Wikipedia

Amy Winehouse

brytyjska piosenkarka

Amy Jade Winehouse[4] (ur. 14 września 1983 w Londynie, zm. 23 lipca 2011 tamże[5]) – brytyjska piosenkarka wykonująca muzykę z pogranicza soulu, jazzu i R&B, kompozytorka i autorka tekstów piosenek.

Amy Winehouse
Ilustracja
Występ Winehouse na festiwalu Eurockéennes we Francji w 2007
Imię i nazwisko

Amy Jade Winehouse

Data i miejsce urodzenia

14 września 1983
Londyn

Data i miejsce śmierci

23 lipca 2011
Londyn

Przyczyna śmierci

zatrucie alkoholem

Instrumenty

gitara klasyczna[1], gitara elektryczna[2]

Gatunki

R&B[3], soul[3], jazz[3]

Zawód

piosenkarka, kompozytorka, autorka tekstów

Aktywność

1998–2011

Wydawnictwo

Island Records

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Jej znakiem firmowym był głęboki, ekspresywny mezzosopranowy wokal i własne teksty piosenek odnoszące się do jej osobistych przeżyć[6][7].

Jej płyty i piosenki otrzymały blisko 60 nagród i nominacji do prestiżowych nagród muzycznych. Debiutancki album Winehouse, Frank (2003) uzyskał znaczny sukces komercyjny, a także uznanie krytyków i nominację do Mercury Prize[8]. Za jej następny album Back to Black (2006) Winehouse otrzymała pięć nagród Grammy w 2008, rekordową ich liczbę przyznaną kiedykolwiek kobiecie w jednym rozdaniu i rekordową liczbę przyznaną kiedykolwiek artyście brytyjskiemu, z których trzy „Najlepszy Nowy Artysta”, „Nagranie Roku” i „Piosenka Roku” zaliczane są do 4 najważniejszych nagród Grammy[9]. Winehouse otrzymała również trzy najważniejsze nagrody Ivor Novello Awards: w 2004 i 2007 za najlepszą piosenkę współczesną (za „Stronger Than Me” i „Rehab”) oraz za najlepszą piosenkę muzycznie i lirycznie w 2008 („Love Is a Losing Game”)[10]. Otrzymała również w 2007 nagrodę Brit Award dla najlepszej brytyjskiej artystki[11].

Trapiona licznymi uzależnieniami i problemami ze zdrowiem psychicznym, zmarła w wieku 27 lat w swoim domu w Londynie w wyniku zatrucia alkoholowego[12], dołączając tym samym do tzw. Klubu 27.

W 2012 r. została sklasyfikowana na 26 pozycji na liście 100 najważniejszych kobiet w muzyce prowadzonej przez stację VH1[13]. Jej płyta „Back to Black” pośmiertnie stała się najlepiej sprzedającym się albumem w XXI w. w Wielkiej Brytanii[14].

Dzieciństwo edytuj

Amy Winehouse urodziła się w szpitalu Chase Farm, w północnym Londynie, w żydowskiej rodzinie[15]. Jej ojciec, Mitchell „Mitch” Winehouse, był montażystą paneli okiennych[15], a później kierowcą taksówki, zaś jej matka Janis Winehouse (z domu Seaton), była farmaceutką[16][17]. Przodkowie Winehouse byli rosyjskimi i polskimi Żydami, którzy wyemigrowali do Londynu. Amy miała starszego brata Alexa (ur. 1979). Rodzina mieszkała w dzielnicy Southgate w Londynie, gdzie Amy uczęszczała do szkoły podstawowej Osidge oraz przez pewien czas również do niedzielnej szkółki żydowskiej[18]. W jednym z wywiadów stwierdziła, że nienawidziła szkółki niedzielnej i uprosiła ojca, aby ją z niej wypisał, w rezultacie czego jej wiedza o religii żydowskiej była znikoma. W tym samym wywiadzie stwierdziła też, że bywała w synagodze tylko raz do roku w czasie święta Jom Kipur[19].

Kilkoro członków rodziny, zarówno po stronie jej matki, jak i ojca było zawodowymi muzykami jazzowymi[18]. Jej babcia, Cynthia, była piosenkarką i przyjaciółką saksofonisty Ronnie Scotta. Ona, oraz jej rodzice wpłynęli na wczesne zainteresowanie Amy muzyką jazzową[20]. Jej ojciec, Mitch, często śpiewał jej piosenki Franka Sinatry. Amy kilka razy uratowała się przed karami w szkole wykonując w gabinecie dyrektorki swoją ulubioną piosenkę Sinatry Fly Me to the Moon[21]. Rodzice Amy rozwiedli się, gdy miała 9 lat. Mieszkała z matką, ale weekendy spędzała u ojca i jego partnerki w Hatfield Heath, Essex[22].

W 1992 r. jej babka, Cynthia, zaproponowała, aby Amy zaczęła uczęszczać do szkoły teatralnej Susi Earnshaw, gdzie przez cztery lata brała weekendowe lekcje śpiewu i stepowania[23]. W szkole tej założyła razem z koleżanką Juliette Ashby amatorski zespół Sweet ‘n’ Sour, a następnie przeniosła się do szkoły teatralnej Sylvi Young, do której uczęszczała do 16. roku życia[24]. Mówiono, że ze szkoły tej usunięto ją w wieku 14 lat za złe zachowanie i noszenie kolczyka w nosie[18], jednak sama Sylvia Young, a także jej ojciec temu zaprzeczyli[15]. W 1997 r. Amy pojawiła się w odcinku serialu The Fast Show, razem z innymi uczniami szkoły Sylvii Young, co uprawdopodobnia wersję jej ojca[25]. Po opuszczeniu szkoły Sylvii Young, Amy uczęszczała kolejno do Mount School w Mill Hill[26], BRIT School w Selhurst, Croydon[27] i Osidge JMI School[28].

Kariera muzyczna edytuj

Początki edytuj

Po tym jak Amy zaczęła grać na gitarze swojego brata Alexa, ojciec kupił jej własną, gdy miała 14 lat. Amy zaczęła sama komponować rok później. W wieku 16 lat zaczęła pracować okazyjnie jako dziennikarka działu rozrywki dla World Entertainment News Network oraz śpiewać z lokalną grupą o nazwie Bolsha Band[29][18]. W lipcu 2000 została „wyróżnioną wokalistką” w National Youth Jazz Orchestra, gdzie śpiewała piosenki inspirowane twórczością Sarah Vaughan i Dinah Washington[30].

Dobry przyjaciel Amy, śpiewak soulowy Tyler James, wysłał jej taśmę demo do pracownika działu artystycznego jednej z wytwórni płytowych[20]. Dzięki temu Winehouse podpisała w 2002 r. umowę z firmą Simona Fullera i zaczęła otrzymywać gażę w wysokości 250 funtów na poczet przyszłych dochodów[15]. Firma rozwijała jej talent i pozwalała śpiewać w Cobden Club standardy jazzowe, ale utrzymywała jej pełne zdolności wokalne w tajemnicy[15]. Jej przyszły agent z Island Records Darcus Beese usłyszał o niej przez przypadek, gdy menedżer zespołu The Lewinson Brothers zaprezentował mu kilka nagrań jego klientów, w których Amy była główną wokalistką. Gdy spytał kto jest tą wokalistką, odpowiedziano mu, że to tajemnica. Darcus Beese poszukiwał odpowiedzi na to pytanie przez kilka miesięcy, chcąc podpisać z Amy umowę. Winehouse w tym czasie nagrała jednak już kilka utworów i podpisała umowę z wytwórnią EMI. W trakcie tych nagrań nawiązała współpracę z Salaamem Remi, jej późniejszym głównym producentem[31]. Gdy Beese dowiedział się w końcu kim ona jest, przedstawił ją swojemu szefowi Nickowi Gatfieldowi, który podjął liczne wysiłki, aby ją przejąć od wytwórni EMI i potem Virgin, bo był przekonany, że jest rynkowe zapotrzebowanie na naturalny, nietypowy, autentyczny damski talent wokalny nie będący sztucznym produktem telewizyjnych reality shows[31].

2003–2004: Frank edytuj

 
Amy Winehouse w 2004

Debiutancki album Winehouse, zatytułowany Frank, został wydany 20 października 2003. Jego producentem był Salaam Remi. Większość utworów na płycie inspirowana jest muzyką jazzową. Piosenki zostały napisane przez Amy; jedynie dwa covery nie posiadają wkładu własnego artystki. Album został ciepło przyjęty przez krytyków muzycznych[32]. Znawcy muzyki jazzowej podkreślają, że głos Winehouse można było porównywać do śpiewaczek takich jak Sarah Vaughan czy Nina Simone[33].

W 2004 Winehouse została nominowana do BRIT Awards w kategorii „Najlepsza solowa artystka”. W tym samym czasie jej debiutancki album uzyskał w jej rodzinnym kraju status platynowego, a ona sama otrzymała nagrodę najlepszego twórcy tekstów muzycznych Ivor Novello Awards za utwór „Stronger Than Me” (wyprodukowany przez Salaama Remiego)[34]. Płyta została nominowana do nagrody Mercury Music Prize 2004[8]. W tym samym roku Winehouse pojawiła się na takich festiwalach jak Glastonbury Festival, czy V Festival. Po wydaniu albumu, Winehouse skomentowała, że była współtwórczynią albumu jedynie w 80%, ponieważ Island Records umieściło w niej kilka piosenek i miksów ignorując jej opinie[20]. Na bazie albumu wydano też trzy single: „Take the Box”, „In My Bed/You Sent Me Flying” i „Fuck Me Pumps / Help Yourself”.

2006–2007 Back to Black i międzynarodowe tournée edytuj

 
Amy Winehouse w Berlinie (2007)

W odróżnieniu do jej poprzedniego albumu, który był inspirowany standardami jazzowymi, uwaga Winehouse skierowała się ku żeńskim zespołom lat 50. i 60. XX w. Zatrudniła dawny zespół Sharon Jones, „Dap-Kings”, w roli akompaniamentu w studio i na koncertach[35]. W maju 2006, nagrania demo Winehouse, „You Know I’m No Good” i „Rehab”, pojawiły się w nowojorskim programie Marka Ronsona, nadawanym w radio East Village[15]. Album Back to Black, na który składa się 11 utworów, został nagrany w 5 miesięcy, wspólnie przez Salaama Remi i Ronsona[15]. Przed wydaniem płyty przygotowano nowy layout oficjalnej strony internetowej Winehouse i rozpoczęto intensywną promocję[36]. Płyta weszła do sprzedaży 30 października 2006 w Wielkiej Brytanii. Przez 2 tygodnie stycznia 2007 znajdowała się na szczycie UK Albums Chart i utrzymywała na niej przez kilka kolejnych tygodni aż do końca lutego. W Stanach Zjednoczonych, doszła do siódmej pozycji na liście Billboard 200. Z liczbą 1,85 miliona zakupionych egzemplarzy, płyta stała się najlepiej sprzedającym się albumem w 2007 r. w Wielkiej Brytanii[37].

Album zrodził szereg hitowych singli. Pierwszym z nich był wyprodukowany przez Ronsona „Rehab”. Tygodnik Time nadał „Rehab” tytuł piosenki roku 2007 i zajmowała ona przez kilka miesięcy pozycję w pierwszej dziesiątce najważniejszych list muzycznych w USA i Wielkiej Brytanii[38]. Drugi singiel, który promował Back to Black w USA, „You Know I’m No Good”, został wypuszczony w styczniu 2007 razem z remiksem z wokalami Ghostface Killah. Doszedł on do pozycji 18 na liście najlepszych singli w Wielkiej Brytanii. Tytułowe nagranie, piosenka „Back to Black” zostało wydane w formie singla w kwietniu 2007 w Wielkiej Brytanii i osiągnęło tylko pozycję 25, ale miał lepsze wyniki w reszcie Europy. Dwa kolejne single, „Tears Dry on Their Own” i „Love Is a Losing Game” nie osiągnęły już takiego sukcesu[39][40].

Edycja „deluxe” Back to Black została wydana 5 listopada 2007 w Wielkiej Brytanii. Na bonusowy dysk „B-sides” składały się rzadkie nagrania na żywo, a także piosenka „Valerie”. Debiutanckie DVD „I Told You I Was Trouble: Live in London” wyszło 5 tego samego dnia co edycja „deluxe” w Wielkiej Brytanii i 13 listopada w Stanach Zjednoczonych. Zawierało ono zapisy występów na żywo z londyńskiego klubu Shepherd’s Bush Empire i 50-minutowy dokument podsumowujący dotychczasową kariery piosenkarki. 20 listopada 2007 został wydany w Stanach Zjednoczonych album „Frank”, który spotkał się z życzliwymi recenzjami. Album zadebiutował na 61 miejscu listy Billboard 200 chart[41][42].

Poza pracą nad własnym albumem, Winehouse współpracowała z innymi artystami. Winehouse była wokalistką piosenki „Valerie” na solowym albumie Ronsona „Version”. Piosenka dotarła do drugiego miejsca w Wielkiej Brytanii, zaraz po jej wydaniu w formie singla w listopadzie. „Valerie” była nominowana w trakcie Brit Award 2008 do nagrody za „Najlepszy Brytyjski Singiel”[43][11]. Jej nagranie z byłą członkinią zespołu Sugababe, Mutya Bueną „B Boy Baby”, zostało wydane 17 grudnia 2007. Pełniło rolę czwartego singla debiutanckiego albumu Bueny „Real Girl”. Winehouse planowała też wspólne nagranie z Missy Elliott do ich albumu „Block Party”[44].

We wrześniu i październiku 2006 Winehouse, w ramach promocji albumu Back to Black śpiewała na licznych koncertach, w tym na transmitowanym w telewizji koncercie dobroczynnym Little Noise Sessions w Union Chapel, w dzielnicy Islington, w Londynie. 31 grudnia 2006 Winehouse pojawiła się w transmitowanym na żywo w BBC programie Annual Hootenanny, Jools Hollanda, gdzie zaśpiewała cover „I Heard It Through the Grapevine” Marvina Gaye'a z Paulem Wellerem i Orkiestrą Holland’s Rhythm and blues. Począwszy do lutego 2007 odbyła własne tournée składające się z 14 koncertów. Na własną prośbę Bruce Willis zapowiedział ją przed jej występem na 2007 MTV Movie Awards w Universal City, w Kalifornii. Przed ceremonią rozdania nagród w Las Vegas, zdenerwowała organizatorów, wybierając się na wycieczkę tuż przed tą imprezą[45]. Latem 2007 roku występowała na kilku festiwalach, w tym: Isle of Wight Festival i Glastonbury Festival w Anglii, Lollapalooza w Chicago, belgijskim Rock Werchter i Virgin Music Festival w Baltimore[46].

Pod koniec 2007 nastąpił pierwszy, publicznie znany kryzys w karierze Winehouse. W listopadzie 2007, dopiero co rozpoczynająca się 17-dniowa trasa koncertowa została zakłócona przez wygwizdanie Amy i jej zejście ze sceny National Indoor Arena w Birmingham. Krytyk z gazety Birmingham Mail napisał: „była to jedna z najsmutniejszych nocy w moim życiu... Widziałem, że utalentowana artystka zredukowała się do zera, potykając się na scenie i niewybaczalnie przeklinając na publiczność.”[47] Kolejne koncerty kończyły się podobnie, na przykład, fani na jej koncercie w Hammersmith Apollo w Londynie, mówili, że „wyglądała na całkowicie odurzoną”[48]. 27 listopada 2007, artystka odwołała swoje koncerty do końca roku usprawiedliwiając się zaleceniem lekarza, aby całkowicie odpocząć. Oświadczenie wydane przez Live Nation, firmę organizującą jej koncerty, usprawiedliwiało tę decyzję „wysiłkiem związanym z koncertowaniem i intensywnym napięciem emocjonalnym, którym Amy była poddana w ostatnich tygodniach”[49].

2008: Szczyt kariery edytuj

 
W trakcie Virgin Festival, Baltimore, 2007

13 stycznia 2008 album Back to Black zajmował pierwsze miejsce na listach w całej Europie przez trzy kolejne tygodnie. Po kilkumiesięcznej przerwie w koncertowaniu, 20 lutego 2008, Winehouse wykonała „Valerie” z Markiem Ronsonem, a następnie zaśpiewała „Love Is a Losing Game” w trakcie gali 2008 Brit Awards. Prosiła słuchaczy, aby „zrobić trochę hałasu dla jej Blake’a”, w związku z aresztowaniem jej męża[50].

W lutym 2008, Winehouse otrzymała nagrody Grammy w następujących kategoriach: „Najlepsza wokalistka popowa roku”, „Nagranie roku”, „Piosenka roku” (za singiel „Rehab”) oraz „Najlepszy album wokalny”. Ponadto, Black to Black otrzymał nominację do nagrody „Album roku”. Jej współpraca z Ronsonem została nagrodzona w kategorii „Producenta roku” w kategorii muzyki nie-klasycznej[51]. Piosenkarka otrzymała też nagrodę Grammy dla „Najlepszego nowego artysty”. Dzięki takiej liczbie nagród Grammy w jednym roku trafiła do Księgi Światowych Rekordów Guinnessa[52]. Ze względu na to, że nie otrzymała wizy do USA na czas, przez co nie pojawiła się osobiście na gali, była zmuszona wykonać dwie piosenki – „You Know I’m No Good” i „Rehab” – ze studia w Londynie, za pośrednictwem łącza satelitarnego[15].

Po ceremonii rozdania nagród Grammy, sprzedaż albumu Back to Black jeszcze wzrosła i skoczyła na drugą z siódmej pozycję na liście US Billboard 200[9]. Edycja „deluxe” albumu Back to Black osiągnęła pierwszą pozycję na brytyjskiej liście sprzedaży 2 marca 2008. Jednocześnie, oryginalna edycja albumu utrzymywała się w pierwszej trzydziestce na tej samej liście przez 68 tygodni od rozpoczęcia sprzedaży, a album Frank zajmował pozycję 35[53].

Na początku marca 2008 Winehouse wykonała 40-minutowy recital na otwarcie butiku „Fendi” w Paryżu[54]. Do 12 marca, Back to Black sprzedało się w ogólnej liczbie 2 467 575 egzemplarzy, z czego 318 350 w ostatnich 10 tygodniach, dzięki czemu album wszedł po raz pierwszy na listę 10 najlepiej sprzedających się płyt w XXI stuleciu[55]. 7 kwietnia album był na pierwszej pozycji na europejskich listach popularności przez sześć kolejnych tygodni i trzynaście ogółem[56]. 14 kwietnia 2008 zostało wydane DVD z 78-minutowym filmem dokumentalnym Amy Winehouse – The Girl Done Good: A Documentary Review. Na dokument składały się: wywiady z osobami, które znały Amy od dzieciństwa, z ludźmi, którzy pomogli jej w osiągnięciu sukcesu oraz ekspertów muzyki jazzowej i pop-kultury[57].

W ramach Ivor Novello Awards w 2008 Winehouse jako pierwsza artystka w historii otrzymała dwie nominacje do najważniejszej nagrody: najlepsza piosenka muzycznie i lirycznie. Otrzymała tę nagrodę za „Love Is a Losing Game” i była nominowana za „You Know I’m No Good”. Ponadto, jej piosenka „Rehab”, która już raz otrzymała nagrodę w 2006, była nominowana w kategorii najlepiej sprzedającej się piosenki w 2008[10]. Winehouse była też nominowana w kategorii „Wydarzenie roku” do nagrody 2008 MTV Europe Award[58].

Chociaż jej ojciec, menadżer i kilkoro członków jej zespołu, podobno próbowali ją powstrzymać, Winehouse wystąpiła w trakcie festiwalu Rock in Rio Lisboa w maju 2008[59]. Chociaż jakość jej występu została obniżona spóźnionym przybyciem i problemami z głosem, publiczność przyjęła ją ciepło. Oprócz własnych piosenek, wykonała ona też dwa covery zespołu The Specials[60]. Następnie wystąpiła na koncercie z okazji 90. urodzin Nelsona Mandeli w Londyńskim Hyde Parku 27 czerwca[61], aby zaraz następnego dnia dać koncert w trakcie Glastonbury Festival[62]. 12 lipca wykonała 50-minutowy koncert w trakcie Oxegen Festival w Irlandii[63], po którym miała kolejny koncert składający się z 14 piosenek w trakcie imprezy T in the Park[64].

16 sierpnia śpiewała na V Festival w Staffordshire, a następnie w Chelmsford. Organizatorzy stwierdzili, że przyciągnęła największą widownię ze wszystkich wykonawców, która jednak odebrała jej występy z mieszanymi uczuciami[65]. 6 września była wiodącą artystką sobotniego wieczoru w czasie Bestivalu, gdzie jej występ został oceniony jako „gładki”, choć zaczął się z godzinnym opóźnieniem i jej zejściem ze sceny w związku z negatywnymi reakcjami widowni[63].

W ramach otwartego w grudniu 2008 nowojorskiego oddziału Rock and Roll Hall of Fame, Amy została upamiętniona na wystawie „Roots and Influences”, która przedstawiała relacje między różnymi artystami. Jeden z wątków wystawy zaczynał się od Billie Holiday, przechodził do Arethy Franklin i Mary J. Blige i kończył się na Amy Winehouse[66].

Back to Black stał się siódmym najlepiej sprzedającym się na świecie albumem w 2008[67] Dzięki przychodom ze sprzedaży tej płyty muzyczny oddział koncernu Universal nie odnotował spadku dochodów, który odczuł cały rynek[68].

Pod koniec 2008 Amy i perkusista Questlove z zespołu The Roots uzgodnili założenie nowej grupy muzycznej, ale problemy z uzyskaniem wizy opóźniły ich wspólną pracę: Salaam Remi tworzył już materiał z Winehouse do tego projektu[69]. Według The Times, Universal Music naciskało Amy, aby wydać nowy materiał w 2008, ale Winehouse od 2 września nie weszła nawet raz do studia nagraniowego[68]. Pod koniec października rzecznik prasowy Winehouse stwierdził, że nie ustalono dla niej ostatecznego terminu ukończenia trzeciego albumu, bo specjalnie do niego zaczęła uczyć się grać na perkusji[70].

2009–2011: Schyłek kariery edytuj

 
W trakcie występu we Florianpolis, Brazylia, 2011

W sondażu przeprowadzonym wśród mieszkańców USA dla portalu VisitBritain przez Harris Interactive, którego wyniki zostały opublikowane w marcu 2009 r. jedna piąta ankietowanych wskazała, że słuchała muzyki Winehouse w poprzednim roku, co wskazywało na ciągle niesłabnącą popularność mimo braku wydania nowej płyty od dwóch lat[71].

W maju 2009 r. Winehouse próbowała powrócić do występów na żywo, pojawiając się na festiwalu jazzowym w Saint Lucia. Jej występowi przeszkodziła ulewa i trudności techniczne. Miała też trudności z ustaniem i kłopoty z pamiętaniem słów piosenek. Ostatecznie przeprosiła widownię i zeszła ze sceny w połowie występu[72][73]. 23 sierpnia na V Festival, Winehouse zaśpiewała „You’re Wondering Now” i „Ghost Town” z zespołem The Specials, co spotkało się z entuzjazmem widowni[74]. Podczas pobytu w Saint Lucia pracowała również nad nowym materiałem z Salaamem Remi. Island Records ogłosiło, że nowy album pojawi się w 2010, a Dark Beese, jeden z szefów wytwórni stwierdził: „Słyszałem kilka dem, które mnie zachwyciły”[75].

Winehouse nagrała z Rhythms del Mundo, cover piosenki Sama Cooke, „Cupid”, który została umieszczony w albumie wydanym 13 lipca 2009 w ramach akcji dobroczynnej Artists Project Earth[76]. Winehouse i Ronson przygotowali też w 2009 r. cover piosenki „It’s My Party” Lesley Gore do albumu „Q Soul Bossa Nostra” wydanego 9 listopada 2010 na cześć Quincy Jonesa[77].

W lipcu 2010 r. pojawiła się informacja, że jej następny album zostanie wydany nie później niż w styczniu 2011 r. Amy stwierdziła w wywiadzie prasowym: „Będzie bardzo podobny do mojego drugiego albumu, gdzie jest wiele rzeczy jak z szafy grającej i piosenek które są... po prostu szafą grającą, naprawdę.” Ronson stwierdził jednak w tym samym miesiącu, że nie zaczął jeszcze nagrywać albumu[78]. W październiku Winehouse wykonała zestaw czterech utworów, by promować swoją kolekcję mody. W grudniu 2010 zagrała 40-minutowy koncert w trakcie imprezy dla rosyjskich oligarchów w Moskwie z wybranym przez nich repertuarem[79].

W styczniu 2011 ogłosiła zamiar stałego powrotu na scenę i wykonania 4 koncertów w Brazylii, jednak ostatecznie skończyło się na jednym, wykonanym razem z Janelle Monáe i Mayer Hawthorne, na którym powtórzyły się problemy Amy z pamiętaniem tekstów piosenek i ustaniem na scenie[80][81]. 11 lutego 2011, Winehouse przerwała koncert w Dubaju, w związku z wygwizdaniem jej przez widownię. Raportowano, że Winehouse wyglądała na zmęczoną i miała problemy z koncentracją w czasie tego występu[82].

18 czerwca 2011 Winehouse rozpoczęła w Belgradzie swoje, mające składać się z 12 koncertów, europejskie tournée. Lokalne media opisały jej występ jako skandal i porażkę. Została wygwizdana ze sceny przez widownię, gdyż w widoczny sposób była zbyt pijana, aby występować. Nie pamiętała w którym jest mieście, tekstów piosenek i nazwisk artystów ze swojego zespołu, gdy próbowała ich przedstawić widowni. Lokalna prasa twierdziła też, że ochrona koncertu zmuszała ją do występu, mimo że chciała zejść ze sceny[83]. Następnie ogłoszono odwołanie koncertów w Istambule i Atenach, które były planowane w kolejnym tygodniu[84]. 21 czerwca ogłoszono ostatecznie odwołanie całego tournée[84].

Ostatni występ Amy miał miejsce w Londynie, w klubie Roundhouse, 20 lipca 2011, gdzie niezapowiedzianie pojawiła się na scenie, aby wesprzeć swoją córkę chrzestną, Dionne Bromfield, która zaśpiewała piosenkę „Mama Said” z zespołem The Wanted[85]. Trzy dni później, 23 lipca 2011 Amy Winehouse zmarła.

W tygodniu zaczynającym się 26 lipca 2011 r. Frank, Back to Black i Back to Black EP ponownie weszły na listę Billboard 20 odpowiednio na miejsce 57, 9 i 152. Album Frank doszedł do miejsca 4 w następnym tygodniu[86][87]. Back to Black znalazł się również na liście Billboard Digital Albums w tym samym tygodniu i był drugim najczęściej kupowany bestsellerem w iTunes[88]. „Rehab” ponownie znalazł się na szczycie listy Billboard Hot Digital Songs, sprzedając się w liczbie 38 000 pobrań[89]. Od sierpnia 2011 r. album Back to Black był najlepiej sprzedającą się płytą w Wielkiej Brytanii w XXI wieku[14].

Ostatnim nagraniem Amy była odśpiewana w duecie z Tony’m Bennettem, piosenka „Body and Soul” do jego albumu „Duets II”, który został wydany 20 września 2011[90]. Singiel z tą piosenką został wydany 14 września 2011 przez MTV i VH1, aby upamiętnić 28 urodziny Winehouse. Jej ojciec, Mitch Winehouse zdecydował się przekazać cały dochód z piosenki na utworzenie Fundacji Amy Winehouse, której celem było podnoszenie świadomości i wspieranie organizacji, które pomagają wrażliwym, młodym dorosłym z uzależnieniami[91]. 12 lutego 2012 piosenka otrzymała nagrodę Grammy dla najlepszego nagrania duetu/grupy[92]. Ojciec Winehouse na ceremonii rozdania nagród Grammy, gdzie przybył ze swoją żoną Janis, powiedział: „Nie powinno nas tu być, nasza kochana córka powinna tu być, to są karty, którymi teraz musimy grać”[93].

Album Lioness: Hidden Treasures, na który złożyły się wcześniej niewydane nagrania Amy Winehouse został wydany 6 grudnia 2011[94]. Pojawił się na liście UK Albums Chart z największą sprzedażą w pierwszym tygodniu, ze wszystkich wcześniej wydanych płyt Amy[95]. Na liście Billboard 200 doszedł do piątego miejsca ze 114 000 sprzedanymi egzemplarzami, co uczyniło go najlepiej sprzedającym się debiutującym albumem w USA[96].

Śmierć edytuj

 
Kwiaty przed domem Amy Winehouse, 27 lipca 2011

Amy Winehouse zmarła w nocy lub nad ranem 23 lipca 2011 w swoim domu w dzielnicy Camden, w północnym Londynie. Jej ochroniarz widział ją ostatni raz żywą o 2 w nocy, gdy śmiała się, słuchała muzyki i oglądała telewizję. O 10 rano próbował ją obudzić, ale brak reakcji nie wywołał jego zdziwienia, gdyż miała zwyczaj spać długo. Ok. 15.00 wszedł do jej sypialni ponownie i dopiero wtedy stwierdził, że nie ma pulsu oraz nie oddycha, po czym wezwał pomoc[97]. O 15.45 przed dom Amy przyjechały dwie karetki pogotowia i lekarze stwierdzili jej zgon, potwierdzony następnie przez policję. Na miejscu policja zabezpieczyła do dalszych analiz opróżnione dwie mniejsze i jedną większą butelki wódki[98]. Z raportu koronera, Suzanne Greenaway, z 26 października 2011 wynikało, że Amy Winehouse miała w chwili śmierci 4,16 promila alkoholu we krwi, na podstawie czego, oraz przeprowadzonej autopsji uznano, że przyczyną śmierci był wstrząs wywołany zatruciem alkoholowym po okresie abstynencji[99].

Pogrzeb piosenkarki odbył się 26 lipca 2011 na cmentarzu Edgwarebury Lane w północnym Londynie[100]. Uczestniczyła w nim tylko najbliższa rodzina i przyjaciele[101], w tym Janis i Mitch Winehouse, Kelly Osbourne, Mark Ronson i Reg Traviss oraz prowadzący ceremonię w duchu judaizmu, rabin Frank Hellner[102]. Ojciec Amy wygłosił mowę pogrzebową, po której wspólnie odśpiewano utwór „So Far Away” Carole King[103]. Następnie jej ciało skremowano w londyńskim Golders Green Crematorium, a rodzina ogłosiła zamiar odbycia dwudniowej sziwy[104].

Amy Winehouse nie zostawiła testamentu, w związku z czym jej rodzice odziedziczyli cały jej majątek. Część tego majątku została przekazana na rzecz założonej przez nich Amy Winehouse Foundation[105].

Firma fonograficzna obsługująca Winehouse, Universal Republic, opublikowała oświadczenie, w którym stwierdziła: „Jesteśmy głęboko zasmuceni nagłą stratą tak utalentowanej artystki i wykonawczyni”[106]. Wielu muzyków uczciło śmierć Winehouse w trakcie swoich koncertów i nagrań w formie bądź to chwil ciszy, bądź zagrania coverów utworów Amy. Byli to m.in.: U2, M.I.A., Lady Gaga, Marianne Faithfull, Bruno Mars, Nicki Minaj, Keisha Buchanan, Rihanna, George Michael, Adele, Kelly Clarkson i Courtney Love[107]. Zespół punkowy Green Day napisał na jej cześć piosenkę „Amy”[108]. Patti Smith, w swoim albumie Banga z 2012 r. umieściła utwór „This is the Girl” napisany w hołdzie Winehouse[109]. Mark Ronson zadedykował jej swój album Uptown Special, na okładce którego napisał „Zawsze myślę o tobie i inspiruje się tobą.”[110]

17 grudnia 2012 na wniosek rodziny, w związku z wątpliwościami co do faktycznych przyczyn jej zgonu, ponownie przebadano próbki tkanek Winehouse pobranych w ramach autopsji po jej śmierci[111]. 8 stycznia 2013 władze ponownie potwierdziły, że przyczyną śmierci Amy było niezamierzone zatrucie alkoholowe[12].

 
Amy Winehouse, styczeń 2011

Brzmienie i styl edytuj

 
The Ronettes (1966)

Amy Winehouse dysponowała charakterystycznym, rzadko spotykanym w Europie głosem klasyfikowanym jako kontralt, sięgającym w górnych rejestrach do granic mezzosopranu, w sumie trzy oktawy od dźwięku c do d³ oraz jeden półton d6-eb6[112]. Tego rodzaju głos, spotykany u afroamerykańskich wokalistek soulowych, szczególnie predestynował Amy do wykonywania tego rodzaju muzyki[7]. Prawdopodobnie w związku z częściową niewydolnością płuc, wypracowała sobie w późniejszych etapach kariery charakterystyczną technikę śpiewania przez większość czasu niskim, naturalnym, cichym głosem i krótkich fragmentów przechodzenia w śpiew pełnym głosem w partiach wymagających wysokich tonów, w których zlewała dźwięki, „atakując” je z góry i następnie szybko obniżając skalę[113].

Jakkolwiek wytworzyła ona swój własny, niepowtarzalny styl, większość jej utworów jest wyraźnie inspirowana soulem i jazzem z lat 50. i 60. XX w., co nadało jej twórczości walory powrotu do korzeni współczesnej muzyki pop[114]. Wśród jej głównych inspiracji wymieniani są tacy artyści jak Otis Redding, Mahalia Jackson, Aretha Franklin, Sarah Vaughan, Dinah Washington, ale także Salt-n-Pepa, The Shangri-Las oraz The Ronettes[115][116].

Krytyk muzyczny, Garry Mulholland z BBC nazwał Winehouse „najwybitniejszym talentem wokalnym jej pokolenia”[20]. Według Cyrila Cordora z AllMusic „zarówno fani, jak i krytycy docenili jej surowy wdzięk, zuchwałe poczucie humoru i wyraziście soulowy i jazzowy wokal”[6]. Caroline Sullivan z The Guardian stwierdziła, że „jej idealizowanie Dinah Washington i The Ronettes odróżnia ją od prawie wszystkich wybitych debiutantek pop z początku lat 2000; jej wyjątkowo podatny na łamanie serca głos – zrobił resztę”[117]. Dla kontrastu, Robert Christgau odmówił wartości jej twórczości twierdząc, że była „samozwańczą ćpunką, która była traktowana poważnie, bo robiła koncerty soulowe.”[118] Z kolei w marcu 2017, Bob Dylan stwierdził, że podobała mu się ostatnia płyta Winehouse’s (Back to Black) i nazwał ją „ostatnią prawdziwą indywidualistką w muzyce pop.”[119]

Stylizacja sceniczna edytuj

Winehouse była najbardziej zafascynowana żeńskimi grupami muzycznym z lat 60. XX w.[120] Jej stylista, Alex Foden, zapożyczył jej styl uczesania, typu „ul na głowie” (en. beehive) połączony z makijażem „na Kleopatrę” od zespołu The Ronettes[120]. Podobieństwo było na tyle duże, że wokalistka tego zespołu, Ronnie Spector, gdy zobaczyła zdjęcie Winehouse w The New York Post, sądziła przez moment, że przedstawia ją samą[121].

Guy Trebay, reporter z New York Times, po śmierci Amy, przeanalizował, jakie zapożyczenia wpłynęły na jej styl. Trebay doszedł do wniosku, że największy wpływ na jej styl miał jej mąż Blake Fielder-Cyvil i że widać w tej stylistyce wpływ Ronnie Spector z The Ronetts, ale także białej śpiewaczki soulowej Mari Wilson, muzyka punkowego Johnny Thundersa i wszystko to połączone w image „femme fatale”, zapożyczony od Kleopatry, przez Luise Brooks po Salt-n-Pepę[122].

Były edytor czasopisma Rolling Stone Joe Levy, który umieścił ją swojego czasu na okładce, ocenił, że jej image, podobnie jak jej muzyka, która była twórczym połączeniem wpływów Motown, Stax, punku i wczesnego hip-hopu, był kombinacją Bettie Page z Brigitte Bardot z odrobiną Ronie Spector[122].

Mitch Winehouse stwierdził, że jej makijaż z użyciem czerwonej szminki, grubych brwi i grubej kreski dookoła oczu był inspirowany Latynoskami, które ona widziała podczas pobytu w Miami, gdy pracowała tam z Salaamem Remi nad albumem Back to Black[15].

Wygląd Amy był jednak systematycznie krytykowany w brytyjskiej prasie. Równolegle z nagrodą NME 2008 dla „najlepszej artystki solowej” i „najlepszego muzycznego DVD” w 2008 r., otrzymała też tytuł „Najgorzej ubranego wykonawcy”[123]. Zajęła też drugie miejsce, tuż za Victorią Beckham, na liście „najgorzej ubranych kobiet” prowadzonym przez Richarda Blackwella[124].

Ważnym elementem jej stylizacji scenicznej były także jej tatuaże i biżuteria. W widocznych publicznie miejscach ciała doliczono się ich 14. Najbardziej rzucającymi się w oczy były: napis „Blake” z kieszonką nad lewą piersią (odnoszący się do jej męża), podkowa i autoportret z podpisem „Daddy’s Girl” na jej lewym ramieniu i portret babci w stylu „pin-up girl” z napisanym jej imieniem „Cynthia” na prawym[125]. Na koncertach często występowała z wisiorkiem z dużą Gwiazdą Dawida[19].

Działalność gospodarcza edytuj

W 2008 r. szacowano, że Amy Winehouse zgromadziła majątek o wysokości ok. 10 milionów GBP, co dało jej 10. miejsce na liście najzamożniejszych muzyków wszech czasów w kategorii poniżej 30. roku życia[126]. Rok później jej fortuna była szacowana już tylko na 5 milionów GBP[127]. Jej finansami zarządzali Mitch i Janis Winehouse[128]. Źródła podają, że zarobiła ona około 1 miliona funtów śpiewając na dwóch prywatnych imprezach w czasie Paris Fashion Week[129], a także podobną sumę otrzymała za występ w jednej z moskiewskich galerii sztuki od rosyjskiego oligarchy Romana Abramowicza[130].

W styczniu 2009 Winehouse ogłosiła, że uruchamia własną wytwórnię płytową o nazwie Lioness Records. Pierwszą artystką, która nagrała płytę w tej wytwórni, była podówczas 13-letnia córka chrzestna Amy, Dionne Bromfield. Jej album, na który składały się covery kilkunastu piosenek soulowych, został wydany 12 października 2009[131]. Winehouse pomogła w nagraniu, śpiewając w chórkach kilku piosenek. Ponadto, śpiewała też w chórku, w czasie występu Bromfield w programie telewizyjnym Strictly Come Dancing wyemitowanym 10 października[132].

W 2009 r. Winehouse założyła spółkę joint venture z wytwórnią EMI, celem wypuszczenie serii ozdobnego papieru pakowego i kartek z życzeniami, zawierającymi fragmenty tekstów jej piosenek z albumu Back to Black[133].

Winehouse współpracowała przy projektowaniu kolekcji składającej się z 17 kreacji razem z domem mody Fred Perry. Kolekcja została udostępniona do sprzedaży w październiku 2010. Według słów dyrektora marketingu domu Fred Perry, Amy aktywnie współtworzyła tę kolekcję decydując o jej stylu, doborze tkanin, kolorów i dodatków. Kolekcja była utrzymana w stylu „vintage”, na który składały się spodnie w stylu Capri, kurtki do gry w kręgle, płaszcze typu trencz, wąskie spódniczki, swetry w romby i wzorzyste, czarno-różowe sukienki[134][135]. Za zgodą jej rodziny pojawiły się w sprzedaży w 2012 r., jeszcze dwie kolekcje Amy, które miała zdążyć zaprojektować przed swoją śmiercią[136].

Działalność społeczna i charytatywna edytuj

Amy Winehouse była, unikając rozgłosu, donatorką znaczących kwot, czasu i muzyki dla kilkudziesięciu organizacji charytatywnych, zwłaszcza tych pomagających dzieciom. M.in. wsparła Adopt-A-Minefield, Anti-Slavery International, Breast Cancer Campaign, CARE, Children of the Andes, Children’s Medical Research Institute, Christian Children’s Fund, City at Peace, UK charity telethon Comic Relief, London’s Great Ormond Street Hospital, Greenpeace, Healthlink Worldwide, Hear the World, Heifer International, Holy Apostles Soup Kitchen, Czerwony Krzyż, LIFEbeat, Lifeline and Rape Crisis PMB, Opportunity International, Oxfam, Rights and Humanity, Save the Children, Save the Music Foundation, St. Jude Children’s Research Hospital, Teenage Cancer Trust, Christina Noble Children’s Foundation, Little Dreams Foundation, Lotus Outreach, Nelson Mandela Children’s Fund, UNHCR, UNICEF, V-Day, WaterAid i World Neighbors[137][138].

W ramach kampanii walki z rakiem piersi, Winehouse udostępniła nieodpłatnie swoje nagie zdjęcie, które ukazało się w czasopiśmie Easy Living w kwietniu 2008[139].

W 2009, pojawiła się na składance CD pt. „Classics” z takimi muzykami jak The Rolling Stones i The Killers, ale również muzykami pochodzącymi z Kuby, którą wydano celem zwrócenia uwagi na problem ocieplenia klimatu. Winehouse wypożyczyła nieodpłatnie British Music Experience, nowemu muzeum poświęconemu historii brytyjskiej muzyki pop, sukienkę w stylu vintage, która była używana na planie jej wideo „Tears Dry on Their Own” oraz przy nagrywaniu materiału do DVD. Muzeum zlokalizowane w O2 Arena w Londynie, zostało otwarte 9 marca 2009[140].

W marcu 2011, Winehouse podarowała ubrania warte ponad 200 000 GBP lokalnemu sklepowi charytatywnemu w Londynie[141]. W 2012 roku, już po jej śmierci, ujawniono, że w 2009 roku zafundowała leczenie Julianowi Jeanowi DeBaptise w Saint Lucia, które uratowało mu życie[142].

Winehouse włączyła się w kampanię na rzecz zatrzymania budowy kwartału mieszkaniowego w pobliżu George Tavern, znanego klubu muzycznego na londyńskim East Endzie. Zwolennicy kampanii obawiali się, że inwestycja mieszkaniowa zniszczy krajobraz miejski widoczny na tyłach klubu, którego wykorzystanie jako plan filmowy i zdjęciowy stanowi główne źródło dochodów George Tavern[143].

Dziedzictwo edytuj

Wpływ na rozwój muzyki edytuj

Brytyjska piosenkarka Adele stwierdziła, że jej wspólne tournée z Duffy po Stanach Zjednoczonych zostało lepiej przyjęte dzięki wcześniejszemu sukcesowi Winehouse[144]. Lady Gaga przyznała, że Winehouse utorowała jej drogę awansowania na szczyty list przebojów, wyjaśniając, że popularność Winehouse ułatwiła niekonwencjonalnym kobietom odnoszenie sukcesu w głównym nurcie muzyki pop[145]. Raphael Saadiq, Anthony Hamilton i John Legend powiedzieli: „Amy Winehouse została wykreowana przez ludzi, którzy chcieli dokonać przewrotu marketingowego, ale pozytywną stroną tego jest, że publiczność ponownie zetknęła się z tego rodzaju muzyką, co odegrało wprowadzającą rolę dla innych i odrodziło gatunek przez przezwyciężenie kwestii stylu vintage.”[146]

Inni artyści, którzy odwoływali się do twórczości Winehouse i twierdzili, że otworzyła lub ułatwiła im drogę do kariery to: Bruno Mars[147], Tove Lo[148], Ellie Goulding[149], Jessie J[150], Emeli Sandé[151], Victoria Justice[152], Paloma Faith[153], Lana Del Rey[154], Sam Smith[155], Florence Welch[156], Halsey[157], Alessia Cara[158], Daya[159] Estelle[160] i Louis Tomlinson.

Po wydaniu Back to Black, firmy fonograficzne poszukiwały artystek z podobnym brzmieniem i odwagą do eksperymentowania. Na drugą falę artystów o podobnym do Winehouse brzmieniu składa się Adele i Duffy. Trzecia fala to V V Brown, Florence and the Machine, La Roux i Little Boots[161].

W marcu 2001 New York Daily News, opublikowało artykuł przypisujący sukcesowi Winehouse i jej zniknięciu pojawienie się fali brytyjskich wokalistek w Stanach Zjednoczonych. Edytor muzyczny czasopisma Spin, Charles Aaron stwierdził „Amy Winehouse była Nirvaną dla tych wszystkich kobiet”. „U wszystkich z nich można wykryć jej wpływy w zakresie zachowania scenicznego, stylu muzycznego i mody”. Według Keitha Caulfielda, menadżera Billboardu, dzięki Amy i jej nieobecności, rynek był w stanie zaadsorbować takich artystów jak Adele, Estelle i Duffy, a następnie po ich sukcesie otwarła się droga dla Elizy Doolittle, Rumera i Ellie Goulding[162].

Fundacja Amy Winehouse edytuj

Po śmierci piosenkarki w wyniku zatrucia alkoholowego w lipcu 2011, jej rodzina założyła w jej urodziny, 14 września 2011 Fundację Amy Winehouse. Jej siedziba znajduje się w północnym Londynie, ale ma ona także biuro w Nowym Jorku[163]. Patronami fundacji są Jon Snow, Barbara Windsor i Mark Ronson[164], a ambasadorami m.in. Keira Chaplin i Mica Paris. Brat Amy, Alex pracuje na cały etat w fundacji po porzuceniu pracy dziennikarza muzycznego[165].

Fundacja działa na rzecz zapobiegania efektom nadużywania narkotyków i alkoholu przez młodych ludzi, a także wspiera wrażliwe i utalentowane młode osoby w osiąganiu przez nie pełnego potencjału[166]. 12 marca 2013 z pomocą Russella Branda, który sam wyszedł z uzależnień, uruchomiono Amy Winehouse Foundation Resilience Programme For Schools w Wielkiej Brytanii, którego celem jest efektywna edukacja w zakresie uzależnień od narkotyków, alkoholu i radzenia sobie z emocjami[167].

Amy Winehouse w sztuce i kulturze edytuj

W sztuce edytuj

 
Pomnik Amy Winehouse w Camden Town, Londyn

London’s Mall Galleries otworzyło w maju 2008 r. wystawę, w ramach której wystawiana była rzeźba przedstawiająca Winehouse, pt. „Excess”. Praca autorstwa Guy Portelli składała się z miniatury piosenkarki leżącej na potłuczonej butelce szampana i kałuży cieczy, która z niej wypłynęła. Ciało artystki pokryte było czymś, co wyglądało jak maleńkie pigułki, a jedna wyciągnięta ręka trzymała szklankę[168]. Na tej samej wystawie pokazano też inną rzeźbę przedstawiającą Amy: „Celebrity 1” autorstwa Charlotte Suckling[168].

23 lipca 2008 londyńskie muzeum Madame Tussauds odsłoniło woskową figurę przedstawiającą Winehouse. Piosenkarka nie skorzystała z zaproszenia do muzeum z tej okazji, ale na odsłonięcie przybyli rodzice Amy[169].

14 listopada 2008, rzeźba autorstwa Marco Perego, pt. „The Only Good Rock Star Is a Dead Rock Star”, przedstawiająca Winehouse leżącą w kałuży krwi z jabłkiem i dziurą po kuli w jej głowie, po tym jak hipotetycznie została zastrzelona przez amerykańskiego pisarza Williama S. Burroughs (inspirowana faktem zastrzelenia przez niego swojej żony Joan Vollmer), była wystawiona w New York’s Half Gallery z ceną sprzedaży 100 000 USD. Perego stwierdził o rzeźbie, że „Gwiazdy rocka są kozłami ofiarnymi społeczeństwa.”[170]

W 2012 r. Sir Peter Blake umieścił podobiznę Winehouse w najnowszej wersji swojego najsłynniejszego dzieła – okładce płyty The Beatles Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band by uczcić postacie brytyjskiej kultury, które najbardziej szanuje[171].

We wrześniu 2013 przygotowano w Muzeum Żydowskim w Londynie wystawę pt. Amy Winehouse: A Family Portrait. Współkuratorami wystawy byli jej brat i ciotka. Składały się na nią osobiste przedmioty Amy, takie jak książki i płyty z muzyką zaopatrzone w opisy przygotowane przez jej brata.

W 31. urodziny Amy Winehouse, 14 września 2014, przed Stables Market w Camden Town, w północnym Londonie, została odsłonięta jej rzeźba z brązu o naturalnych rozmiarach, autorstwa Scotta Eatona. W odsłonięciu uczestniczyli rodzice, przyjaciele i fani Amy. Rzeźbiarz, sam pochodzący z Camden, w rozmowie z ojcem Winehouse stwierdził, że rzeźba ma w zamierzeniu ująć jej „charakter i siłę, ale także oddać delikatnie jej poczucie niepewności.”[172]. Ojciec Amy, powiedział o rzeźbie: „Teraz Amy będzie mogła już zawsze nadzorować, kto wchodzi i wychodzi do jej rodzinnego miasteczka... Amy była zakochana w Camden i to jest miejsce, które kojarzy się z nią jej fanom z całego świata.”[173].

Filmy edytuj

Saving Amy (2009) i My Daughter Amy (2010)

Jeszcze za życia Amy w 2009 r. ukazał się krótki film dokumentalny autorstwa Daphne Barak, pt. Saving Amy, który portretował relacje między nią i jej rodzicami[174]. Poszerzona i zaktualizowana wersja tego filmu pt. My Daughter Amy, była transmitowana kilka razy w brytyjskim Channel 4, w 2010[175]

The Zen of Benett (2012)

W filmie The Zen of Benett (reżyseria: Unjoo Moon) poświęconym głównie osobie Tony Benetta, przedstawiono sceny ze studia nagraniowego w czasie nagrywania przez niego i Amy Winehouse utworu „Body and Soul”, a także krótkie wypowiedzi obojga na temat współpracy, życia i muzyki jazzowej[176].

Amy (2015)

Film dokumentalny, Amy (2015), w reżyserii Asif Kapadia, wszedł do dystrybucji 3 lipca w Wielkiej Brytanii i 10 lipca w reszcie świata. Film próbuje sportretować Winehouse jako „wrażliwą żydowską dziewczynę”, która miała wielki talent muzyczny, ale stała się ofiarą uzależnień i zaburzeń odżywiana, a ludzie, którzy powinni jej pomóc nie zrobili tego[177]. Premiera filmu miała miejsce w trakcie Festiwalu w Cannes 2015, po której miał on recenzje przedstawiające go jako „tragiczne arcydzieło”, „wspaniały”, „łamiący serce” i „nie do zapomnienia”[178]. Ścieżka dźwiękowa z filmu pojawiła się w sprzedaży 30 października 2015 razem z DVD, które zawierało muzykę z filmu autorstwa Antônio Pinto i oryginalne utwory Winehouse.

Film został uhonorowany kilkoma nagrodami: Academy Award for Best Documentary Feature w ramach Oskarów 2016[179], nagrodą BAFTA za najlepszy dokument[180], MTV Movie Award za najlepszy dokument oraz nagrodą BAFTA za najlepszy film brytyjski. Ubocznym efektem sukcesu filmu była pośmiertna nominacja Amy do nagrody dla najlepszej artystki solo na 2016 Brit Awards[181].

Amy Winehouse – Back To Black: The Documentary (2018)

2 listopada 2018 została wydana płyta DVD z filmem dokumentalnym Amy Winehouse – Back To Black: The Documentary, produkcji Eagle Vision w reżyserii Gil Cang. Na film składają się fragmentu zapisów z sesji nagraniowej do płyty Back to Black, wywiady z producentami tej płyty Ronsonem i Remim, członkami zespołu muzycznego Remiego oraz przyjaciółmi Amy: Nickiem Shymansky’m, Juliette Ashby i Dionne Bromfield. DVD zawiera również zapis prywatnego koncertu Amy, który odbył się w 2008 r., w Londynie, w Riverside Studios[182].

Książki edytuj

W 2010 r., na kanwie filmu Saving Amy, została opublikowana książka pod tym samym tytułem, jej autorką była twórczyni filmu Daphne Barak[183].

Zarówno ojciec, jak i matka Winehouse wydali, każde osobno, wspomnienia o ich córce i przekazali dochody z tych książek na Fundację Amy Winehouse. Ojciec opublikował swoje wspomnienia w 2012 r. pt. Amy: My Daughter[15], zaś matka w 2014 r. opublikowała książkę Loving Amy: A Mother’s Story[184].

Życie prywatne edytuj

Partnerzy edytuj

Życiowym partnerem Amy Winehouse był przez większość jej dorosłego życia Blake Fielder-Civil (ur. 1982), były asystent produkcji video, który zakończył swoją edukację w wieku 16 lat i przeniósł się do Londynu ze swojego rodzinnego Lincolnshire[59][185]. Amy poznała go w 2005 w jednym z barów w Camden i nawiązała z nim romans[186]. W 2006, po pierwszym rozstaniu z Blakiem, Winehouse mieszkała przez pewien czas z lokalnym muzykiem Alexem Clare. Swoją relację z Amy opisał on w artykule „Bondage Crazed Amy Just Can’t Beehive in Bed” opublikowanym w niedzielnym dodatku do tabloidu „The Sun” – News of the World[187] oraz w kilku wywiadach telewizyjnych[188]. Według słów Winehouse, jej pierwsze rozstanie z Blakiem miało duży wpływ na teksty piosenek z albumu Back to Black, gdyż odnosiły się one w ten czy inny sposób do różnych etapów ich wzajemnej relacji[186]. Para zeszła się ponownie na początku 2007 i wzięła ślub cywilny 18 maja tego roku w Miami Beach na Florydzie[189].

Od 21 lipca 2008 do 25 lutego 2009 Fielder-Civil został aresztowany, a następnie odbywał karę więzienia w Wielkiej Brytanii na podstawie zarzutów o mataczenie w sprawie o napaść na właściciela pubu, która skończyła się złamaniem mu szczęki. Według prokuratury właścicielowi pubu zaoferowano 200 tys. funtów w zamian za wycofanie zeznań, które były podstawą oskarżenia i którą to kwotę miała rzekomo wyłożyć Amy Winehouse. Ojciec Amy jako menedżer jej majątku zaprzeczył jednak, że taka kwota wypłynęła z jej konta[190].

W styczniu 2009 po tym, jak paparazzi przyłapali Amy z początkującym aktorem Joshem Bowmanem w czasie wakacji w Saint Lucia, oświadczyła ona, że jest w nim zakochana, oraz zrywa z Blakiem, gdyż cały ich związek był oparty na wspólnym uzależnieniu od narkotyków, od których udało się jej uwolnić[191]. 12 stycznia 2009 jej rzecznik prasowy oficjalnie potwierdził złożenie przez adwokata Blake’a wniosku rozwodowego, uzasadnionego zdradą Amy i rozpadem ich związku[192]. W marcu tego samego roku ukazał się wywiad z Winehouse, w którym stwierdziła ona, że jednak nie chce zerwania z Blakiem, czeka na jego powrót do domu i że nie da mu rozwodu[193]. Mimo to, ostatecznie, rozwód został zasądzony 16 lipca 2009 i przy braku przeszkód prawnych ze strony Amy, uprawomocnił się 28 sierpnia tego roku[194]. Fielder-Civil nie otrzymał żadnych pieniędzy w ramach podziału majątku[195].

Ostatnim partnerem życiowym Amy Winehouse był reżyser filmowy Reg Traviss, który pozostawał z nią w związku od 2010 aż do jej śmierci[196]. Według wspomnień jej ojca para planowała wziąć ślub i mieć dzieci[197].

Po śmierci Amy muzyk Pete Doherty stwierdził w wywiadzie prasowym, że on i Winehouse byli przez pewien czas kochankami[198], jednak sama Amy zapytana przez dziennikarza w 2008 o swoją relację z nim, twierdziła wówczas, że miała ona charakter wyłącznie przyjaźni artystycznej[199].

Stan zdrowia edytuj

Uzależnienia i problemy psychiczne edytuj

W 2005 r. media po raz pierwszy doniosły o tym, że Amy Winehouse przeszła przez okres intensywnego nadużywania alkoholu i narkotyków i wyraźnie straciła na wadze. Na początku 2006 przed lub w trakcie tworzenia albumu Back to Black przeszła pierwszą kurację odwykową[59]. Ze wspomnień jej rodziny wynika, że zaraz po śmierci jej babci Cynthii, która miała miejsce w połowie 2006 r., ponownie wpadła w uzależnienie od substancji psychotropowych[59]. W sierpniu 2007, Winehouse odwołała kilkanaście koncertów w Wielkiej Brytanii i Europie powołując się na wyczerpanie i zły stan zdrowia. Następnie była hospitalizowana w związku z przedawkowaniem heroiny, ecstasy, kokainy, ketaminy i alkoholu[200]. W kilku wywiadach przyznała się do problemów z samookaleczeniem się, depresją maniakalną i zaburzeniami w odżywianiu[201]. Po wyjściu ze szpitala Winehouse stwierdziła, że kuracja poskutkowała i sądzi, że ma ten problem rozwiązany[202].

W grudniu 2007, rzecznik prasowy Winehouse oświadczył, że jest ona pod kontrolą lekarza i radzi sobie ze swoimi problemami psychicznymi tworząc dużo muzyki[203]. Jednak brytyjski tabloid The Sun opublikował wideo na którym Winehouse pali kokainę crack i mówi o braniu ecstasy oraz valium[204]. W reakcji, jej ojciec przejął nad nią opiekę i wymusił, aby Island Records odwołało jej kampanię promocyjną w Stanach Zjednoczonych[205]. Pod koniec stycznia 2008 Winehouse rozpoczęła swoją drugą, dwutygodniową kurację odwykową[206]. 26 marca 2008 rzecznik prasowy Winehouse stwierdził, że czuje się już dobrze, jednak pod koniec kwietnia 2008, jej nieprzewidywalne zachowanie, w tym zarzut o napaść, wywołało obawę, że wysiłki związane z leczeniem uzależnienia zakończyły się niepowodzeniem[207]. Jej ojciec i menedżer zmusili ją do przymusowej hospitalizacji odwykowej w oparciu o przepisy brytyjskiej ustawy o zdrowiu psychicznym z 1983 r[208]. Jej zaniedbany wygląd podczas zaplanowanej we wrześniu 2008 imprezy klubowej spowodował pogłoski o nawrocie jej problemów. Fotografowie obecni w klubie raportowali, że widzieli na jej nogach i ramionach świeże ślady po samookaleczeniu[209].

Według jej lekarza, Winehouse przestała ostatecznie zażywać nielegalne substancje pod koniec 2008 r[97]. W wywiadzie z października 2010 Winehouse stwierdziła, że po prostu pewnego dnia postanowiła rzucić narkotyki[210]. Jednak po odrzuceniu narkotyków wpadła w uzależnienie od alkoholu. Ze wspomnień jej lekarza wynika, że leczenie jej uzależnienia od alkoholu było wspomagane librium oraz że w 2010 przeszła badania psychologiczne i psychiatryczne, jednak odmówiła poddaniu się terapii[97].

Choroba płuc i pozostałe problemy ze zdrowiem edytuj

23 czerwca 2008, rzecznik Amy Winehouse skorygował wcześniejsze oświadczenie jej ojca, że cierpi ona na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, twierdząc, że ma tylko niektóre objawy wczesnej fazy tej choroby, która się jeszcze nie rozwinęła[211]. Jej ojciec doprecyzował później, że wydolność jej płuc jest na poziomie 70% normalnego stanu, że ma ona również zaburzenia rytmu serca i jest to efekt jej uzależnienia od kokainy cracku[212]. Podjęła ona wówczas leczenie w London Clinic, z której została wypuszczona w lipcu, aby zaśpiewać na 90. urodzinach Nelsona Mandeli oraz Festiwalu Glastonbury, po czym była leczona w trybie ambulatoryjnym[213]. W tym samym miesiącu Winehouse stwierdziła, że zdiagnozowano u niej wczesną fazę obturacyjnej choroby płuc, leczy się pod nadzorem lekarzy z London Clinic, gdzie ma indywidualny program polegający na zmianie trybu życia i odżywiana oraz korzystania z pionowo ustawionego solarium[214]. 25 września 2008 przeszła ponowne badanie płuc i klatki piersiowej w London Clinic, w związku z, jak oficjalnie oświadczono, podejrzeniem infekcji[215]. Następnie przebywała w tym szpitalu na zmianę z leczeniem ambulatoryjnym. 23 listopada 2008 przeszła w tym szpitalu badania, aby zbadać reakcję na leki, na czym jej leczenie się zakończyło[216].

Zatargi z prawem edytuj

W październiku 2007 Winehouse i jej mąż zostali aresztowani w Bergen w Norwegii za posiadanie 7 gramów marihuany. Para została wypuszczona po zapłaceniu kary w wysokości 3850 koron[217].

W 2007 na wniosek Amy Winehouse Sąd Najwyższy, na podstawie Protection from Harassment Act 1997, wydał nakaz agencji Big Pictures zatrudniającej paparazzi o niezbliżaniu się na odległość mniejszą niż 100 metrów od jej domu w Londynie oraz zakaz fotografowania jej domu, domu jej przyjaciół i bliskich[218].

26 kwietnia 2008 Winehouse uderzyła 38-letniego mężczyznę w twarz. Po tym jak dobrowolnie zgłosiła się na policję, została przetrzymana w areszcie przez noc, a jej czyn zakwalifikowano wstępnie jako czynną napaść. Policja stwierdziła, że przetrzymano ją w areszcie ponieważ jej stan uniemożliwiał przesłuchanie od razu. Następnego dnia, po dokonaniu przesłuchania, została wypuszczona bez postawienia zarzutów[219]. 10 dni później aresztowano ją pod zarzutem posiadania narkotyków, po tym jak ktoś podrzucił policji nagranie wideo ze stycznia tego roku, na którym było widać jak Winehouse coś pali. Koronna Służba Prokuratorska rozważała skierowanie sprawy do sądu, ale ze względu na brak dowodu, że palona substancja była nielegalna ostatecznie ją zwolniono[220]. Niemniej, dwoje mieszkańców Londynu oskarżono i skazano za dostarczenie jej kokainy i ecstasy. Jedna z tych osób została skazana 13 grudnia 2008 na dwa lata więzienia, a druga na dwa lata prac społecznych[221].

5 marca 2009 Winehouse została aresztowana i oskarżona o czynną napaść, po tym jak Sharene Flash oskarżyła ją o podbicie oka we wrześniu 2008 na balu dobroczynnym Prince’s Trust[222]. W związku z tą sprawą, rzecznik prasowy Winehouse ogłosił odwołanie koncertu Amy na Coachella Festival w USA[223], gdyż musiała ona stawić się w sądzie 17 marca, gdzie oświadczyła, że jest niewinna[224]. 24 lipca sąd uniewinnił Winehouse, w uzasadnieniu podając brak wiarygodności świadków oskarżenia i niezgodność stwierdzonych obrażeń z treścią zeznań poszkodowanej[225].

19 grudnia 2009 Winehouse została aresztowana po raz trzeci w związku z oskarżeniem o czynną napaść oraz naruszenie porządku publicznego po tym jak zaatakowała kierownika sali Milton Keynes Theatre, gdy ten nakazał jej zwolnić zajmowany fotel[226]. Tym razem została uznana za winną i skazana na karę więzienia w zawieszeniu[227].

Dyskografia edytuj

Osobny artykuł: Dyskografia Amy Winehouse.

Nagrody i wyróżnienia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Amy Winehouse: Singer, Guitarist and Lost Soul. guitarworld.com. [dostęp 2011-07-24]. (ang.).
  2. ↑ Amy Winehouse Guitars. equipboard.com. (ang.).
  3. ↑ a b c Cyril Cordor: Amy Winehouse Biography. allmusic.com. [dostęp 2011-07-23]. (ang.).
  4. ↑ Repertoire. repertoire.bmi.com. [dostęp 2011-07-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-05)]. (ang.).
  5. ↑ Amy Winehouse nie żyje. tvn24.pl, 2011-07-23. [dostęp 2011-07-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-20)]. (pol.).
  6. ↑ a b Amy Winehouse – Biography & History [online], AllMusic [dostęp 2018-11-04].
  7. ↑ a b Amy Winehouse: Powerful Contralto Vocal – BecomeSingers.Com, „BecomeSingers.Com”, 4 sierpnia 2011 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  8. ↑ a b Patrick Barkham, Mercury rises for art pop of Franz Ferdinand [online], the Guardian, 8 września 2004 [dostęp 2018-11-09] (ang.).
  9. ↑ a b Winehouse, Hancock see post-Grammy bump – Extended Play [online], latimes.com, 12 czerwca 2008 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2008-06-12].
  10. ↑ a b Amy Winehouse misses beat for Ivor Novello award – Times Online [online], 23 listopada 2008 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2008-11-23].
  11. ↑ a b eGigs.co.uk – Brit Awards nominations go pop! – the indie tide is receding [online], 6 lutego 2008 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2008-02-06].
  12. ↑ a b BBC News – Amy Winehouse inquest: Singer drank herself to death [online], 29 marca 2014 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2014-03-29].
  13. ↑ The 100 Greatest Women In Music [online], vh1.com, 29 października 2013 [dostęp 2018-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-29].
  14. ↑ a b BBC News – Amy Winehouse’s Back to Black sets chart record [online], 24 stycznia 2012 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-24].
  15. ↑ a b c d e f g h i j Mitch. Winehouse, Amy, my daughter, New York: It Books, 2012, ISBN 978-0-06-219139-7 [dostęp 2018-10-22].
  16. ↑ Death of Amy Winehouse spurs mourning among friends, family and fans as music world loses troubled star, [w:] Mancunian Matters [online], mancunianmatters.co.uk [dostęp 2018-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-05] (ang.).
  17. ↑ Caroline Sullivan, Amy Winehouse obituary [online], the Guardian, 23 lipca 2011 [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  18. ↑ a b c d The Diva and Her Demons: Rolling Stone’s 2007 Amy Winehouse Cover Story [online], Rolling Stone, 25 lipca 2011 [dostęp 2018-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-25].
  19. ↑ a b Religion News Service, 5 Facts About Amy Winehouse’s Jewish Roots, „Huffington Post”, 23 lipca 2015 [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  20. ↑ a b c d Garry Mulholland, Charmed and dangerous [online], the Guardian, 1 lutego 2004 [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  21. ↑ Mitch Winehouse playlist tribute to Amy, „Digital Spy”, 13 lipca 2012 [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  22. ↑ Amy Winehouse: Singer who won the hearts of millions but was unable to, „The Independent” [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  23. ↑ Home Page – The TLS [online], TheTLS [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  24. ↑ AskMen – Become a Better Man [online], AskMen [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  25. ↑ Episode #3.2. [dostęp 2018-10-24].
  26. ↑ Amy Winehouse: 1983-2011, 23 lipca 2011, ISSN 0307-1235 [dostęp 2018-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-26] (ang.).
  27. ↑ Fame Academy: The Brit School, „The Independent” [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  28. ↑ Osidge [online], hidden-london.com [dostęp 2018-10-24] (ang.).
  29. ↑ Amy Winehouse @ Access All Areas.net.au [online], 15 lutego 2008 [dostęp 2018-10-26] [zarchiwizowane z adresu 2008-02-15].
  30. ↑ Amy Winehouse and NYJO – photos and a tribute [online], londonjazznews.com [dostęp 2018-10-26].
  31. ↑ a b Kimbel Bouwman, Interview with DARCUS BEESE, A&R at Island for Amy Winehouse, Sugababes [online], 23 lutego 2004 [zarchiwizowane z adresu 2012-01-23].
  32. ↑ Beccy Lindon: Amy Winehouse – Frank review. arts.guardian.co.uk. [dostęp 2011-07-26]. (ang.).
  33. ↑ Obituary: Amy Winehouse. BBC, 2011-07-23. [dostęp 2011-07-23]. (ang.).
  34. ↑ ASCAP Members Honored At The Ivors. ascap.com. [dostęp 2011-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-06-28)]. (ang.).
  35. ↑ Ben Sisario, She’s Not Anybody’s Backup Act [online] [dostęp 2018-10-27] (ang.).
  36. ↑ AMY WINEHOUSE [online], 18 września 2009 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-18].
  37. ↑ Winehouse and Lewis head charts [online], bbc.co.uk, 2 stycznia 2008 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2008-01-02].
  38. ↑ Amy Winehouse – Awards: AllMusic [online], 28 lipca 2012 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-28].
  39. ↑ ultratop.be – Amy Winehouse – Back To Black [online], 6 października 2014 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-06].
  40. ↑ Amy Winehouse – Music Charts [online], 16 marca 2015 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-16].
  41. ↑ Listen Up: Amy Winehouse’s ‘Frank’ – seattlepi.com [online], 11 sierpnia 2011 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-11].
  42. ↑ ‘American Idol’ Champ Jordin Sparks Fails To Ignite The Charts, Barely Cracking Billboard Top 10 – Music, Celebrity, Artist News [online], mtv.com, 29 czerwca 2011 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-29].
  43. ↑ Mark Ronson feat Amy Winehouse Valerie – URBAN – I Like Music [online], 27 października 2007 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2007-10-27].
  44. ↑ Missy Elliott Still Keen To Work With Amy Winehouse « Showbiz Spy – celebrity news, rumors & gossip [online], 18 marca 2012 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-18].
  45. ↑ Amy Winehouse Barely Made It To 2007 Movie Awards Stage [online], mtv.com, 26 kwietnia 2012 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-26].
  46. ↑ Winehouse camps in style at Glastonbury – Showbiz News – Digital Spy [online], 7 sierpnia 2011 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-07].
  47. ↑ icBirmingham – Amy Winehouse Birmingham show ends in chaos [online], 7 grudnia 2008 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-07].
  48. ↑ Amy Winehouse fans revolt after shambolic gig [online], nme.com, 28 listopada 2007 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2007-11-28].
  49. ↑ Amy Winehouse scraps all concerts [online], bbc.co.uk, 29 listopada 2007 [dostęp 2018-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2007-11-29].
  50. ↑ WebCite query result [online], webcitation.org [dostęp 2018-10-29] (ang.).
  51. ↑ The Envelope.com: Grammy scorecard [online], 14 grudnia 2007 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2007-12-14].
  52. ↑ Now That’s Entertaining – The Daily Record [online], 9 lutego 2009 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2009-02-09].
  53. ↑ Amy Winehouse back on top of UK album chart [online], nme.com, 3 marca 2008 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2008-03-03].
  54. ↑ Amy Winehouse performs at Fendi opening, „UPI” [dostęp 2018-10-29] (ang.).
  55. ↑ Amy Winehouse enters biggest sellers list [online], nme.com, 21 października 2012 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-21].
  56. ↑ R.E.M. Earns Eighth U.K. No. 1 Album [online], Billboard, 20 czerwca 2013 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-20].
  57. ↑ Amy Winehouse – The Girl Done Good DVD Review [online], ugo.com, 9 maja 2008 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2008-05-09].
  58. ↑ MTV nods for Coldplay and Duffy [online], bbc.co.uk, 14 czerwca 2012 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-14].
  59. ↑ a b c d Can Amy Winehouse be saved? – Times Online [online], 7 października 2008 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2008-10-07].
  60. ↑ Winehouse performs gig in Lisbon [online], bbc.co.uk, 2 sierpnia 2012 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-02].
  61. ↑ Winehouse performs at Mandela concert, „UPI” [dostęp 2018-10-29] (ang.).
  62. ↑ Glastonbury: Amy Winehouse seems to scuffle with fan – Telegraph [online], 22 października 2014 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-22].
  63. ↑ a b Flawless performance for troubled Winehouse [online], irishtimes.com [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2009-07-17] (ang.).
  64. ↑ Amy Winehouse makes Blake dedication at T In The Park – NME, „NME”, 13 lipca 2008 [dostęp 2018-10-29] (ang.).
  65. ↑ United front for The Verve at V [online], bbc.co.uk, 2 sierpnia 2012 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-02].
  66. ↑ Annex to Cleveland’s rock’n’roll shrine opens in Manhattan, „nj.com”, 15 października 2012 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-15].
  67. ↑ Coldplay and Duffy among British acts dominating top ten global albums of 2008 – Telegraph [online], 18 lutego 2012 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-18].
  68. ↑ a b Business big shot: Amy Winehouse – Times Online [online], 12 czerwca 2011 [dostęp 2018-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-12].
  69. ↑ The Roots’?uestlove Teams Up With Amy Winehouse – News Story [online], mtv.com, 5 lipca 2010 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2010-07-05].
  70. ↑ music news – music – Virgin Media [online], 8 grudnia 2008 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-08].
  71. ↑ Poll: Americans embrace U.K. music, „UPI” [dostęp 2018-11-01] (ang.).
  72. ↑ Winehouse gig a washout, say fans [online], bbc.co.uk, 1 sierpnia 2012 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-01].
  73. ↑ Forgotten lyrics, abandoned songs ... Amy Winehouse’s comeback flops [online], heraldscotland.com, 7 marca 2014 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2014-03-07].
  74. ↑ Amy Winehouse sings at V festival [online], bbc.co.uk, 27 sierpnia 2009 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2009-08-27].
  75. ↑ Winehouse album 'due in 2010' [online], bbc.co.uk, 9 października 2009 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2009-10-09].
  76. ↑ Rhythms del Mundo Classics [online], 23 września 2009 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-23].
  77. ↑ Amy Winehouse To Appear On Quincy Jones Tribute Album – Music, Celebrity, Artist News [online], mtv.com, 24 listopada 2010 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2010-11-24].
  78. ↑ Amy Winehouse promises new album for January 2011 [online], theguardian.com, 30 października 2013 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-30].
  79. ↑ Amy Winehouse plays oligarch’s gig in Moscow – Telegraph [online], 20 stycznia 2011 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-01-20].
  80. ↑ Amy Winehouse announces one-off tour in Brazil – Music, Arts & Entertainment – The Independent [online], 23 listopada 2010 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2010-11-23].
  81. ↑ Amy Winehouse encerra turnê no Brasil com show vacilante – Celebridades – Notícia – VEJA.com [online], 19 stycznia 2011 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-01-19].
  82. ↑ Amy Winehouse Booed Off Stage [online], mtv.co.uk, 28 stycznia 2012 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-28].
  83. ↑ Amy Winehouse zaštitari su natjerali da izađe na pozornicu – Večernji.hr [online], 11 lutego 2014 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-11].
  84. ↑ a b BBC News – Amy Winehouse cancels two dates of European tour [online], 21 czerwca 2011 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-21].
  85. ↑ 7:57PM BST 23 Jul 2011, Amy Winehouse’s last public appearance [online], 23 lipca 2011 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-29] (ang.).
  86. ↑ Amy Winehouse’s ‘Back to Black’ Re-Enters Top 10 on Billboard 200 [online], Billboard, 20 lipca 2013 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-20].
  87. ↑ Amy Winehouse Back At #4 On Billboard 200 – Music, Celebrity, Artist News [online], mtv.com, 7 listopada 2011 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-07].
  88. ↑ On the Charts: Amy Winehouse’s Sad Return [online], Rolling Stone, 12 października 2011 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-12].
  89. ↑ Amy Winehouse Returns to Top 10 of Billboard 200, Adele Back at No. 1 [online], Billboard, 3 lipca 2013 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-03].
  90. ↑ Tony Bennett Taps Amy Winehouse for 'Duets II,' Due in September [online], Billboard, 29 stycznia 2013 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-01-29].
  91. ↑ Quick Takes: Amy Winehouse, Tony Bennett duet will fund charity – Los Angeles Times [online], 7 listopada 2012 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-07].
  92. ↑ And The GRAMMY Went To ...Tony Bennett And Amy Winehouse [online], grammy.com, 21 kwietnia 2014 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-21].
  93. ↑ Kent’s Mitch Winehouse picks up Amy’s Grammy gong [online], 17 lipca 2012 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-17].
  94. ↑ New Amy Winehouse Album: 'Amy Winehouse Lioness: Hidden Treasures’ Gets December Release Date [online], 1 listopada 2011 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-01].
  95. ↑ Official Album Chart Analysis: Sales hit new 2011 high [online], musicweek.com, 29 października 2013 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-29].
  96. ↑ Michael Buble’s ‘Christmas’ Stays Atop Billboard 200, Black Keys Hit No. 2 [online], Billboard, 14 maja 2013 [dostęp 2018-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-14].
  97. ↑ a b c Amy Winehouse inquest records verdict of misadventure [online], The Guardian, 27 października 2011 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-27].
  98. ↑ BBC News – Amy Winehouse found dead, aged 27 [online], 23 lipca 2011 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-23].
  99. ↑ BBC News – Amy Winehouse death: Coroner records misadventure verdict [online], 26 października 2011 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-26].
  100. ↑ Glen Levy, ‘Good Night, My Angel’: Friends and Family Gather for Amy Winehouse’s Funeral, „Time”, ISSN 0040-781X [dostęp 2018-11-08] (ang.).
  101. ↑ BBC News – Family plan private funeral for Amy Winehouse [online], 25 lipca 2011 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-25].
  102. ↑ BBC News – Singer Amy Winehouse bows out gracefully [online], 28 lipca 2011 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28].
  103. ↑ Amy Winehouse Laid To Rest [online], 5 sierpnia 2011 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-05].
  104. ↑ Amy Winehouse Funeral: Singer to Be Cremated After Service – ABC News [online], 26 lipca 2011 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-26].
  105. ↑ Danielle and Andy Mayoras, Amy Winehouse Didn’t Have a Will After All, But Did Have Millions, „Forbes” [dostęp 2018-11-08] (ang.).
  106. ↑ Amy Winehouse Found Dead [online], mtv.co.uk, 19 października 2014 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-19].
  107. ↑ Courtney Love on Amy Winehouse: ‘I’m Gutted’ [online], Rolling Stone, 25 lipca 2011 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-25].
  108. ↑ Amy Winehouse Funeral Held In London, „MTV News” [dostęp 2018-11-08] (ang.).
  109. ↑ Patti Smith pays tribute to Amy Winehouse on new album ‘Banga’ – NME, „NME”, 2 kwietnia 2012 [dostęp 2018-11-08] (ang.).
  110. ↑ Ronson dedicates album to Winehouse – Independent.ie, „Independent.ie” [dostęp 2018-11-08] (ang.).
  111. ↑ Amy Winehouse death probe reopened – CNN.com [online], 17 grudnia 2012 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-17].
  112. ↑ Amy Winehouse – Vocal Profile/ Range [online], divadevotee.com [dostęp 2018-11-04].
  113. ↑ How to Sing Like Amy Winehouse [online], Our Pastimes [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  114. ↑ Tony Bennett on Amy Winehouse: 'She was very nervous’ recording ‘Body & Soul’ – watch the video here, „EW.com” [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  115. ↑ 9 Artists Who Influenced Amy Winehouse’s Music [online] [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  116. ↑ Amy Winehouse: in her own words [online], the Guardian, 22 lipca 2012 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  117. ↑ Caroline Sullivan, Amy Winehouse – 10 of the best [online], the Guardian, 22 marca 2017 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  118. ↑ Robert Christgau: Lily Allen: The Same Everygirl After All [online], robertchristgau.com [dostęp 2018-11-04].
  119. ↑ Bob Dylan on the Popular Musicians He Approves of [online], Time [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  120. ↑ a b Amy Winehouse, British Soul Singer, Dies at 27 – NYTimes.com [online], 25 sierpnia 2011 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-25].
  121. ↑ Winehouse Rules – Page 2 – NYC Life – New York – Village Voice [online], 6 marca 2012 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-06].
  122. ↑ a b Amy Winehouse, Bad Girl With a Touch of Genius – NYTimes.com [online], 9 grudnia 2014 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-09].
  123. ↑ Shockwaves NME Awards 2008: Winners’ list [online], nme.com, 11 października 2011 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-11].
  124. ↑ Beckham, Winehouse top worst-dressed list, „UPI” [dostęp 2018-11-02] (ang.).
  125. ↑ Amy Winehouse Tattoos, „Amy Winehouse Forever” [dostęp 2018-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-18] (ang.).
  126. ↑ Amy Winehouse joins ‘rich list’ [online], 24 kwietnia 2008 [dostęp 2018-11-02] (ang.).
  127. ↑ Video: Music millionaires suffer huge losses in economic turmoil – Rich List 2009 [online], 7 maja 2009 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2009-05-07].
  128. ↑ Mitch Winehouse on the torment of Amy’s self-destruction – Times Online [online], 15 czerwca 2011 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-15].
  129. ↑ Why music stars are playing private parties – Times Online [online], 15 czerwca 2011 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-15].
  130. ↑ Winehouse performs for Abramovich [online], bbc.co.uk, 2 sierpnia 2012 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-02].
  131. ↑ Amy Winehouse announces goddaughter’s album details [online], nme.com, 21 października 2012 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-21].
  132. ↑ Amy Winehouse to sing on Strictly [online], 6 października 2009 [dostęp 2018-11-02] (ang.).
  133. ↑ Winehouse Launches Card Range, „Contactmusic.com”, 25 czerwca 2009 [dostęp 2018-11-02] (ang.).
  134. ↑ Maria Pinto Plots Next Chapter – Fashion and Design News and Trends – WWD.com [online], 6 czerwca 2011 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-06].
  135. ↑ Soul clothes: Amy Winehouse inspires a collection by Brit brand Fred Perry – latimes.com [online], 4 grudnia 2011 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2011-12-04].
  136. ↑ The show will go on: Amy Winehouse for Fred Perry range to be released – Telegraph [online], 17 stycznia 2012 [dostęp 2018-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-17].
  137. ↑ Encouraging The Induction of Amy Jade Winehouse Into The Hollywood Walkway of Fame [online], 19 kwietnia 2012 [dostęp 2018-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-19].
  138. ↑ Amy Jade Winehouse: Quiet Generosity « Amy’s Army Now [online], 3 czerwca 2012 [dostęp 2018-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-03].
  139. ↑ Amy Winehouse in naked photos [online], Marie Claire, 17 maja 2013 [dostęp 2018-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-17].
  140. ↑ Britain still rocking 60 years on as music museum opens – News – Scotsman.com [online], 21 października 2012 [dostęp 2018-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-21].
  141. ↑ Amy Winehouse donates clothes to charity shop – News – People – The Independent [online], 10 grudnia 2012 [dostęp 2018-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-10].
  142. ↑ Amy Winehouse – Generous Amy Winehouse Paid For Pal’s Life-saving Operation [online], contactmusic.com, 24 października 2012 [dostęp 2018-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-24].
  143. ↑ Inn crowd battle for pub [online], thisislondon.co.uk, 17 maja 2008 [dostęp 2018-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2008-05-17].
  144. ↑ Adele Recoils from Botched Meeting with Justin, „PEOPLE.com” [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  145. ↑ Lady GaGa Loves ‘Strange Girls’ Like Amy Winehouse [online], PopEater.com, 20 listopada 2012 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-20].
  146. ↑ The revival of soul, 50 years after Motown » Kuwait Times Website [online], 16 kwietnia 2009 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-16].
  147. ↑ Bruno Mars Reveals Amy Winehouse As Surprise Influence On Unorthodox Jukebox, „Contactmusic.com”, 12 grudnia 2012 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  148. ↑ Shahlin Graves, Interview: musical crush – Tove Lo, „Coup De Main Magazine”, 5 grudnia 2013 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  149. ↑ Ellie Goulding’s fury over Amy Winehouse, „Dailystar.co.uk”, 16 sierpnia 2011 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  150. ↑ Amy Winehouse’s Influence Goes Beyond ‘Rehab’ – Music, Celebrity, Artist News [online], mtv.com, 6 stycznia 2014 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-06].
  151. ↑ 92PROFM.COM – SPOTLIGHT: Emeli Sande [online], 6 stycznia 2014 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-06].
  152. ↑ Victoria Justice ‘reveals musical influences’, „Digital Spy”, 13 grudnia 2010 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  153. ↑ Amy Winehouse legacy: the artists she inspired [online], Gigwise, 6 stycznia 2014 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-06].
  154. ↑ Rolling Stone, Shades of Cool: 12 of Lana Del Rey’s Biggest Influences, „Rolling Stone”, 16 lipca 2014 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  155. ↑ Sam Smith covers Amy Winehouse’s “Love is a Losing Game” – listen, „Consequence of Sound”, 5 listopada 2015 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  156. ↑ „Rehab” singer Amy Winehouse had wide influence with thin output – Celebrity Circuit – CBS News [online], 29 października 2011 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-29].
  157. ↑ Alexandra Thurmond, Sound Scout: Meet Halsey, Songstress Who’s Making Waves With Her Feminist Pop Mystique, „Teen Vogue” [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  158. ↑ 2016, BBC Music Sound Of – 2nd Alessia Cara – BBC Music [online], BBC [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  159. ↑ Meet Daya, the 17-Year-Old Pop Artist You Should Be Listening to Now, „InStyle.com” [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  160. ↑ Selling their soul: women leading the way in R&B; British invasion [online], 31 stycznia 2015 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2015-01-31].
  161. ↑ The rise of a new wave of female singers – Times Online [online], 15 czerwca 2011 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-15].
  162. ↑ British music invasion triggered by Amy Winehouse now includes Eliza Doolittle, Adele, Rumer – NY Daily News [online], 22 grudnia 2013 [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-22].
  163. ↑ us – Amy Winehouse Foundation, „Amy Winehouse Foundation” [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  164. ↑ Mark Ronson ‘happy’ to be Amy patron – BBC Newsbeat [online], BBC Newsbeat, 16 października 2015 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  165. ↑ Elizabeth Day, Growing up with my sister Amy Winehouse [online], the Guardian, 22 czerwca 2013 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  166. ↑ Charity overview [online] [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  167. ↑ The Amy Winehouse Foundation Resilience Programme – Amy Winehouse Foundation, „Amy Winehouse Foundation”, 18 marca 2013 [dostęp 2018-11-04] (ang.).
  168. ↑ a b Amy Winehouse sculpture to go on display – Telegraph [online], 11 listopada 2011 [dostęp 2018-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-11].
  169. ↑ Winehouse parents reveal waxwork [online], bbc.co.uk, 11 czerwca 2012 [dostęp 2018-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-11].
  170. ↑ Amy Winehouse ‘shot down’ in name of art – Times Online [online], arquivo.pt [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  171. ↑ Caroline Davies, New faces on Sgt Pepper album cover for artist Peter Blake’s 80th birthday [online], the Guardian, 1 kwietnia 2012 [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  172. ↑ Amy Winehouse statue unveiled, „BBC News”, 14 września 2014 [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  173. ↑ Amy Winehouse life-size statue to be unveiled on her birthday – BBC Newsbeat [online], BBC Newsbeat, 21 sierpnia 2014 [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  174. ↑ Amy Winehouse Documentary in the Works – Music News, Amy Winehouse: People.com [online], 20 maja 2009 [dostęp 2018-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2009-05-20].
  175. ↑ Mitch Winehouse on the torment of Amy’s self-destruction – Times Online [online], 15 czerwca 2011 [dostęp 2018-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-15].
  176. ↑ 'The Zen of Bennett’ review: Documentary celebrates Tony Bennett’s tuneful wisdom, „NOLA.com” [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  177. ↑ Debra Nussbaum Cohen, Portrait of Amy Winehouse as a Fragile Jewish Girl, „Haaretz”, 17 lipca 2015 [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  178. ↑ Guy Lodge, Film Review: ‘Amy’, „Variety”, 16 maja 2015 [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  179. ↑ Oscars Nominations: The Complete List, „The Hollywood Reporter” [dostęp 2018-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-14] (ang.).
  180. ↑ Baftas 2016 nominations: Star Wars snubbed, love for Alicia Vikander, and The Big What?, „The Telegraph”, 2016, ISSN 0307-1235 [dostęp 2018-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-08] (ang.).
  181. ↑ Brit Awards 2016: The nominations, „BBC News”, 2016 [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  182. ↑ A new documentary on Amy Winehouse’s Back to Black is in the works, „The FADER” [dostęp 2018-11-05] (ang.).
  183. ↑ FREE DELIVERY – Saving Amy – Daphne Barak – 9781847736703 – Guardian bookshop [online], 25 czerwca 2010 [dostęp 2018-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2010-06-25].
  184. ↑ http://www.thejc.com/lifestyle/lifestyle-features/123295/interview-janis-winehouse [dostęp 2018-11-05]
  185. ↑ Who is Blake Fielder-Civil? Everything You Need to Know [online] [dostęp 2018-11-06] (ang.).
  186. ↑ a b 8 Things You Should Know About Blake Fielder-Civil, Amy Winehouse’s Ex-Husband, „The Frisky”, 5 września 2018 [dostęp 2018-11-06] (ang.).
  187. ↑ Amy Winehouse cut out my heart and stomped on it says ex – CelebsNow [online], 29 września 2016 [dostęp 2018-11-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-29].
  188. ↑ Up All Night With Amy Winehouse [online], Rolling Stone, 2014 [dostęp 2018-11-06] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-01].
  189. ↑ Amy Winehouse Marriage, „Amy Winehouse Forever” [dostęp 2018-11-06] (ang.).
  190. ↑ The Times & The Sunday Times [online] [dostęp 2018-11-06] (ang.).
  191. ↑ Amy Winehouse’s husband seeks divorce – CNN.com [online], 21 stycznia 2009 [dostęp 2018-11-06] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-21].
  192. ↑ Amy Winehouse’s husband to file for divorce, „msnbc.com”, 21 stycznia 2009 [dostęp 2018-11-06] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-21].
  193. ↑ Winehouse ‘Won’t Let’ Husband Divorce Her, „Daily Dish”, 24 marca 2009 [dostęp 2018-11-06] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-06] (ang.).
  194. ↑ https://web.archive.org/web/20090719081210/http://news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/8153626.stm [dostęp 2018-11-06] (ang.)
  195. ↑ Blake Fielder-Civil received nothing in Amy Winehouse split: SFGate: Daily Dish [online], 26 stycznia 2011 [dostęp 2018-11-06] [zarchiwizowane z adresu 2011-01-26].
  196. ↑ Revealed, the clean cut new boyfriend who may tame Amy Winehouse, „Mail Online” [dostęp 2018-11-08].
  197. ↑ Amy Winehouse 'would have married Reg’, „Digital Spy”, 12 września 2011 [dostęp 2018-11-08] (ang.).
  198. ↑ My secret affair with Amy Winehouse, by Pete Doherty: Troubled rock star reveals the truth about their explosive romance, „Mail Online” [dostęp 2018-11-06].
  199. ↑ Claire Hoffman, Up All Night With Amy Winehouse, „Rolling Stone”, 10 lipca 2008 [dostęp 2018-11-06] (ang.).
  200. ↑ Anita Singh, Showbusiness Editor, Amy Winehouse bailed over drugs video, 8 maja 2008, ISSN 0307-1235 [dostęp 2018-11-07] (ang.).
  201. ↑ Profile: Amy Winehouse [online], bbc.co.uk, 7 stycznia 2009 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-07].
  202. ↑ AFP/Getty Images, Amy Winehouse was not hospitalized for ‘exhaustion’ [online], latimes.com [dostęp 2018-11-07] (ang.).
  203. ↑ Amy Winehouse ‘Determined’ to Attend Grammys: People.com [online], 20 września 2013 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-20].
  204. ↑ The Times & The Sunday Times [online] [dostęp 2018-11-07] (ang.).
  205. ↑ Amy Winehouse living with her father, under 24 hour watch [online], The Daily Telegraph, 27 stycznia 2008 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2008-01-27].
  206. ↑ Amy takes the rehab route...-International Buzz-Entertainment-The Times of India [online], 12 stycznia 2009 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-12].
  207. ↑ News – Rep: Amy Winehouse Not Returning to Rehab [online], usmagazine.com, 21 kwietnia 2009 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-21].
  208. ↑ Papa Winehouse ‘committed’ to Amy’s care – BostonHerald.com [online], 7 grudnia 2008 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-07].
  209. ↑ Amy Winehouse Sparks New Health Fears After Wild Night Out [online], Gigwise, 10 lipca 2012 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-10].
  210. ↑ Amy Winehouse Unveils Her Fred Perry Designs – Style News – StyleWatch – People.com [online], 21 lipca 2011 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-21].
  211. ↑ Spokeswoman: Amy Winehouse doesn’t have emphysema – USATODAY.com [online], usatoday.com [dostęp 2018-11-07].
  212. ↑ Singer Amy Winehouse has lung damage and irregular heart beat, says her father – International Herald Tribune [online], 29 czerwca 2008 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2008-06-29].
  213. ↑ Winehouse leaves London clinic, „UPI” [dostęp 2018-11-07] (ang.).
  214. ↑ Amy Winehouse: I want five kids and to appear on Countdown – Telegraph [online], 9 grudnia 2013 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-09].
  215. ↑ Winehouse back in the hospital for more tests – today > entertainment – Access Hollywood – TODAY.com [online], 2 listopada 2013 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2013-11-02].
  216. ↑ Amy Winehouse hospitalized for drug reaction – CNN.com [online], 17 grudnia 2008 [dostęp 2018-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-17].
  217. ↑ Amy Winehouse is summoned to court over drugs appeal – Times Online [online], 15 czerwca 2011 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-15].
  218. ↑ Out of the picture: Winehouse wins court ban on paparazzi at her home [online], 21 października 2013 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-21].
  219. ↑ Winehouse cautioned over assault [online], bbc.co.uk, 30 kwietnia 2008 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2008-04-30].
  220. ↑ Amy Winehouse released after arrest over ‘drugs video’ – Times Online [online], 16 maja 2008 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2008-05-16].
  221. ↑ Jail for Winehouse drug plot man [online], bbc.co.uk, 12 grudnia 2008 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-12].
  222. ↑ Arts, Briefly – Winehouse Charged With Assaulting Fan – NYTimes.com [online], 17 kwietnia 2009 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-17].
  223. ↑ Winehouse pulls out of Coachella [online], bbc.co.uk, 12 marca 2009 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2009-03-12].
  224. ↑ Winehouse denies assault charge [online], itv.com, 20 marca 2009 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2009-03-20].
  225. ↑ Winehouse not guilty of assault [online], bbc.co.uk, 24 lipca 2009 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2009-07-24].
  226. ↑ Amy Winehouse charged over alleged Cinderella panto assault – Times Online [online], 25 marca 2010 [dostęp 2018-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-25].
  227. ↑ Winehouse admits theatre assault [online], 2010 [dostęp 2018-11-08] (ang.).
  228. ↑ a b Brits 2004: The winners. news.bbc.co.uk. [dostęp 2011-07-23]. (ang.).
  229. ↑ a b Brit Awards 2007: List of winners. BBC News, 2007-02-13. [dostęp 2009-01-24].
  230. ↑ Brit Awards 2008: The winners. BBC News, 2008-02-20. [dostęp 2009-01-24].
  231. ↑ Hilary Alexander: Elle Style Awards. Sunday Telegraph, 2007-02-22. [dostęp 2009-01-24].
  232. ↑ 50th annual Grammy Awards nominations. Variety, 2007-12-06. [dostęp 2009-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-26)].
  233. ↑ a b c d e Amy Winehouse Grammy Awards. allmusic.com. [dostęp 2011-07-23]. (ang.).
  234. ↑ 2007 Mercury Prize nominees. BBC News, 2007. [dostęp 2009-01-24].
  235. ↑ Meteor Ireland Music Awards Past Winners. Meteor. [dostęp 2009-01-25].
  236. ↑ Mobo Awards 2007: Winners in full. BBC News, 2007-07-19. [dostęp 2009-01-24].
  237. ↑ a b c Mobo Awards: Nominations in full. BBC News, 2007-08-28. [dostęp 2009-01-25].
  238. ↑ Amy Winehouse and Arctic Monkeys Lead MOJO Nominations. XFM, 2007-05-10. [dostęp 2009-02-05].
  239. ↑ Mojo Awards 2007. BBC, 2007-06-18. [dostęp 2009-02-05].
  240. ↑ 2007: The Year in Hip-Hop and R&B. Vibe Awards, 2007-11-07. [dostęp 2009-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-07)].
  241. ↑ Iain Gray: Amy Winehouse wins at the MTV Europe Music Awards. Sunday Telegraph, 2007-11-02. [dostęp 2009-01-24].
  242. ↑ a b c MTV Video Music Awards Nominations Are In.... Rolling Stone, 2007-08-07. [dostęp 2009-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-06)].
  243. ↑ Wild child Winehouse due at mtvU show. Daily News, 2007-10-14. [dostęp 2009-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-07)].
  244. ↑ a b c Shockwaves NME Awards 2008 – all the nominations. [w:] NME [on-line]. IPC Media, 2008-01-30. [dostęp 2009-01-24].
  245. ↑ Oasis, Alex Turner, Killers: Shockwaves NME Awards 2009 nominations. [w:] NME [on-line]. IPC Media, 2009-01-26. [dostęp 2009-02-28].
  246. ↑ Amy Winehouse ‘wins’ Najgorzej ubrany artysta gong at Shockwaves NME Awards. [w:] NME [on-line]. IPC Media, 2009-02-25. [dostęp 2009-02-28].
  247. ↑ a b Rihanna’s NRJ triumph. [w:] Female First [on-line]. First Active, 28 stycznia, 2008. [dostęp 2011-04-16].
  248. ↑ Twenty Quid Music Prize: Congratulations to Amy Winehouse.... Popjustice, 2007-09-05. [dostęp 2009-01-24].
  249. ↑ Howell Llewellyn: Julieta Venegas, Mana Nominated For Premios 40 Principales. Billboard, 2008-10-14. [dostęp 2009-02-01].
  250. ↑ Kelly Nestruck: Kylie, Amy, Macca, the Arctics and Damon all triumph at Q awards. The Guardian, 2007-10-08. [dostęp 2009-01-24].
  251. ↑ Fall Out Boy, Timberlake sweep Teen Choice Awards. [w:] NME [on-line]. IPC Media, 2007-08-02. [dostęp 2009-01-25].
  252. ↑ Winners for the Sixth Annual Urban Music Awards Announced. Urban Music Awards, 2008-11-16. [dostęp 2009-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-25)].
  253. ↑ Rihanna leads 2009 Urban Music Awards. Yahoo! News, 2009-05-06. [dostęp 2009-05-06].
  254. ↑ Vidafone – The 2008 Awards. Vodafone. [dostęp 2009-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-15)].
  255. ↑ Duffy, Kate Nash, Amy Winehouse and Estelle to battle it out for Best Live Female Award at the Vodafone Live Music Awards. Vodafone, 2008-08-01. [dostęp 2009-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-10)].
  256. ↑ Daniel Kreps: Coldplay, Leona Lewis, Ringo Starr Win Big At World Music Awards. 2008-11-10. [dostęp 2008-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-06)].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Amy_Winehouse&oldid=72886747”