Antoni Pułaski
Antoni Pułaski herbu Ślepowron (ur. 9 marca 1747 roku, zm. 26 lutego 1813 roku w Korytyszczach koło Deraźni) – generał major wojsk koronnych[1], zastępca marszałka, konsyliarz oraz sekretarz generalny konfederacji targowickiej, konsyliarz konfederacji generalnej konfederacji barskiej, członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[2], rotmistrz Kawalerii Narodowej w 1779 roku, starosta czereszeński.
 Ślepowron | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Syn Józefa marszałka konfederacji barskiej, brat: Kazimierza i Franciszka Ksawerego, pradziad Kazimierza Ferdynanda.
W 1764 roku podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego[3]. Był asesorem na sejmiku elekcyjnym czerskim w 1767 roku.
Brał udział w orężnych i dyplomatycznych poczynaniach konfederacji barskiej. 29 lutego 1768 roku podpisał akt konfederacji barskiej, mianowany konsyliarzem konfederacji generalnej. Otrzymał rangę pułkownika i komendę chorągwi w nowo uformowanym pułku pod znakiem Krzyża Świętego. Przez pewien czas przebywał w niewoli rosyjskiej w Kijowie i Kazaniu. Uwolniony z zakazem powrotu do kraju, za udział w walce z powstaniem Pugaczowa w szeregach wojsk rosyjskich uzyskuje pozwolenie powrotu.
W 1775 roku wrócił do kraju, mianowany przez Stanisława Augusta Poniatowskiego pułkownikiem wojsk litewskich, posłował na kilka sejmów. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku i poseł na sejm 1776 roku z ziemi czerskiej[4]. Wybrany sędzią sejmowym na kadencję 1776-1778. Poseł województwa czernihowskiego na sejm 1778 roku. W 1780 roku był marszałkiem przedsejmowego sejmiku wołyńskiego. W latach 1780–1781 był deputatem województwa czernihowskiego na Trybunał Główny Koronny. W 1784 roku posłował na sejm z województwa wołyńskiego, ponownie został wyznaczony na sędziego sejmowego[5].
W 1791 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[6]. Wziął udział w konfederacji targowickiej 20 kwietnia 1793, gdzie został jej marszałkiem koronnym i konsyliarzem konfederacji generalnej koronnej[7]. Poseł województwa wołyńskiego na sejm grodzieński (1793)[8]. W 1793 odznaczony Orderem Orła Białego[9].
Posiadał majątek Oratów oraz klucze hołubecki i derażniański na Wołyniu[10].
Został też awansowany na stopień generała-majora. Pobierał jurgielt – stałą pensję z ambasady rosyjskiej i pruskiej. Z polecenia posła rosyjskiego Jakoba Sieversa został generalnym inspektorem wojsk koronnych. Rychło jednak usunął się z życia publicznego i ustąpił z urzędu, z powodu kolejnego rozbioru Polski. Kawaler Orderu św. Aleksandra Newskiego.
Przypisy edytuj
- ↑ Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001, s. 113.
- ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
- ↑ Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III. roku 1674, Augusta II. roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. / ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 294.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 528.
- ↑ biogram z XXIX tomu Polskiego Słownika Biograficznego autorstwa Wacława Szczygielskiego
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 201.
- ↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 – styczeń 1793), Katowice 2000, s. 163.
- ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54-55.
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 270.
- ↑ Pamiętniki Tadeusza Borowskiego str. 161