Wikipedia

Biblioteka Państwowa w Berlinie

Biblioteka Państwowa w Berlinie (niem. Staatsbibliothek zu Berlin, dawniej Preußische Staatsbibliothek lub Königliche Bibliothek) stanowi instytucję Fundacji Pruskiego Dziedzictwa Kultury i jest największą biblioteką naukową na obszarze krajów niemieckojęzycznych. Założona została w 1661 roku przez Wielkiego Elektora Fryderyka Wilhelma I jako „Elektorska Biblioteka w Cölln (dzielnica Berlina) nad Sprewą” (niem. Churfürstliche Bibliothek zu Cölln an der Spree). W 1701 roku została przemianowana przez Fryderyka I Pruskiego na „Królewską Bibliotekę w Berlinie” (niem. Königliche Bibliothek zu Berlin). Po zniesieniu monarchii w 1918 roku, biblioteka otrzymała nazwę „Pruskiej Biblioteki Państwowej” (niem. Preußische Staatsbibliothek).

Biblioteka Państwowa w Berlinie
Staatsbibliothek zu Berlin
Ilustracja
Budynek biblioteki przy Potsdamer Strasse
Państwo

 Niemcy

Miejscowość

Berlin

Data założenia

1661

Wielkość zbiorów

23 mln

Filie

3 oddziały

Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Biblioteka Państwowa w Berlinie”
Ziemia52°30′23″N 13°22′13″E/52,506389 13,370278
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Budynek biblioteki przy ulicy Unter den Linden (zdjęcie z 1961 r.)
Budynek biblioteki przy Potsdamer Strasse

Pod koniec II wojny światowej cenniejsza część zbiorów została ewakuowana do budynku klasztoru benedyktynów w Krzeszowie, z którego wcześniej, w roku 1940, usunięto zakonników. Zbiory odnalezione w klasztorze oraz w porzuconym przez Niemców pociągu ewakuacyjnym, zostały w większości zabezpieczone i w 1946 roku zdeponowane w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie jako tzw. „Berlinka”, gdzie w większości znajdują się nadal[1]. Zarówno w latach 1945–1946, jak i już w Krakowie część wywiezionych z Berlina kolekcji została rozkradziona. Najbardziej znany przypadek kradzieży starodruków „Berlinki” z Biblioteki Jagiellońskiej zakończył się głośnym procesem sądowym w 2001 roku[2]. Dlatego w okresie powojennym na rynku antykwarycznym sporadycznie pojawiały się zazwyczaj mniej cenne książki i czasopisma z Biblioteki Państwowej w Berlinie.

W 1967 roku zwrócono do Berlina (Wschodniego) 127.000 nowszych książek i tomów czasopism ze zbiorów „Berlinki”, w 1977 roku symbolicznie „w dowód przyjaźni” Edward Gierek przekazał Erichowi Honeckerowi rękopisy partytur Beethovena i Mozarta, a w 2000 roku Jerzy Buzek ofiarował Gerhardowi Schröderowi egzemplarz Biblii z 1522 roku w przekładzie Marcina Lutra[3].

Po wojnie, wskutek podziału Niemiec, pozostałe zbiory zostały podzielone między wschodnioberlińską „Deutsche Staatsbibliothek” i zachodnioberlińską „Staatsbibliothek Preussischer Kulturbesitz”. 1 stycznia 1992 roku obydwie biblioteki zostały połączone pod obecną nazwą.

W elektronicznym katalogu Staatsbibliothek zu Berlin został uwzględniony pełny zasób, tj. zarówno fizycznie dostępny w siedzibie książnicy, jak i część utracona w wyniku działań wojennych (oznaczone jako „Kriegsverlust”)[4], tj. krakowski depozyt oraz rzeczywiste straty wojenne.


Przypisy edytuj

  1. ↑ Aleksander Koj, Trzy kadencje. Wspomnienia rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków: Universitas, 2014, s. 204.
  2. ↑ Jarosław Sidorowicz, Wyrok w sprawie kradzieży książek z Berlinki, „Gazeta Wyborcza. Kraków”, 18 października 2001 [dostęp 2020-10-04].
  3. ↑ Piotr Sarzyński, Kruki w klatce, „Polityka”, 29 kwietnia 2006 [dostęp 2020-10-04].
  4. ↑ Wyszukiwarka katalogu Staatsbibliothek zu Berlin: http://stabikat.de/DB=1/SET=5/TTL=71/ADVANCED_SEARCHFILTER

Bibliografia edytuj

  • Systematischer Katalog bis 1955 (alter Realkatalog) / Deutsche Staatsbibliothek in der Stiftung Preussischer Kulturbesitz Berlin. Hildesheim: Olms, 1991. ISBN 3-7361-0075-2. (niem.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Biblioteka_Państwowa_w_Berlinie&oldid=73602409”