Bitwa pod La Rothière

Bitwa pod La Rothière – bitwa stoczona 1 lutego 1814 roku między wojskami francuskimi pod komendą cesarza Napoleona Bonaparte a wojskami koalicji - Armią Śląską i Armią Czeską pod ogólnym dowództwem feldmarszałka Blüchera.

Bitwa pod La Rothière

Wojny napoleońskie
Jedna z bitew kampanii 1814
Czas	1 lutego 1814
Miejsce	La Rothière, Francja
Wynik	zwycięstwo sprzymierzonych
Strony konfliktu
Cesarstwo Francuskie Imperium Rosyjskie Królestwo Prus Cesarstwo Austrii Królestwo Bawarii Królestwo Wirtembergii
Dowódcy
Napoleon Gebhard Leberecht von Blücher
Siły
30 000 – 40 000 53 000 – 110 000
Straty
6000 zabitych i rannych 6000 zabitych i rannych
Położenie na mapie Francji miejsce bitwy
48°20′45″N 4°33′30″E

Wstęp

Po porażce pod Brienne dowódca Armii Śląskiej feldmarszałek Gebhard Leberecht von Blücher postanowił połączyć się z armią Schwarzenberga. Mimo to Bonaparte postanowił nie wycofywać się nie chcąc stracić korpusu Marmonta (zagrożonego odcięciem) i części artylerii i taborów. W wyniku Cesarz powziął decyzję, którą wytykali mu później prawie wszyscy pisarze wojskowi – postanowił pozostać w Brienne i przyjąć mimo swej niższości liczebnej uderzenie sprzymierzonych. 1 lutego Blücher wzmocniony czterema korpusami Armii Czeskiej rozpoczął rzeczywiście ofensywę w 80 tysięcy ludzi przeciw 40 tysiącom.

Bitwa

Napoleon zajął stanowisko na linii Dienville - La Rothière - Chausmenil; lewą flankę osłania w Morvillers Marmont, który połączył się z główną armią. W ciągu całego popołudnia luźne natarcia przeciwnika rozbijają się o mocne punkty oparcia frontu francuskiego. Dopiero wieczorem, gdy korpus Marmonta, oskrzydlony przez korpus bawarski Wredego zachwiał się, pociągając za sobą całą linię, trzeba było myśleć o odwrocie. Dzięki gwałtownemu przeciwnatarciu gwardii na La Rothière zdołano przerwać bój z zapadnięciem nocy. Cesarz mógł przejść z powrotem Aube w Lesmont i zburzywszy most, skierować się na Troyes. Marmont wycofał się wprost na Arcis, wprowadzając przeciwnika w błąd co do rzeczywistego kierunku odwrotu sił głównych.

Sprzymierzeni, nie zdając sobie zresztą sprawy z rozmiarów zwycięstwa, zatrzymali się na wysokości La Rothière. Napoleon, przyjmując bitwę przeciwko trzykrotnej przewadze (sprzymierzeni mogli użyć 120 tysięcy ludzi) wystawił się na wielkie niebezpieczeństwo. Trzeba tym bardziej podkreślić mistrzostwo, z jakiem używał swych wojsk. Pomimo dużej rozciągłości frontu (blisko 10 km) potrafił on zachować w odwodzie prawie trzecią część sił, 10 tysięcy, i odciążyć wojska pierwszej linii silnymi przeciwnatarciami. Sprzymierzeni natomiast nie potrafili skorzystać z olbrzymiej przewagi liczebnej i dwustronnego oskrzydlenia przeciwnika, by otoczyć Francuzów i zadać im klęskę zupełną. Przyczyniły się do tego rozdźwięki polityczne, które właśnie powstały wśród sprzymierzonych, odbijając się na ich współdziałaniu.

Bibliografia

• J. Sutherland Bitwy epoki napoleońskiej, Almapress, Warszawa, 2005.
• R. Bielecki Wielka Armia Napoleona, Bellona, Warszawa 2004.
• R. Bielecki Encyklopedia wojen napoleońskich, Trio, Warszawa 2001.