Alkantarzyści
Dyskalceaci (Ordo Fratrum Minorum Discalceatum) bądź alkantarzyści lub alkantaryni – ruch odnowy w łonie Zakonu Braci Mniejszych utrzymujący żywe pragnienie surowszej dyscypliny. Dyskalceaci opierali się na dziele św. Piotra z Alkantary (stąd ich nazwa), który stał się ich przełożonym. Rozwinęli się szczególnie w Hiszpanii, Portugalii i we Włoszech w okresie XVI-XIX w. Próba ich osiedlenia się na ziemiach polskich nie powiodła się[1]. Ostatecznie kres ich istnieniu położyła Unia Leoniańska.
| Dewiza: Pax et Bonum / Pokój i Dobro | |
| |
| Nazwa łacińska |
Ordo Fratrum Minorum Discalcetatorum |
|---|---|
| Skrót zakonny |
O.F.M. Disc., O.F.M. Alc. |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Założyciel |
Jean de Guadalupe |
| Data założenia |
1496 |
Alkantarzyści na ziemiach polskich edytuj
Jedyna[2] obecność alkantarzystów na ziemiach polskich wiąże się z postacią zakonnika Lotara, niegdyś alumna prowincji saksońskiej, który w odpowiedzi na propozycję biskupa wrocławskiego kardynała Diepenbrocka dotyczącą założenia na terenie diecezji konwentu zakonnego alkantarzystów, przybył 21 lutego 1852 do Prudnika. Alkantarzyści otrzymali w darze od mistrza rzeźnickiego, radnego Franciszka Schneidera, kawałek ziemi o powierzchni, 12 morgów, położony w lasku poza miastem w okolicy Koziej Góry[3].
Zakonnicy 22 marca 1852 rozpoczęli budowę klasztoru, którą ukończono w lipcu. 9 sierpnia 1852 biskup poświęcił klasztor z kaplicą. Alkantarzystom nie układała się współpraca z nowym wrocławskim biskupem Heinrichem Försterem. W wyniku konfliktu z księżmi diecezjalnymi w lutym 1855, alkantarzyści z nakazu biskupa Förstera, opuścili klasztor w Prudniku[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Był to klasztor w Prudniku Śląskim w latach 1852–1855. Zob. Prudnik-Las. Historia klasztoru franciszkanów.
- ↑ Prudnik – gdziebylec.pl – cała Polska w kieszeni [online], gdziebylec.pl [dostęp 2021-02-11].
- ↑ a b Prudnik Las – historia klasztoru franciszkanów. Regiopedia, Opolskie, encyklopedia regionów [online], web.archive.org, 4 czerwca 2016 [dostęp 2021-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-04].
Bibliografia edytuj
- Antoni Dudek: Alkantaryni na Śląsku (1847-1855). Wrocław: Wydawnictwo św. Antoniego, 2006, s. 10–27. ISBN 83-88598-70-8.