2 Front Białoruski
2 Front Białoruski (ros. 2-й Белорусский фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.
 Sztandar 2 Frontu Białoruskiego z Muzeum Sił Zbrojnych FR w Moskwie | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1944 |
| Rozformowanie |
1945 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. płk Pawieł Kuroczkin |
| Ostatni |
marszałek Konstanty Rokossowski |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa Operacja Bagration Operacja wiślańsko-odrzańska Operacja wschodniopruska Operacja pomorska Operacja berlińska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
Formowanie i walki edytuj
I formowanie edytuj
Utworzony 24 lutego 1944 na styku Frontu Białoruskiego (od tej pory 1 Frontu Białoruskiego) i 1 Frontu Ukraińskiego z części armii obu tych Frontów. Działał na kierunku kowelskim. Rozformowany 5 kwietnia 1944. Jego wojska przekazano do 1 Frontu Białoruskiego[1].
II formowanie edytuj
Utworzony 24 (19?) kwietnia 1944 z części wojsk Frontu Zachodniego.
Rozwinął się na linii: Bajewo, Czausy, Chołopiejew przeciw niemieckim związkom 4 Armii Grupy Armii „Środek” i w okresie 23 czerwca – 31 lipca 1944 wziął udział w operacji białoruskiej przeciw wojskom Grupy Armii „Środek” osiągając rejon Łomży. W okresie 13 – 31 stycznia 1945 wraz z 3 Frontem Białoruskim przeprowadził operację wschodniopruską przeciw Grupie Armii „Mitte” (od 26 stycznia 1945 Grupa Armii „Nord”) rozcinając ją na 3 izolowane zgrupowania w rejonach Królewca, Braniewa i Sambii[1].
1 – 30 marca 1945 we współdziałaniu z prawoskrzydłowymi związkami 1 Frontu Białoruskiego przeprowadził operację pomorską przeciw niemieckiej Grupie Armii „Weichsel”, opanowując Pomorze.
16 kwietnia – 8 maja 1945 w czasie operacji berlińskiej nacierał z rejonu dolnego biegu Odry na: Rugię, Stralsund, Wismar, Grabow[1].
Na bazie dowództwa frontu w 1945 utworzono Grupę Wojsk Okupacyjnych w Niemczech oraz Radziecką Administrację Wojskową w Niemczech, następnie dowództwo Północnej Grupy Wojsk Radzieckich.
Dowództwo 2 Frontu Białoruskiego edytuj
- Dowódcy frontu
- gen. płk Pawieł Kuroczkin (I formowanie)
- gen. płk Iwan Pietrow – do 6 czerwca 1944
- gen. armii Gieorgij Zacharow[2] (do 17 listopada 1944)
- marszałek Konstanty Rokossowski (od 17 listopada 1944)
- Zastępca dowódcy – gen. płk Kuźma Trubnikow
- Członkowie rady wojennej:
- gen. lejtn. Nikita Subbotin
- gen. lejt. Aleksandr Russkich
- Szef sztabu – gen. płk Aleksandr Bogolubow[2]
- Dowódca artylerii – gen. płk Aleksandr Sokolskij
- Dowódca wojsk pancernych i zmechanizowanych – gen lejtn. Michaił Czerniawskij
- Szef wojsk inżynieryjnych – gen. lejtn. Boris Błogosławow
- Szef wojsk łączności – gen. lejtn. N. Borzow
- Kwatermistrz – gen. lejtn. Fieofan Łagunow[3]
- Komisarz
- gen. Lew Mechlis (kwiecień-czerwiec 1944),
- gen. Nikita Subbotin (od czerwca 1944 do rozwiązania frontu)
Struktura organizacyjna edytuj
| Skład | |
|---|---|
| czerwiec 1944[1]: | styczeń 1945[1] |
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 144.
- ↑ a b Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 195.
- ↑ Dolata 1971 ↓, s. 590.
Bibliografia edytuj
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.
- Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
- Mała Encyklopedia Wojskowa MON 1967
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Я. Фойтцик, А. В. Доронин, Т. В. Царевская-Дякина: Советская военная администрация в Германии, 1945-1949. Справочник, РОССПЭН Moskwa 2009, [w:]