Borrelia burgdorferi
Borrelia burgdorferi – mikroaerofilna bakteria Gram-ujemna o kształcie krętka średnicy 0,3-0,5 µm i długości 20-30 µm powodująca w Ameryce Północnej najczęściej spośród krętków Borrelia chorobę zakaźną – boreliozę. W Europię chorobę najczęściej wywołują krętki: B. garinii oraz B. afzelii[1]. Wektorem transmisji choroby jest kleszcz z rodzaju Ixodes. Rezerwuarem są małe i średnie ssaki takie jak ryjówki, myszy, wiewiórki, zające, a także ptaki leśne, m.in. kosy i drozdy.
_lores.jpg) Borrelia burgdorferi – badanie mikroskopowe w ciemnym polu widzenia | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
B. burgdorferi |
| Nazwa systematyczna | |
| Borrelia burgdorferi | |
Bakteria ta została nazwana dla uczczenia amerykańskiego naukowca szwajcarskiego pochodzenia Willy’ego Burgdorfera, który odkrył ją w 1982 roku.
B. burgdorferi (szczep B31) jest trzecią bakterią, u której zsekwencjonowano genom; składa się on z 910725 par zasad i zawiera 853 geny[2]. Zakażenie B. burgdorferi zostało powiązane z występowaniem chłoniaków nieziarniczych[3].
Zakażenie edytuj
Wyróżnia się 3 fazy zakażenia, które najłatwiej zaobserwować u ludzi:
- stadium wczesne ograniczone – 7–30 dni po ukąszeniu – najbardziej charakterystycznym objawem jest tzw. rumień wędrujący – czerwone przebarwienie w miejscu ugryzienia, które przejaśnia się w centralnej części, w tym czasie bakteria bytuje w skórze; dodatkowo mogą wystąpić objawy grypopodobne: bóle głowy, mięśni, stawów;
- stadium wczesne rozsiane – bakterie przedostają się do narządów (serca, narządów ruchu, układu nerwowego itp.) dając niespecyficzne objawy neurologiczne i sercowe – po 2-3 miesiącach od kontaktu z kleszczem;
- stadium późne – wiele miesięcy lub lat po zakażeniu może dojść do trwałego uszkodzenia zajętych narządów i w skrajnych wypadkach do śmierci chorego.
Diagnostyka edytuj
Testy serologiczne na obecność Borrelia burgdorferi:
| Wynik | IgM | IgG |
| Wynik ujemny | <0,8 | <0,8 |
| Wynik wątpliwy | 0,8-1,1 | 0,8-1,1 |
| Wynik dodatni | >1,1 | >1,1 |
Przypisy edytuj
- ↑ Borelioza z Lyme, [w:] Janusz Cianciara, Jacek Juszczyk, Choroby zakaźne i pasożytnicze, t. 2, Czelej, s. 616, ISBN 978-83-7563-113-5 (pol.).
- ↑ Fraser CM., Casjens S., Huang WM., Sutton GG., Clayton R., Lathigra R., White O., Ketchum KA., Dodson R., Hickey EK., Gwinn M., Dougherty B., Tomb JF., Fleischmann RD., Richardson D., Peterson J., Kerlavage AR., Quackenbush J., Salzberg S., Hanson M., van Vugt R., Palmer N., Adams MD., Gocayne J., Weidman J., Utterback T., Watthey L., McDonald L., Artiach P., Bowman C., Garland S., Fuji C., Cotton MD., Horst K., Roberts K., Hatch B., Smith HO., Venter JC. Genomic sequence of a Lyme disease spirochaete, Borrelia burgdorferi.. „Nature”. 6660 (390), s. 580–6, grudzień 1997. DOI: 10.1038/37551. PMID: 9403685.
- ↑ Guidoboni M., Ferreri AJ., Ponzoni M., Doglioni C., Dolcetti R. Infectious agents in mucosa-associated lymphoid tissue-type lymphomas: pathogenic role and therapeutic perspectives.. „Clinical lymphoma myeloma”. 4 (6), s. 289–300, styczeń 2006. PMID: 16507206.
Bibliografia edytuj
- Patric R. Murray, Ken S. Rosenthal, Michael A. Pfaller: Mikrobiologia. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2011. ISBN 978-0-323-05470-6.
- Gabriel Virella: Mikrobiologia i choroby zakaźne. Elsevier Urban & Partner Wydawnictwo. ISBN 978-83-85842-59-0.
