Wikipedia

7 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

1934-1945, Wehrmacht

7 (Bawarska) Dywizja Piechoty (niem. 7. Infanterie-Division) – niemiecki związek taktyczny, uczestniczył w agresji na Polskę, Belgię i Francję oraz ataku na Związek Radziecki.

7 Dywizja Piechoty
7. Infanterie-Division
Ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1934 Monachium

Rozformowanie

1945

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

OKH

Multimedia w Wikimedia Commons

Formowanie i szlak bojowy edytuj

7 Dywizja Piechoty (7 DP) tworzona została w 1935 w Monachium (stąd nieoficjalne określenie: „Bawarska” w nazwie). Weszła w skład Grupy Armii Południe.

Agresja na Polskę

1 września 1939 7 DP pod dowództwem gen. bryg. Eugena Otta przekroczyła granicę polską w Zwardoniu. Potężne uderzenie odpierał polski pododdział pod dowództwem por. Talarka. Realizując rozkaz przełożonego, pod naporem przeważających sił przeciwnika, zmuszony był wycofać się jednak w rejon Baraniej Góry. 2 września 1939 w godzinach rannych nastąpiło kolejne uderzenie 7 DP w rejonie Ujsół, Milówki i Kamesznicy w Beskidzie Żywieckim oraz w rejonie Istebnej, Koniakowa w Beskidzie Śląskim. Natarcie to przypłacili jednak Niemcy niemałą ceną, pozostawiając w Ujsołach, Rajczy, Nieledwi i Kamesznicy ponad 50 zabitych, a także dużo zniszczonego sprzętu bojowego (głównie samochodów opancerzonych). O godz. 11.00 natarcie oddziałów 7 DP zostało zatrzymane w Milówce.

Osobny artykuł: Bitwa pod Węgierską Górką.

Oddziały niemieckie po przegrupowaniu ponowiły atak. W ramach artyleryjskiego przygotowania posypała się lawina pocisków i zapłonęły pierwsze chałupy. W pół godziny później do ataku ruszyła piechota niemiecka, która wkrótce znalazła się na przedpolach schronów bojowych w Węgierskiej Górce. 17 tys. żołnierzy 7 DP szturmowało maleńki oddział polski, któremu udało się odeprzeć pierwszą falę uderzenia celnym ogniem ckm-ów. Niemcy zaczęli ostrożniej podchodzić do ataku, decydując się na zdobywanie poszczególnych schronów po kolei. Taktyka ta, której kluczowym punktem były grupy szturmowe wspomagane przez saperów, nie dała spodziewanych efektów. I tak ataki trwały aż do późnych godzin nocnych. Płk Gaładyk dopiero wieczorem wydał rozkazał wycofanie się obrońcom. Załoga fortu "Waligóra" (dowódca por. Leopold Galocz) zmuszona była do wycofania się z powodu braku amunicji. Walki trwały 8 godzin, po czym opór stawiły 2 forty w Węgierskiej Górce "Włóczęga" (dow. ppor. Marian Małkowski) i "Wędrowiec" (dowódca kpt. T. Semik), oraz 1 i 2 kompania strzelecka baonu "Berezwecz" (mjr Kazimierz Czarkowski), do których nie dotarł rozkaz wycofania się. Rankiem 3 września 1939 kpt. Semik zabronił prowadzenia ognia z wierzchu fortu i korzystał jedynie z ckm i działka 37 mm zamocowanych w ambrazurach. Rozkazu tego nie wykonał jego zastępca sierżant Raczyński i zginął przeszyty ogniem ciężkiego karabinu maszynowego.

Rozbite oddziały batalionu KOP "Berezwecz" i skompletowane pod dowództwem kpt. Wajdowicza w ciągu nocy z 2 na 3 września 1939 i dalej w ciągu 3 września stoczyły jeszcze potyczkę z oddziałami niemieckimi przedzierając się przez wieś Lipowa.

Fort "Włóczęga" poddał się 3 września o godz. 8.30, a fort "Wędrowiec" dowodzony przez kpt. Tadeusza Semika o godz. 17.00. Mimo ogromnej przewagi liczebnej i technicznej, Niemcy ponieśli spore, szacowane na 200-300 ludzi, straty.

Pozostałe oddziały wycofały się w kierunku Żywca i Andrychowa. Utworzona z resztek 1 i 2 kompanii nowa kompania pod dowództwem kpt. Tadeusza Kadego wycofała się przez Ostre w kierunku Lipowej.

W dalszym marszu 4 września 1939 w godzinach rannych jednostki polskie stoczyły ciężki bój w rejonie Zadziela–Oczków z napotkanymi oddziałami 7 DP, zadając nieprzyjacielowi ciężkie straty w ilości 47 zabitych i wielu rannych (był to ostatni bój Batalionu KOP "Berezwecz" na Ziemi Żywieckiej).

Agresja na Belgię i Francję

W 1940 7 DP brała udział w agresji na Belgię i Francję. Na terytorium Belgii walczyła przeciw Brytyjskiemu Korpusowi Ekspedycyjnemu[1].

Atak na Związek Radziecki

W kwietniu 1941 została przerzucona na terytorium okupowanej Polski. Od 22 czerwca 1941 uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki. Po bitwie pod Kurskiem, toczyła walki odwrotowe zakończone w latem 1944 roku na linii Wisły. Szlak bojowy zakończyła na Półwyspie Helskim, oddając się 8 maja 1945 do niewoli Armii Czerwonej[1].

Dowódcy edytuj

Rejony działań edytuj

  • Polska (wrzesień 1939 - maj 1940)
  • Belgia i Francja (maj 1940 - czerwiec 1940)
  • III Rzesza (czerwiec 1940 - czerwiec 1941)
  • Związek Radziecki, odcinek środkowy frontu (czerwiec 1941 - luty 1945)
  • III Rzesza Gdańsk (luty 1945 - maj 1945)

Skład dywizji edytuj

  • 19 pułk piechoty (niem. 19. Infanterie-Regiment)
  • 61 pułk piechoty (niem. 61. Infanterie-Regiment)
  • 62 pułk piechoty (niem. 62. Infanterie-Regiment)
  • 7 zmotoryzowany batalion przeciwpancerny (niem. 7. Panzerabwehr Bataillon (mot))
  • 7 batalion rozpoznawczy (niem. 7. Aufklarungs Bataillon)
  • 7 pułk artylerii (niem. 7. Artillerie-Regiment)
    • 1 batalion
    • 2 batalion
    • 3 batalion
    • 1/ 3 pułku artylerii
  • 7 rezerwowy batalion polowy (niem. 7. Feldersatz Bataillon)
  • 7 batalion łączności
  • 7 batalion saperów (niem. 7. Pionier Bataillon)
  • jednostki zaopatrzeniowe

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Mitcham 2009 ↓, s. 54.

Bibliografia edytuj

  • Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
  • Wilhelm Hertlein, Chronik der 7. Infanterie-Division München.
  • D. Schmidtgen, Die Münchener Hausdivision: Die Divisionskurzberichte der 7. Infanterie Division von Juli 1940 bis April 1944.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=7_Dywizja_Piechoty_(III_Rzesza)&oldid=72726212”