Wikipedia

Adam Myjak

polski rzeźbiarz

Adam Myjak (ur. 3 stycznia 1947 w Starym Sączu) – polski rzeźbiarz i pedagog, profesor i rektor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Adam Myjak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1947
Stary Sącz

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Dziedzina sztuki

rzeźba

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Życiorys edytuj

Dzieciństwo spędził w Częstochowie, gdzie rozpoczął edukację szkolną. W 1958 rodzice wraz z piątką dzieci przenieśli się do Sandomierza[1]. Tu ukończył szkołę podstawową, a następnie w 1965 I Liceum Ogólnokształcące – Collegium Gostomianum. Zgodnie z zainteresowaniami plastycznymi rozpoczął w tym samym roku studia na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Stanisława Słoniny, Stanisława Kulona i Mariana Wnuka[2]. Studia ukończył z wyróżnieniem w 1971. Po obronie pracy dyplomowej u Jana Bohdana Chmielewskiego[3] związał się na stałe z macierzystą uczelnią. W latach 1979–1981 przebywał na stypendium twórczym w Duisburgu w RFN, gdzie na tamtejszym Uniwersytecie na Wydziale Sztuk Pięknych wykładał rzeźbę.

W ASP przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej od asystenta do profesora zwyczajnego. Był wielokrotnie wybierany na rektora tej uczelni (1990–1996, 1999–2006, 2012–2020)[2][4]. Prowadził też na ASP własną pracownię rzeźby.

W 2009 został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności[5].

Myjak był redaktorem graficznym pisma „Orientacja” oraz miesięcznika literackiego młodych „Nowy Wyraz”, był związany nie tylko formalnie z poetyckim pokoleniem 68 roku. Był stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1971 i 1974. Został wyróżniony Nagrodą II stopnia Prezesa Rady Ministrów w 1979.

Pierwsze sukcesy artystyczne zaczął odnosić już w czasach studenckich: zdobył I nagrodę za „Najlepszą pracę roku 1967 studentów Warszawy” – rzeźba; w 1968 dwie II nagrody – za rzeźbę i III nagrodę oraz wyróżnienie za rysunek w ogólnopolskim konkursie o tematyce wojskowej; w 1970 – uhonorowany został III nagrodą w ogólnopolskim konkursie na dzieło plastyczne o tematyce kopernikowskiej; w 1971 – II nagrodą w ogólnopolskim konkursie „Człowiek, praca, środowisko”, II nagrodą za rzeźbę „Stary aktor”; 1972 zdobył I i II nagrodę w konkursie na medal kopernikowski, I nagrodę i wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie medalierskim z okazji XXX- lecia LWP; brązowy medal na III Festiwalu Sztuk Pięknych; w 1973 przyznano mu srebrny medal na IV Festiwalu Sztuk Pięknych; w 1979 – nagrodę Hiszpańskiej Federacji Żeglarskiej za rzeźbę „Żagiel” na VII Międzynarodowym Biennale „Sport w sztukach pięknych” w Barcelonie; w 1983 roku uzyskał wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie na pomnik powstania warszawskiego; w 1987 – nagrodę honorową X Międzynarodowej Sztuki Krajów Nadbałtyckich (Rostock); w 1990 otrzymał Nagrodę Projektu za ubiegły rok. Laureat Nagrody im. Witolda Hulewicza[6]. W 1997 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997)[7][8]. W 2005 został odznaczony przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[9]. W 2020 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia organizacyjne[10].

Twórczość edytuj

 
Kompozycja rzeźbiarska Kwadryga Appolina odsłonięta w 2002 na gmachu Teatru Wielkiego w Warszawie

Jest autorem 50 wystaw indywidualnych krajowych i zagranicznych, m.in. w 1981 roku w Muzeum im. W. Lehmbrucka w Duisburgu, 1989 w Muzeum Bochum, w 1991 w Instytucie Kultury Polskiej w Pradze, w 1993 w Zachęcie w Warszawie, w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, w 1994 w Muzeum Rzeźby w Białymstoku, w 1999 w Galerii Studio w Warszawie. Brał udział w wystawach zbiorowych sztuki polskiej w kraju i za granicą.

Jest także autorem realizacji:

  • pomnikowych – 1970 rok: pomnik konia-krwiodawcy (według projektu M. Wnuka; wspólnie z Januszem Pastwą w Dralewie)[2], 1983 rok: pomnik katyński dla tzw. Dolinki Katyńskiej na warszawskich Powązkach Wojskowych (zrealizowany, ale ze względów politycznych nie ustawiony[2], obecnie przed konkatedrą Matki Bożej Zwycięskiej na Kamionku), 1984 rok: pomnik Tadeusza Kościuszki w Połańcu, pomnik Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Zalesiu koło Warszawy, pomnik Homo Homini w Kielcach, dwa popiersia Tadeusza Mazowieckiego w Warszawie[11]
  • plenerowych – Orońsko, Wuppertal, Minheim nad Rurą, Duisburg, Düsseldorf;
  • medalierskich – Jana Pawła II, LOT-u (Paderewskiego, Słowackiego, Kusocińskiego, Moniuszki, Pendereckiego), Mikołaja Kopernika;
  • wnętrz – kościół św. Krzyża w Warszawie – płaskorzeźba Matka Boska Katyńska, nowy gmach Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego (rzeźba pełna) – 1999 rok;
  • scenograficznych, m.in. scenografia do spektaklu „Prometeusz” w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu oraz prace w zbiorach: Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, Muzeum Śląskim w Katowicach, Muzeum w Bochum, Muzeum Lehmburcka w Duisburgu, galerii BWA, zbiorach prywatnych krajowych i zagranicznych.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Sztuka przetrwa wszystko. Z Adamem Myjakiem rozmawiała Magdalena Reczko. „Stolica”, s. 60, styczeń-luty 2021. 
  2. ↑ a b c d Joanna Chrzanowska-Pieńkos, Andrzej Pieńkos, Leksykon sztuki polskiej XX wieku. Sztuki plastyczne, Poznań: Wyd. Kurpisz, 1996, s. 146, ISBN 83-86600-48-9 (pol.).
  3. ↑ Sztuka przetrwa wszystko. Z Adamem Myjakiem rozmawiała Magdalena Reczko. „Stolica”, s. 64, styczeń-luty 2021. 
  4. ↑ Poczet Rektorów [online], Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie [dostęp 2021-12-06] (pol.).
  5. ↑ Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności. Rok 2021, wyd. Kraków 2022, s. 27.
  6. ↑ Laureaci nagrody im. Witolda Hulewicza | Stowarzyszenie im. Witolda Hulewicza [online], www.hulewicz.org.pl [dostęp 2018-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-30] (pol.).
  7. ↑ M.P. z 1997 r. nr 16, poz. 151.
  8. ↑ M.P. z 1997 r. nr 33, poz. 315.
  9. ↑ Warszawa. Wręczono złote medale „Gloria Artis”. e-teatr.pl, 10 września 2005. [dostęp 2011-06-21].
  10. ↑ Odznaczenia i podziękowania dla przedstawicieli władz uczelni artystycznych. gov.pl, 15 września 2020. [dostęp 2020-12-02].
  11. ↑ Sztuka przetrwa wszystko. Z Adamem Myjakiem rozmawiała Magdalena Reczko. „Stolica”, s. 66, styczeń-luty 2021. 

Bibliografia edytuj

  • Stanisław Wieczorek, Lech Majewski: Mistrzowie rzeźby. Muzeum Narodowe w Warszawie, 2004. ISBN 83-7100-238-6.
  • Adam Myjak, Zbigniew Taranienko, Próba istnienia. Dialogi o rzeźbie z Adamem Myjakiem, Warszawa: Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, 2012, ISBN 978-83-63594-98-5, OCLC 823779640.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Myjak&oldid=70418637”