Bank Francji
Bank Francji (fr. Banque de France) – bank centralny Francji. Siedziba banku mieści się w Hôtel de Toulouse, w Paryżu[1].
| |
 Hôtel de Toulouse, siedziba Banku Francji w Paryżu | |
| Data założenia |
1800 |
|---|---|
| Państwo | |
| Siedziba | |
| Rodzaj banku | |
| Strona internetowa | |
Bank założony został przez grupę bankierów i kupców w 1800 roku, pod auspicjami Napoleona Bonaparte, wówczas Pierwszego Konsula Republiki Francuskiej. Od 1803 roku miał wyłączne prawo do emisji banknotów na terenie Paryża, od 1848 roku całego kraju[1].
Bank był początkowo przedsięwzięciem w pełni prywatnym. Od 1806 roku na czele banku stał prezes (gouverneur) i dwóch wiceprezesów (sous-gouverneur), których wybór znajdował się w gestii rządu. W skład zarządu wchodziła także 15-osobowa rada wybierana przez udziałowców. 24 lipca 1936 roku jej miejsce zastąpiła rada licząca 20 członków, w większości mianowanych przez rząd, mających reprezentować interes publiczny. 2 grudnia 1945 roku nastąpiło pełne upaństwowienie instytucji[1].
Od 1994 roku, zgodnie z zawartymi w traktacie z Maastricht postanowieniami dotyczącymi unii gospodarczej i walutowej Unii Europejskiej, bank jest niezależny od rządu. W 1998 roku znaczna część kompetencji banku przekazana została Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC), poprzedzając wejście do obiegu waluty euro. Bank Francji należy do Europejskiego Systemu Banków Centralnych, a jego prezes zasiada w Radzie Prezesów EBC[1].
Do głównych zadań banku należą prowadzenie polityki pieniężnej, utrzymanie stabilności finansowej i świadczenie usług ekonomicznych dla osób prywatnych, przedsiębiorstw i państwa[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Banque de France. Encyclopédie Larousse en ligne. [dostęp 2019-04-08]. (fr.).
- ↑ Les missions de la Banque de France. Banque de France. [dostęp 2019-04-08]. (fr.).