Adolf Chronicki
Adolf Chronicki (ur. 5 maja 1912 w Laskowcach, zm. 23 września 1989 w Gliwicach)[1] – polski aktor, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu od 1 września 1970 do 31 grudnia 1974.
| Data i miejsce urodzenia |
5 maja 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 września 1989 |
| Zawód |
aktor |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Adolf Chronicki urodził się 5 maja 1912 roku w Laskowcach koło Tarnopola na Ukrainie. W 1934 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Przed wybuchem II wojny światowej występował m.in. w Teatrze Komedia Muzyczna w Krakowie. Po wojnie aktor występował na deskach Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi (1945–1947), Teatru Dramatycznego we Wrocławiu (1947–1953), Teatru Rozmaitości we Wrocławiu (1953–1966, także dyrektor naczelny i artystyczny), Teatru Polskiego we Wrocławiu (1966–1971), Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu (1970–1974, także dyrektor naczelny i artystyczny) i Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu (1975–1989). Od 1962 roku miał uprawnienia reżyserskie i sporadycznie reżyserował w teatrach. Zmarł 23 września 1989 roku w Gliwicach. Został pochowany na cmentarzu Centralnym w Gliwicach (kwatera A2 – A – 5)[1].
Filmografia edytuj
| Filmy[1] | |||
| Rok | Tytuł | Rola | Uwagi |
| 1946 | W chłopskie ręce | milicjant | niewymieniony w napisach |
| 1953 | Celuloza | porucznik Gedroniec | |
| 1954 | Niedaleko Warszawy | porucznik UB | |
| 1956 | Cień | Karbowski | |
| 1957 | Pętla | niewymieniony w napisach | |
| 1958 | Popiół i diament | Podgórski, asystent Szczuki | |
| 1958 | Pigułki dla Aurelii | major Łużyc, dowódca oddziału, sprzedawca w sklepie muzycznym | |
| 1958 | Krzyż Walecznych | Ołdak | |
| 1958 | Dezerter | dowódca Steinera | |
| 1959 | Sygnały | strażnik w magazynach Urzędu Celnego | |
| 1960 | Szklana góra | dyrektor kamieniołomów | |
| 1960 | Spotkania w mroku | SS-man | niewymieniony w napisach |
| 1961 | Ogniomistrz Kaleń | kierowca Kotlak | |
| 1963 | Ubranie prawie nowe | mecenas, gość dyrektorstwa | |
| 1963 | Ostatni kurs | Burycz, dyrektor garbarni | |
| 1964 | Agnieszka 46 | oficer na apelu poległych, były żołnierz kompanii | |
| 1965 | Niekochana | major, syn dziedziczki | |
| 1965 | Miejsce dla jednego | oficer MO | |
| 1966 | Ściana Czarownic | delegat Polskiego Związku Narciarskiego | |
| 1966 | Cała naprzód | Eryk, reżyser filmu „Lochy Elsinoru” | opowieść 1 |
| 1969 | Sąsiedzi | Jóźwiak, instruktor LOPP | |
| 1969 | Jak rozpętałem drugą wojnę światową | polski kapitan na granicy polsko-niemieckiej | niewymieniony w napisach; część 1 |
| 1971 | Zaraza | minister | |
| 1971 | Kardiogram | dyrektor szkoły Wojciechowski, mąż Teresy | |
| 1973 | Sekret | starszy pan w kawiarni | |
| 1975 | Partita na instrument drewniany | żołnierz, pułkownik | |
| 1976 | Za rok, za dzień, za chwilę... | inżynier Kornobis | |
| 1978 | Pogrzeb świerszcza | Krupiński | |
| 1978 | Azyl | Kozłowski | niewymieniony w napisach |
| 1980 | Polonia Restituta | Wacław Sieroszewski | w części 2 niewymieniony w napisach |
| 1981 | Rdza | towarzysz Jańczak | |
| 1981 | Klejnot wolnego sumienia | prymas Jakub Uchański | |
| 1983 | Dom świętego Kazimierza | Tomasz August Olizarowski | |
| Produkcje telewizyjne[1] | |||
| Rok | Tytuł | Rola | Uwagi |
| 1967 | Fatalista | zabity oficer | film telewizyjny |
| 1968 | Stawka większa niż życie | pułkownik Schmeck, przyjaciel Berty | serial telewizyjny, odcinek: 12 |
| 1968 | Dom w małym miasteczku | Paweł | spektakl telewizyjny |
| 1969 | Dziewięćdziesiąty trzeci | De La Meuge | spektakl telewizyjny |
| 1971 | Uciekła mi przepióreczka | Przełęcki | spektakl telewizyjny; także reżyseria |
| 1972 | Gruby | polonista Wąsowicz | serial telewizyjny, odcinki: 2-7 |
| 1973 | Droga | Lewandowski, ojciec doktor Marii | serial telewizyjny, odcinek: 6 |
| 1975 | Dyrektorzy | Badura, dyrektor „Fabelu” | serial telewizyjny, odcinek: 1 |
| 1976 | Znaki szczególne | towarzysz z komitetu, przyjaciel Sochackiego | serial telewizyjny, odcinek: 4 |
| 1976 | Wergili | dyrektor przedsiębiorstwa, oświęcimiak | film telewizyjny |
| 1976 | Iwona, księżniczka Burgunda | Szambelan | spektakl telewizyjny |
| 1977 | Zawisza Czarny | Cesarz | spektakl telewizyjny |
| 1978 | Ślad na ziemi | leśniczy | serial telewizyjny, odcinek: 3 |
| 1978 | Gdy wstaniemy z martwych | prof. Rubek | spektakl telewizyjny |
| 1980 | Śmierć Iwana Iljicza | doktor | spektakl telewizyjny |
| 1982 | Zmartwychwstanie Jana Wióro | dziadek | film telewizyjny |
| 1982 | Polonia Restituta | Wacław Sieroszewski | serial telewizyjny, odcinki 3-5; w napisach wymieniony jako Chromicki |
| 1984 | Sprawa osobista | szatniarz w szpitalu | film telewizyjny, z cyklu „Zdaniem obrony” |
Nagrody i odznaczenia edytuj
Nagrody edytuj
- 1958: Nagroda prasy dolnośląskiej
- 1971: Nagroda Dolnośląskiego Towarzystwa Upowszechniania Kultury
- 1972: Medal XXV-lecia wyzwolenia Wałbrzycha
- 1985: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za całokształt osiągnięć artystycznych w dziedzinie aktorstwa z okazji 50-lecia pracy artystycznej
Źródło: Filmpolski.pl[1].
Odznaczenia edytuj
- 1946: Srebrny Krzyż Zasługi
- 1955: Zasłużony Działacz Kultury
- 1964: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- 1966: Zasłużony dla Dolnego Śląska
- 1973: Złoty Krzyż Zasługi
- 1978: Zasłużony Działacz Kultury
- 1979: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- 1985: Order Sztandaru Pracy I klasy
- 1985: Medal 40-lecia
Źródło: Filmpolski.pl[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Adolf Chronicki w bazie filmpolski.pl
Linki zewnętrzne edytuj
- Adolf Chronicki w bazie IMDb (ang.)
- Adolf Chronicki w bazie Filmweb
- Adolf Chronicki w bazie filmpolski.pl
- Adolf Chronicki na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”