Al-Dżabal al-Achdar (góry w Libii)

górzysty płaskowyż w Libii

Al-Dżabal al-Achdar[1] (arab. الجبل الأخضر, al-Jabal al-Akhḍar), dosł. „Zielone Góry”[2] – górzysty płaskowyż w północno-wschodniej Libii.

Al-Dżabal al-Achdar
Ilustracja
Al-Dżabal al-Achdar
Kontynent

Afryka

Państwo

 Libia

Długość

150 km

Położenie na mapie Libii
Mapa konturowa Libii, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Al-Dżabal al-Achdar”
Ziemia32°37′04″N 21°47′06″E/32,617778 21,785000

Położenie edytuj

Al-Dżabal al-Achdar leży w północno-wschodniej Libii, w Cyrenajce, w gminie Al-Dżabal al-Achdar. Rozciąga się wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego na długości 150 km[3], pomiędzy miastami Al-Mardż i Darna[4].

Geografia edytuj

Al-Dżabal al-Achdar to górzysty płaskowyż zbudowany ze skrasowiałych wapieni trzeciorzędowych[3]. Występują tu złoża soli kamiennej i gipsu[3].

Wznosi się dwoma stopniami – pierwszy stopień o długości ok. 400 km, wysunięty na północ, wznosi się stromo do wysokości 300 m n.p.m., drugi długości 300 km, wysuwa się na południe i wznosi nieco łagodniej na wysokość 500–600 m n.p.m.[2] Najwyższe wzniesienia Al-Dżabal al-Achdar sięgają 876 m n.p.m.[3]

Opada na wschód do kamienistego regionu Al-Buṭnān, a na południe w kierunku Pustyni Libijskiej[4].

Obszar Al-Dżabal al-Achdar poprzecinany jest dolinami rzek[4]. Charakteryzuje się stosunkowo wysokimi opadami (ok. 375–500 mm rocznie) i relatywnie dużą wilgotnością powietrza[4]. Z temperaturami poniżej 15 °C wyższe partie Al-Dżabal al-Achdar są najchłodniejszym regionem Libii[2].

Północne obszary gór porasta niski las z jałowcami i pistacjami[5]. Występują tu liczne rośliny jednoroczne, m.in. stokłosy, mozgi kanaryjskie, wiechliny i życice[5]. Rośnie tu 70–80% wszystkich gatunków roślin występujących na terenie Libii[6]. Im bardziej na południe tym las staje się rzadszy i uboższy w rośliny jednoroczne[5].

Ze względu na warunki klimatyczne sprzyjające rolnictwu, obszar został skolonizowany w latach 30. XX w. przez włoskich osadników[4]. Osady zostały opuszczone podczas II wojny światowej, kiedy region stał się jednym z głównych pól bitwy[4]. Po wojnie we włoskich osadach zamieszkali Libijczycy[4]. Mieszkańcy zajmują się uprawą zbóż, winogron, drzew oliwkowych i migdałowych oraz hodowlą zwierząt (wielbłądów, kóz i owiec)[4].

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj