Witold Łaszczyński: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m ujednolicenie cudzysłowów, int., linki
mNie podano opisu zmian
Linia 1:
'''Witold Łaszczyński''', pseudonim '''Alf''' (ur. [[22 lipca]] [[1874]], [[Warszawa]], zm. [[22 maja]] [[1949]], [[Pruszków]]), poeta, literat, dramaturg.
 
Syn Adama Stanisława i Marii z Prawdzic-Łukomskiej. Uczestnik spotkań literackich w salonie Deotymy, był jednym z jej faworytów; współpracownik warszawskiej prasy (m.in. "Wędrowca", "Prawdy", "Tygodnika Polskiego"). [[1891]]-[[1893]] redaktor tajnego tygodnika "Młody Świat", [[1902]]-[[1906]] redaktor czasopisma "Nasze Kłosy". Członek zarządu Młodej Polski, członek zarządu Zrzeszenia Beletrystów, członek zarządu Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy, członek komitetu Kasy Literatów.
 
Podczas zaborów organizator przedstawień patriotycznych (m.in. "Leszek Biały", "Kacper Karliński", "WrokWyrok Jana Kazimierza", "Obrona Częstochowy", "Emigracja chłopska w Warszawie", "Mazepa") wystawianych w [[Warszawa|Warszawie]], [[Siedlce|Siedlcach]], [[Sochaczew]]ie, [[Ciechanów|Ciechanowie]], [[Czerwińsk]]u i in. Już w [[1906]] Łaszczyński założył i kierował Teatrem Młodzieży Pracy, przekształconym w Towarzystwo Teatralne Warszawskie im. [[Wojciech Bogusławski|Wojciecha Bogusławskiego]]. Z jego inicjatywy wystawiono sztuki popularne i cieszące się dużym powodzeniem, jak "Majster i czeladnik" Korzeniowskiego oraz "Błażek opętany" [[Władysław Anczyc|Anczyca]]. Później Łaszczyński jako prezes, dyrektor i reżyser wystawiał we wszystkich teatrach warszawskich (a szczególnie Letnim w Ogrodzie Saskim, w Dolinie Szwajcarskiej, w Bagateli, na Dynasach) najlepsze sztuki polskich autorów: [[Juliusz Słowacki|Słowackiego]], [[Władysław Syrokomla|Syrokomli]], "Obronę Częstochowy" Bośniackiej, "Karpackich Górali" Korzeniowskiego, komedie [[Aleksander Fredro|Fredry]] "Damy i Huzary", "Śluby panieńskie" i inne. Pod dyrekcją Łaszczyńskiego wystawiono ponad pięćset przedstawień i zagrano około 100 koncertów. Teatry kierowane przez Łaszczyńskiego nie korzystały z żadnych zapomóg i pomocy, były samowystarczalne, a bilety łatwo dostępne dla młodzieży i ludzi pracy.
 
Był założycielem i dyrektorem Towarzystwa Teatralnego Warszawskiego im. W. Bogusławskiego; autor m.in. poematu "Dzień Zaduszny" (poezje t. 1 [[1899]]), "Aria z Halki" (komedia wierszem, [[1899]]), "Warszawa", "Wierzba Kościuszki" (wiersze, [[1921]]), "Wajdelota – pieśń o szczęściu" (poemat dramatyczny, [[1923]]), wiersze "Dzwony w Londynie", "Prorok", "Poezje", "Wysoki próg" (poezje, [[1932]]) - zbiór wierszy wydany z okazji XXXV-lecia pracy literackiej, artystycznej i społecznej poety). Był także autorem kilkudziesięciu wierszowanych sylwetek wybitnych i popularnych wówczas postaci warszawskich (w rękopisie); tłumaczył m.in. z [[Maria Konopnicka|M. Konopnicką]] i W. Zagórskim komedię [[Edmond Rostand|E. Rostanda]] "Cyrano de Bergerac" i inne dzieła [[Johann Wolfgang von Goethe|Goethego]], [[Friedrich Schiller|Schillera]] i innych. Pisał mnóstwo wierszy tzw. okolicznościowych z okazji rocznicy np. "Powrotu ks. Józefa Poniatowskiego", "Zdobycia Warszawy przez Niemców" ([[3 sierpnia]] [[1915]]), uczczenia zasług rycerzy polskich w dzień zaduszny, wejścia posłów polskich do Dumy Rosyjskiej, odezwy W.Ks. Mikołaja Mikołajewicza do Polaków, cenzury niemieckiej i rosyjskiej, odzyskania Śląska, zasług Francji i gen. Focha dla odzyskania naszej niepodległości, budowy [[Wieża Eiffla|wieży Eiffla]] w [[Paryż]]u .