Bonifacy z Tarsu

Święty
Bonifacy
	męczennik
Data urodzenia	III wiek
Data i miejsce śmierci	14 maja 290 ; Starożytny Rzym
Czczony przez	Kościół katolicki; Cerkiew prawosławną
Wspomnienie	14 maja (kat.); 19 grudnia (praw. według kal. jul.); 1 stycznia (praw. według kal. greg.)
Patron	kawalerów i nawróconych
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bonifacy z Tarsu, Bonifacy Rzymski (Tarski), cs. Muczenik Wonifatij Tarsijskij^[1] (zm. ok. 290^[2], według innych źródeł ok. 305–307) – męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, jeden z tzw. trzech zimnych ogrodników.

Życie edytuj

Bonifacy żył za czasów cesarza Dioklecjana. Według legendy był sługą Rzymianki Algae wysłany po relikwie świętych. Przybywszy do miasta Tarsus, trafił na tracenie chrześcijan do których zwrócił się słowami:

Wielki jest Bóg chrześcijan, wielki Bóg Męczenników! Proście za mną, wy słudzy Chrystusa, aby i mnie pozwolił wziąć udział w walce przeciwko szatanowi. Walczcie mężnie, bohaterowie Chrystusa! Cierpienie to jest wprawdzie bardzo ciężkie, ale za to słodki będzie wasz spokój. Tutaj męczą was kaci, a tam aniołowie będą wam służyli!

Wykonujący wyrok cesarza Symplicjusz pojmał Bonifacego i po poddaniu go torturom kazał ściąć za niewyrzeczenie się Jezusa Chrystusa. Miało to miejsce prawdopodobnie 14 maja 290 roku. Ciało przewieziono do Rzymu i wybudowano tam kościół.

Pewnym jest, że w VII w. istniał w Rzymie kościół lub diakonia pod wezwaniem Bonifacego.

Kult edytuj

Męczeństwo św. Bonifacego (ikona z XIX wieku)

W Polsce kult świętego zapoczątkował Stanisław Herakliusz Lubomirski w drugiej połowie XVII wieku. Pragnął zbudować kościół-mauzoleum dla swojej rodziny, od papieża Innocentego XII dostał relikwie św. Bonifacego, męczennika z Tarsu, które umieszczono w kryształowej trumnie we wnętrzu ołtarza^[3]. Do kościoła św. Antoniego z Padwy co roku 14 maja wyruszała pielgrzymka z Warszawy na odpust i majówkę. Obecnie kult tego świętego prawie zupełnie zanikł.

Św. Bonifacy jest patronem kawalerów i nawróconych.

Wyznawcy prawosławia uważają Bonifacego za jednego z głównych orędowników, do którego wierni modlą się o wybawienie od alkoholizmu.

Święty przedstawiany jest jako młodzieniec w czerwonym męczeńskim płaszczu z krzyżem w ręce. Niekiedy trzyma też zwój z napisem: "Władco, Panie Wszechmocny, wybaw lud Swój od bałwochwalczego gniewu, wszelkiego cierpienia i smutku".

Dzień obchodów edytuj

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 14 maja.

Cerkiew prawosławna wspomina męczennika Bonifacego 19 grudnia/1 stycznia^[4], tj. 1 stycznia według kalendarza gregoriańskiego. Według bollandystów śmierć Bonifacego nastąpiła do 290 roku, ale z jakich powodów pamięć o nim jest 19 grudnia (według kalendarza juliańskiego) nie wiadomo^[2].

Przysłowia edytuj

Pankracy, Serwacy, Bonifacy – źli na ogrody chłopacy.
Przed Pankracym nie ma lata, po Bonifacym mróz ulata.
Pankracy, Serwacy, Bonifacy, każdy swoim zimnem raczy.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

↑ Мученик Вонифа́тий Тарсийский [online], azbyka.ru [dostęp 2021-04-13] (ros.).
↑ ^a ^b Bonifacy Rzymski. - Encyklopedia prawosławna (ros.)
↑ Franciszek Galiński: Gawędy o Warszawie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska“, 1939, s. 148.
↑ podwójne datowanie

Bibliografia edytuj

Święty Bonifacy (urodzony dla nieba 15.05.290 roku) - Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku- Katowice/Mikołów 1937 r.
Męczennik Bonifacy na cerkiew.pl (oprac. Jarosław Charkiewicz)
Pankracy, Serwacy i Bonifacy - przysłowia na maj

[1] Мученик Вонифа́тий Тарсийский [online], azbyka.ru [dostęp 2021-04-13] (ros.).

[bon-2] Bonifacy Rzymski. - Encyklopedia prawosławna (ros.)

[3] Franciszek Galiński: Gawędy o Warszawie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska“, 1939, s. 148.

[4] wójne datowanie

[1]

[2]

[3]

[4]