym parlamentu. W początkowym okresie [[I wojna światowa|pierwszej wojny światowej]] Scheidemann był jej zwolennikiem, lecz w późniejszym czasie opowiadał się już za pokojem i powrotem do [[Status quo (termin)|statusu quo]]. Od [[1916]] był razem z [[Friedrich Ebert|Friedrichem Ebertem]] współprzewodniczącym SPD. W [[1918]] został [[Minister bez teki|ministrem bez teki]] w rządzie [[Maximilian von Baden|Maksymiliana Badeńskiego]].

 

W obliczu przegranej wojny i trudności gospodarczych Niemcy stanęły na progu [[Rewolucja|rewolucji]]. W całym kraju wybuchały [[Strajk|strajki]] i zamieszki. Mając na celu uspokojenie nastrojów [[9 listopada]] [[1918]] Scheidemann około godziny 14 proklamował z balkonu Reichstagu powstanie republiki w Niemczech. Akt ten nie był konsultowany z ówczesnym kanclerzem Friedrichem Ebertem. [[19 stycznia]] [[1919]] roku odbyły się wybory do Zgromadzenia Narodowego, a następnie powołano nowy rząd z Scheidemannem na czele. Do rządu weszło SPD, [[Centrum (opcja polityczna)|Centrum]] i demokraci. Samego Scheidemanna określano mianem nie kanclerza a premierem Rzeszy ''(Reichsministerpräsident)''. Scheidemann był kanclerzem od [[13 lutego]] do [[20 czerwca]] [[1919]]. W swoim rządzie nie posiadał zbytniego poważania, nie umiał wypracować także konkretnej koncepcji rządzenia państwem. Do sukcesów gabinetu Scheidemanna należy zaliczyć ustabilizowanie sytuacji w Niemczech. Premier Rzeszy był zdeklarowanym krytykiem [[Traktat wersalski|traktatu wersalskiego]], który odrzucił. Fakt ten, w związku z koniecznością zakończenia wojny, był bezpośrednią przyczyną podania się kanclerza do dymisji.