Bumerang
Bumerang – rodzaj ręcznie miotanego pocisku, stosowanego do polowań lub do walki, obecnie służącego także do rywalizacji i sportowej rozrywki.
.jpg)
Opis edytuj
Zasięg bumerangu nie przekracza zwykle 150 metrów[1] i jest zależny od jego typu i ciężaru oraz siły i techniki rzucającego[2]. Używana przez Aborygenów nazwa brzmi boo-mar-rang, czyli „kij, który wraca”. Powszechnie uważa się, że bumerangi zawsze wracają do rzucającego, w rzeczywistości dotyczy to tylko niektórych odmian tego narzędzia. Użycie bumerangów jest powszechnie kojarzone z australijskimi Aborygenami, ale tego typu broń była znana i używana także w innych kulturach, między innymi w Europie (na przykład u dawnych Germanów), Starożytnym Egipcie, południowo-wschodniej Azji oraz Ameryce Środkowej i Północnej[2]. Aborygeni jako jedyni używali specjalnych lekkich bumerangów powracających do rzucającego[2].
Tradycyjne bumerangi robione były zazwyczaj z drewna i miały kształt zbliżony nieco do owocu banana – stopień zakrzywienia wahał się zwykle od nieznacznego zagięcia aż do kąta prostego[2]. Obecnie bumerangi wytwarzane są z różnorodnych materiałów, używane są do zabawy, sportu, rekreacji i mają bardzo różne kształty (na przykład trzy- czy czteroramienne krzyże).
Najstarszy zachowany bumerang na świecie odkryto w 1985 roku w Polsce, w Jaskini w Obłazowej. Jest on 71-centymetrowy, wykonany z ciosu mamuta i waży około 800 gramów[3], a jego wiek szacuje się na około 23–30[3] tysięcy lat. Ludzie, którzy go wykonali, byli związani z kulturami z morawskiego Pavlova[4][3], gdzie także odnaleziono bumerangi, jednak wykonane z drewna[3]. Także najstarszy zachowany bumerang z Australii wykonano z drewna, a jego wiek określa się na 10 tysięcy lat.
Jako pierwszy narzędzie to opisał w 1770 roku Joseph Banks, uczestnik wyprawy Jamesa Cooka.
Dane techniczne edytuj
- materiał: ciosy mamuta, drewno (czarna akacja, sandałowiec, drzewo mangrowe, kazuaryna)
- współczesne tworzywa (na przykład włókna węglowe)
- rozpiętość ramion: zwykle do 75 centymetrów (wyjątkowo do 2 metrów)[2]
- masa od 70 do 700 gramów[2] (800 gramów waży najstarszy znany bumerang z Jaskini w Obłazowej)[3]
Sposób rzucania edytuj
Bumerang rzuca się trzymając go pionowo, lub ewentualnie lekko przechylony w prawo (wbrew powszechnej opinii, że bumerangiem rzuca się poziomo). Celuje się na wprost, na przykład w jakiś obiekt. Bumerang rzucony prosto zaczyna lecieć po krzywej, która, jeżeli jest rzucony umiejętnie, zamyka się w okrąg. Bumerang dla osób praworęcznych rzuca się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, dla leworęcznych – zgodnie.
Mechanika lotu edytuj
Ramiona bumerangu są tak wyprofilowane (profil lotniczy), by jego ruch wirowy wywoływał siłę nośną prostopadłą do płaszczyzny obrotów. Bumerang porusza się również ruchem postępowym, zatem ramię będące chwilowo w górze ma większą prędkość względem powietrza niż ramię dolne. Ponieważ wielkość siły nośnej rośnie z prędkością, to ciąg wytworzony przez górną i dolną część bumerangu nie są jednakowe. Nierównowaga ta skutkuje momentem siły, który wywołuje precesję żyroskopową wirującego bumerangu.
Przypisy edytuj
- ↑ Rekord świata w rzucie na odległość wynosi 238 metrów i należy do Manuela Schütza.
- ↑ a b c d e f Wielka Encyklopedia Powszechna PWN. T. 2: Bli-Deo. Warszawa: PWN, 1963.
- ↑ a b c d e Bartłomiej Kuraś: Jaskinia Obłazowa. To tutaj odnaleziono najstarszy bumerang na świecie. Wyborcza.pl. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
- ↑ Paweł Valde-Nowak, Adam Nadachowski, Mieczysław Wolsan. Upper Palaeolithic boomerang made of a mammoth tusk in south Poland. „Nature”. 329, s. 436–438, 1987. DOI: 10.1038/329436a0. (ang.).
Bibliografia edytuj
- PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9.