Alfons Hoffmann
Alfons Hoffmann (ur. 12 listopada 1885 w Grudziądzu, zm. 30 grudnia 1963 w Gdańsku) – polski inżynier-elektryk, wychowanek i profesor Politechniki Gdańskiej, działacz państwowy i społeczny.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 listopada 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 grudnia 1963 |
| profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: elektryczność | |
| Alma Mater | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Jana, tłumacza i sekretarza sądu, i Anny z domu Kruza. W 1905 ukończył pruskie gimnazjum humanistyczne i wstąpił na Wydział Maszynowy i Elektrotechniczny Politechniki Gdańskiej, który ukończył 11 listopada 1911. W latach 1911–1918 pracował w fabrykach i zakładach elektrotechnicznych w Akwizgranie i Berlinie. W listopadzie 1918 powrócił do Gdańska. Był wybijającym się przedstawicielem ukształtowanej w okresie zaboru pruskiego inteligencji polskiej Pomorza Nadwiślańskiego. Najważniejszym żywiołem jego społecznej aktywności stały się towarzystwa śpiewacze w Gdańsku i na Kaszubach. Hoffmann działał także w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym SOKÓŁ oraz organizował akcję kolonijną dla dzieci robotników i rzemieślników w majątkach polskich ziemian na Pomorzu. W latach 1918–1920 działał na rzecz powrotu Pomorza do odrodzonej Polski. W 1920 roku został oddelegowany z Gdańska do powstającego w Toruniu urzędu wojewódzkiego jako specjalista ds. elektryfikacji Pomorza. Okres dwudziestolecia międzywojennego w życiu Alfonsa Hoffmanna to przede wszystkim jego dokonania jako dyrektora Pomorskiej Elektrowni Krajowej Gródek S.A. w zakresie elektryfikacji Pomorza oraz patrona Pomorskiego Związku Śpiewaczego i opiekuna Związku Harcerstwa Polskiego. Po 1945 kierował odbudową elektrowni na Raduni[1].
Hoffmann nigdy nie należał do żadnej partii. Był człowiekiem zasad, których nie zmieniał pod wpływem nastrojów społecznych i politycznych. Ten specjalista pracował przy odbudowie kraju zaledwie do 1950 roku. Szanowany przez środowisko energetyków, był niedostrzegany, pomijany, niewygodny dla nowej władzy.
W roku 1950 swego dawnego dyrektora zaprosił do pracy akademickiej Kazimierz Kopecki. Ta praca przysporzyła Hoffmannowi znacznie więcej radości i dawała więcej spokoju, przypieczętowała także cały jego imponujący dorobek tytułem profesorskim. Hoffmann jeździł z wykładami, należał do wielu krajowych i międzynarodowych organizacji gospodarczych, technicznych oraz naukowych.
W 1957 roku przyznany został mu tytuł profesora nadzwyczajnego[2].
Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej ZAG Wisła.
Od 1921 był mężem Marii z Radeckich, z którą miał syna Mariana i córkę Janinę (zginęła w powstaniu warszawskim).
Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon IX, kwatera profesorów)[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1961)[2]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1925)[4]
- Złota Odznaka Honorowa NOT
- Złota Odznaka Honorowa SEP
- Złota Odznaka Miasta Gdańska (1960)
- Złota Odznaka z Wieńcem Laurowym Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych
Upamiętnienie edytuj
W 1972 Elektrownia Żydowo otrzymała imię inż. A. Hoffmanna. W 2002 utworzono pamiątkowy medal im. prof. Alfonsa Hoffmanna, który jest przyznawany wybitnym energetykom przez Zarząd Główny Stowarzyszenia Elektryków Polskich Warszawa.
Przypisy edytuj
- ↑ Pamięci zmarłych pracowników Wydziału Elektrotechniki i Automatyki (Wydziału Elektrycznego) Politechniki Gdańskiej s. 5
- ↑ a b Prof. inż. Alfons Hoffman
- ↑ Alfons Hoffmann. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2019-01-20].
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 264, poz. 1095 „za zasługi położone około elektryfikacji Pomorza”.
Bibliografia edytuj
- Józef Borzyszkowski, 2006, Życie i działalność społeczna Alfonsa Hoffmanna, referat wygłoszony na seminarium w Toruniu.
- Lidia Serbin-Zuba, 2006, Alfons Hoffmann – twórca szkoły grodkowskiej. Rzecz o charyzmatycznym hydroenergetyku z Pomorza, referat wygłoszony na seminarium w Toruniu.