Bitwa pod Oriskany – jedno ze starć w kampanii Saratoga stoczone 6 sierpnia 1777 roku w trakcie rewolucji amerykańskiej.

Bitwa pod Oriskany
wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Ilustracja
Generał Herkimer w czasie bitwy pod Oriskany,
obraz Fredericka Coffaya Yohna
Czas

6 sierpnia 1777

Miejsce

Fort Stanwix
Przełęcz Oriskany

Terytorium

Prowincja Nowy Jork

Wynik

przegrana wojsk amerykańskich

Strony konfliktu
Stany Zjednoczone Wielka Brytania
Dowódcy
Nicholas Herkimer Sir John Johnson,
John Butler,
Chief Joseph Brant
Siły
800:
Milicja Hrabstwa Tryon
40 Indian Oneida
ponad 450:
hufiec Jegrów Hanau
Nowojorski King's Royal Regiment
Rangerzy Butlera
Indianie Seneca z konfederacji Siedmiu Narodów Kanady
Straty
465 zabitych lub rannych[1] 150 zabitych lub rannych (do tej liczby wlicza się straty w oblężeniu Fortu Stanwix)
Położenie na mapie stanu Nowy Jork
Mapa konturowa stanu Nowy Jork, w centrum znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych
Mapa konturowa Stanów Zjednoczonych, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
43°10′38″N 75°22′10″W/43,177222 -75,369444

Była to jedna z najkrwawszych bitew wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych: ponad 600 zabitych lub rannych. Śmiertelne rany odniósł w niej generał Armii Kontynentalnej Nicholas Herkimer. Bitwa była jedną z niewielu bitew, w której brali udział właściwie tylko urodzeni w Ameryce Północnej. Po stronie brytyjskiej byli to lojaliści z nowojorskiego King's Royal Regiment, Rangerzy Johna Butlera oraz wspierający ich Indianie Seneca dowodzeni przez Mohawka, wodza Josepha Branta. Po stronie kolonistów walczyli milicjanci z hrabstwa Tryon oraz sprzymierzeni z nimi Indianie Oneida. Jedynie walczący w armii brytyjskiej Jegrzy Hanau pochodzili z Europy.

Bitwa rozpoczęła się w momencie, gdy maszerująca z pomocą dla oblężonego Fortu Stanwix kolumna amerykańskiej milicji hrabstwa Tryon wpadła w brytyjską zasadzkę przygotowaną przez korpus ekspedycyjny pod dowództwem Barry'ego St. Legera. Była to jedyna droga do fortu, a Herkimer nie chciał ryzykować przeprawy przez rzekę Mohawk.

Podczas ataku Herkimer został ciężko ranny, udało mu się jednak zorganizować uporządkowany odwrót. Gwałtowna burza dała pozostałym przy życiu Amerykanom szansę ucieczki. Straty amerykańskie sięgnęły 465 zabitych i rannych, jednak bitwa umożliwiła obleganym w forcie wykonanie wypadu do obozu wojsk oblegających fort. Spowodowało to odwrót Indian Seneca z pola bitwy i przyczyniło się znacząco do niepowodzenia brytyjskiej kampanii na Saratogę. St. Leger musiał zrezygnować z połączenia swoich sił z wojskami Burgoyne'a i Howe'a.

Przypisy edytuj

  1. Gavin K. Watt, Rebellion in the Mohawk Valley, Toronto: Dundurn, 2002 at pp. 316-320

Linki zewnętrzne edytuj