P-6/P-35: Różnice pomiędzy wersjami

napęd = 2 startowe silniki rakietowe, marszowy silnik turboodrzutowy 4D48|

masaglowicy = 800-1000 kg / 20 Kt<ref>20 Kt według [http://www.testpilot.ru/russia/chelomei/p/6/index.htm], według innych danych - 350 Kt ([http://ship.bsu.by/main.asp?id=1000056])</ref>|

typglowicy = [[głowica kumulacyjna|kumulacyjno]]-burząca 4G48 lub [[broń jądrowa|atomowa]]|

naprowadzanie = bezwładnościowezdalne, aktywne radarowe|

Pociski P-6 i P-35 zostały opracowane pod koniec lat [[lata 50. XX wieku|50 XX wieku]] w biurze OKB-52, głównego konstruktora W. Czełomieja, na podstawie postanowienia Rady Ministrów z [[1956]]. Główną cechą pocisków była możliwość naprowadzania na cele poza horyzontem, miały służyć przede wszystkim do zwalczania grup lotniskowców NATO. Oba pociski były zbliżone do siebie, główną różnicę stanowiło przeznaczenie - P-6 był przewidziany na uzbrojenie okrętów podwodnych, a P-35 - nawodnych. Pociski opracowano w układzie odrzutowych dwustopniowych pocisków skrzydlatych (I stopień - silniki rakietowe, II stopień - marszowy silnik turboodrzutowy). Płatowiec stanowił rozwinięcie pocisku [[Pocisk przeciwokrętowy P-5|P-5]]. PrzeznaczeniemSystem pociskówkierowania byłoAntiej przedeopracował wszystkiminstytut zwalczanieNII-49. grup lotniskowców NATO.

GłównąZ cechąjednego pociskuokrętu byłamożna możliwośćbyło atakowaniawystrzelić celównaraz pozaw horyzontem,ciągu ponadto15 z jednego okrętu można było wystrzelićminut salwę 4 pocisków, atakujących ten sam zespół okrętów. Z okrętów podwodnych pociski wystrzeliwane były w położeniu wynurzonym, od wynurzenia do startu pierwszego pocisku potrzeba było 3 minut czasu. <!--Aparatura naprowadzania mogła naprowadzać do 12 pocisków na jeden cel-->.

Przez okres naprowadzania rakiety, okręt podwodny musiał utrzymywać z nią kontakt radiowy. Pocisk leciał początkowo na dużej wysokości. Głowica radarowa pocisku lecącegonaprowadzanego popoczątkowo zaprogramowanejz trasieokrętu wykrywała cel i przekazywała jego dane na okręt, gdzie operator dokonywał wyboru celów. Po wyborze celu, pocisk obniżał lot do 100 m i dalej samonaprowadzał się na cel, po czym nurkował w jego kierunku. Wadą takiego rozwiązania była jednak konieczność przebywania okrętu podwodnego w wynurzeniu do czasu wykrycia celu przez pocisk. Można bylo też wystrzeliwać pociski w reżimie autonomicznym, bez wskazywania celów. Dalekie wykrywanie celów było dokonywane za pomocą samolotów rozpoznawczych [[Tu-16]]RC i [[Tu-95]]RC.

*[http://www.testpilot.ru/russia/chelomei/p/6/index.htm П-6 (4К88)] w serwisie Ispytatieli (główne źródło)