105 mm haubica M102
M102 – amerykańska lekka holowana haubica kalibru 105 mm. Została opracowana w 1964[1]. Wprowadzona do służby w czasie wojny wietnamskiej, użyta była również w operacjach Pustynna Tarcza i Pustynna Burza. Można z niej strzelać różnymi rodzajami konwencjonalnej amunicji, a także szybko ją obrócić o 360 stopni. Haubice M102 mogą być zrzucane na spadochronach albo transportowane przez helikoptery, w czasie normalnych przemieszczeń jak i w razie operacji desantowych.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Długość lufy |
3382 mm[1] |
| Donośność |
15 000 m[1] |
| Prędkość pocz. pocisku |
494 m/s.[1] |
| Długość |
5182 mm[1] |
| Szerokość |
2000 mm |
| Wysokość |
1600 mm |
| Masa |
1496 kg[1] |
| Kąt ostrzału |
360° (w poziomie) |
| Szybkostrzelność |
10 strzałów/min[1] |
| Obsługa |
8 osób[1] |
Haubica M102 jest najsilniejszym uzbrojeniem samolotu Lockheed AC-130.
Armia Stanów Zjednoczonych nie używa już tej broni, zastąpiła ją 105 mm haubica M119, lecz haubica M102 wciąż jest wykorzystywana przez Gwardię Narodową.
Budowa edytuj
Posiada zamek klinowy, hydropneumatyczny oporopowrotnik, lufę z hamulcem wylotowym[1].
Haubicę do strzelania osadza się na płycie oporowej, która jest mocowana pod osią kół podczas położenia marszowego. Dolne łoże posiada jednoogonową, dwuramienną konstrukcję. Urządzeniem rolkowym[2] zastąpiono tradycyjny lemiesz[1].
Amunicja edytuj
Do strzelania miała zastosowanie amunicja dzielona[1]:
- odłamkowo–burzącą,
- odłamkowo–rażąca (małe pociski wewnątrz korpusu),
- kumulacyjna,
- dymna,
- z dodatkowym napędem rakietowym.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 124. ISBN 83-86028-01-7.