Antonio Saverio Gentili
Antonio Saverio Gentili (ur. 9 lutego 1681 w Rzymie, zm. 13 marca 1753 tamże) – włoski kardynał.
| Kardynał biskup | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 lutego 1681 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 1753 |
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |
| Okres sprawowania |
1737–1753 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1 stycznia 1727 |
| Sakra biskupia |
23 marca 1727 |
| Kreacja kardynalska |
24 sierpnia 1731 |
| Kościół tytularny |
S. Stefano al Monte Celio |
| Data konsekracji |
23 marca 1727 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Życiorys edytuj
Urodził się 9 lutego 1681 roku w Rzymie, jako syn Nicoli Ottaviano Gentiliego i Teresy Durso[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po studiach został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i audytorem Kamery Apostolskiej[1]. 1 stycznia 1727 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 17 marca tego samego roku został tytularnym arcybiskupem Petry, a sześć dni później przyjął sakrę[2]. Następnie został asystentem Tronu Papieskiego, kanonikiem bazyliki liberiańskiej i datariuszem apostolskim (jako kardynał-prodatariusz w latach 1731–1740)[1]. 24 sierpnia 1731 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Stefano al Monte Celio[2]. W 1736 roku został proprefektem, a rok później prefektem Kongregacji Soborowej[2]. Wraz z kardynałami Neri Marią Corsinim i Marcello Passarim został oddelegowany do rozstrzygnięcia sporu pomiędzy Królestwem Portugalii a Stolicą Apostolską w sprawie portugalskich biskupów i zawarcia konkordatu[1]. Misja zakończyła się sukcesem i porozumienie zostało wkrótce potem podpisane[1]. W 1741 roku został wizytatorem apostolskim w szpitalu Santi Spirito in Sassia, gdzie spłacił zadłużenie w wysokości miliona skudów[1]. 10 kwietnia 1747 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Palestrina[2]. Zmarł 13 marca 1753 roku w Rzymie[1].