Antoni Głowacki
Antoni Głowacki (ur. 10 lutego 1910 w Warszawie, zm. 27 kwietnia 1980 w Wellington w Nowej Zelandii) – podpułkownik pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, as myśliwski II wojny światowej.
| 8 1/3 zwycięstw | |
 Antoni Głowacki ok. 1945 roku | |
 podpułkownik pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
1. pułk lotniczy |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
lotnictwo cywilne |
| Odznaczenia | |
    
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Po technikum dostał się do Szkoły Wawelberga i Rotwanda. W 1926 wstąpił do Aeroklubu Warszawskiego[1]. W wieku 18 lat dostał pracę jako kierownik laboratorium w jednej z fabryk Philipsa[2] i pracował tam do 1930. Szkolenie lotnicze rozpoczął koło Łodzi na lotnisku Lublinek, później trafił do Szkoły w Dęblinie, którą ukończył w 1935. Następnie służył w 1. pułku lotniczym, od 1938 pracował w dęblińskiej szkole jako instruktor[1].
Podczas kampanii wrześniowej walczył w plutonie lotnictwa towarzyszącego pod dowództwem kpt. Juliana Łagowskiego, który został przydzielony do Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. W styczniu 1940 dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie dzięki doskonałej znajomości języka angielskiego rozpoczął szkolenia na samolotach bombowych w bazie Sutton Bridge. Poprosił o przeniesienie do lotnictwa myśliwskiego[1]. W sierpniu 1940 przeszedł w stopniu sierżanta do 501 dywizjonu myśliwskiego „County of Gloucester”, który stacjonował w Gravesend. Latał na Hurricanach[3].
24 sierpnia 1940, w ciągu jednego dnia, w 3 lotach bojowych zestrzelił 5 niemieckich samolotów (jako jedyny Polak). Tydzień później został zestrzelony, lądował przymusowo i rozbił samolot (Hawker Hurricane o znakach SD-A), sam został poważnie ranny. Po wyleczeniu został skierowany jako instruktor do bazy RAF-u w Usworth. W listopadzie 1941 trafił do słynnego dywizjonu 303. W połowie 1943 trafił do 308 dywizjonu myśliwskiego „Ziemi Krakowskiej”, następnie do 309 dywizjonu myśliwsko-rozpoznawczego „Ziemi Czerwieńskiej”. Latał w 307 dywizjonie „Lwowskich Puchaczy”, a na koniec trafił do 302 "Poznańskiego" dywizjonu myśliwskiego, gdzie koniec wojny zastał go w stopniu podpułkownika[3].
Po wojnie trafił do Nowej Zelandii, był instruktorem w bazie lotniczej Ohakea w stopniu kapitana ucząc młodych pilotów latania na samolotach odrzutowych Vampire. W 1960 zakończył służbę w armii i został zatrudniony w nowozelandzkim Departamencie Lotnictwa Cywilnego[2]. Zmarł 27 kwietnia 1980 w Wellington w Nowej Zelandii[3].
Zwycięstwa powietrzne edytuj
Na liście Bajana zajmuje 17. pozycję z wynikiem 8 i 1/3 zestrzeleń pewnych, 3 prawdopodobnych i 4 uszkodzonych[4].
Zestrzelenia pewne:
- Ju 87 – 15 lipca 1940 (pilotował Hurricane Mk. I, SD-A nr VZ124)
- Do 215 – 15 lipca 1940
- Bf 109 – 24 sierpnia 1940
- Ju 88 – 24 sierpnia 1940
- Bf 109 – 24 sierpnia 1940
- Bf 109 – 24 sierpnia 1940
- Ju 88 – 24 sierpnia 1940
- Bf 109 – 28 sierpnia 1940 (pilotował SD-O nr VZ234)
- 1/3 He 111
Zestrzelenia prawdopodobne:
- Fw 190 – 27 kwietnia 1942
- Fw 190 – 19 sierpnia 1942
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8814[5]
- Krzyż Walecznych - czterokrotnie[6]
- Medal Lotniczy - czterokrotnie
- brytyjskie Distinguished Flying Cross
- brytyjski Distinguished Flying Medal
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Antoni Głowacki – the Ace in a Day. hurricane501.co.uk. [dostęp 2019-02-26].
- ↑ a b Życiorys. samoloty.pl. [dostęp 2019-02-26].
- ↑ a b c Mateusz "Biszop" Biskup, Śladami zapomnianych bohaterów w rozdziale: As w jeden dzień, Poznań: Vesper, 2011, s. 372-376, ISBN 978-83-7731-052-6.
- ↑ "Lista Bajana". polishairforce.pl. [dostęp 2019-02-26].
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 413.
- ↑ Głowacki Antoni. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-02-26].
Bibliografia edytuj
- Mateusz "Biszop" Biskup: Antoni Głowacki. s. 1. [dostęp 2012-06-25]. (pol.).