Wikipedia

Carey Mulligan

brytyjska aktorka

Carey Hannah Mulligan (ur. 28 maja 1985 w Londynie) – angielska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna.

Carey Mulligan
Ilustracja
Mulligan na spotkaniu z ministrem Foreign Office w 2018
Imię i nazwisko

Carey Hannah Mulligan

Data i miejsce urodzenia

28 maja 1985
Londyn

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Marcus Mumford (od 2012)

Lata aktywności

od 2004

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Na dużym ekranie zadebiutowała w roli drugoplanowej w Dumie i uprzedzeniu (2005), a po kolejnych rolach telewizyjnych zadebiutowała w 2008 na Broadwayu. Rozpoznawalność i uznanie przyniosła jej główna rola w filmie Była sobie dziewczyna (2009), za którą nominowano ją do Oscara, a także uhonorowano nagrodą BAFTA. W późniejszym czasie wystąpiła m.in. w takich filmach jak: Wall Street: Pieniądz nie śpi (2010), Nie opuszczaj mnie (2010), Drive (2011), Wstyd (2011), Wielki Gatsby (2013), Co jest grane, Davis? (2013) czy Obiecująca. Młoda. Kobieta (2020). Za występ w ostatniej z wymienionych produkcji otrzymała drugą w swojej karierze nominację do Oscara[1].

Wczesne lata edytuj

Mulligan urodziła się 28 maja 1985 roku w Westminsterze, dzielnicy Londynu Wewnętrznego[2]. Jej ojciec, Stephen, pochodzi z Liverpoolu, a matka, Nano (z domu Booth), wykładowczyni uniwersytecka, z Llandeilo w zachodniej Walii[2][3]. Jej pradziadek ze strony ojca wyemigrował z Irlandii[4]. Ma jednego, starszego o dwa i pół roku brata Owaina[2][3][5]. Gdy miała 3 lata wraz z rodziną przeprowadziła się z Londynu do Hanoweru, a później do Düsseldorfu, gdzie jej ojciec objął posadę dyrektora europejskiej filii międzynarodowej sieci hoteli InterContinental[2][6]. Ze względu na pracę ojca, jej rodzina przez 8 lat mieszkała w drogich hotelach[7]. Jak sama stwierdziła, w dzieciństwie była „trochę nieśmiała”[2], a do piętnastego roku życia była chłopczycą[6]. Przyznała się także do tego, że była „nieco zasadnicza”, do czternastego roku życia bardzo dużą wagę przykładała do nauki, ale później głębiej zainteresowała się aktorstwem[8].

Jej zainteresowanie aktorstwem rozpoczęło się, gdy miała 6 lat, od obejrzenia próby szkolnego przedstawienia musicalu Król i ja. „[Mój brat] był na scenie, a ja oglądałam. I zaczęłam płakać, bo byłam zbyt młoda by wystąpić na scenie, ale oni powiedzieli: Zgoda, możesz zagrać, bo jesteś młodszą siostrą Owaina. I zagrałam. Od tej pory wiedziałam, że zawsze chciałam to robić”[2]. Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 1996 roku uczyła się w Woldingham School, katolickiej szkole żeńskiej z internatem, gdzie brała udział w wielu tamtejszych przedstawieniach[9]. Sprawowała tam także funkcję szefowej szkolnej grupy teatralnej i instruktorki aktorstwa dla młodszych uczniów[10]. Od czternastego roku życia matka zabierała ją na sztuki wystawiane na Broadwayu, które rozwinęły jej zainteresowanie teatrem[11]. Mając 16 lat wysłała list do Kennetha Branagha, w którym poprosiła go o zostanie jej mentorem. Odpowiedź napisana przez siostrę Branagha, Joyce, była odmowna, ale zawierała równocześnie zachętę do wybrania zawodu aktorki. Mulligan do dziś przechowuje ten list[12].

Zanim zaczęła grać zawodowo, w wieku 17 lat, w tajemnicy przed rodzicami składała wnioski o przyjęcie do trzech akademii teatralnych, lecz wszystkie zostały odrzucone[2][6]. Po niezdaniu kolejnego przesłuchania, Mulligan zakwestionowała swoje aktorskie powołanie i przeszła, jak sama określiła, przez „skomplikowany okres”. Oprócz tego, jej rodzice nalegali, aby zrezygnowała z kariery w przemyśle rozrywkowym i rozpoczęła studia, najlepiej na University of Reading[6][11]. Po ukończeniu nauki w Woldingham School w 2003 roku krótko pracowała jako pomocnica sprzątaczki i goniec w studiu filmowym podczas powstawania Kupca weneckiego[13]. W wieku 18 lat została barmanką w lokalnym pubie[6]. Jak stwierdziła później, negatywne doświadczenia z tego okresu miały na nią pozytywny wpływ, ponieważ uświadomiły jej, jak bardzo chce grać[14]. W 2009 roku powiedziała, że podczas kręcenia zdjęć do Wall Street: Pieniądz nie śpi rozważała możliwość wstąpienia do szkoły aktorskiej, najprawdopodobniej do Juilliard School, ale ostatecznie nie podjęła tej decyzji[2]. W listopadzie tego samego roku Mulligan oświadczyła, że jej babcia cierpi na chorobę Alzheimera i jeżeli kiedykolwiek pójdzie na studia, to wybierze psychologię, aby lepiej zrozumieć tę chorobę[11].

Przebieg kariery edytuj

2004–2010 edytuj

W 2004 roku, w wieku 18 lat, rozpoczęła karierę aktorską przez otrzymanie roli Kitty Bennet w Dumie i uprzedzeniu, filmowej adaptacji powieści Jane Austen. Otrzymała ją m.in. dzięki pomocy dyrektorki swojej szkoły po tym, jak Mulligan napisała do niej list, w którym wyjaśniła swoją sytuację, przedstawiała zamiar nierozpoczęcia studiów i poprosiła o skontaktowanie jej z aktorem i scenarzystą Julianem Fellowesem. Po spotkaniu Fellowesa i jego żony, ta ostatnia uruchomiła swoje znajomości i umówiła ją na rozmowę kwalifikacyjną z osobą odpowiedzialną za casting, która szukała nieznanej aktorki do roli czwartej córki państwa Bennetów[6][15]. Zanim film wszedł na ekrany kin, zdążyła zadebiutować w teatrze, w sztuce Forty Winks wystawianej w Royal Court Theatre[16]. W 2005 roku wystąpiła w wielokrotnie nagradzanym serialu produkcji BBC pt. Samotnia, na podstawie powieści Karola Dickensa, w którym wcieliła się w rolę Ady Clary, jednej z sierot[12] oraz na scenie londyńskiego Almeida Theatre w sztuce Chory z urojenia Moliera[17]. W 2006 roku pojawiła się w miniserialu telewizyjnym The Amazing Mrs Pritchard oraz gościnnie w dwóch serialach ITV: Agatha Christie: Panna Marple i Trial & Retribution[18]. W tym samym roku zagrała w filmowej adaptacji pamiętnika Blake’a Morrisona pt. And When Did You Last See Your Father? W 2007 roku wystąpiła w dwóch filmach telewizyjnych produkcji ITV: Opactwie Northanger i Moim synu Jacku z Danielem Radcliffe'em. Zagrała także rolę Sally Sparrow w dziesiątym odcinku trzeciej serii Doktora Who, zatytułowanym Mrugnięcie[2], za którą otrzymała Constellation Award[19].

W tym samym roku wystąpiła w londyńskim wznowieniu dramatu Mewa Antona Czechowa, grając postać Niny u boku Kristin Scott Thomas i Chiwetela Ejiofora. Jej występy zostały docenione przez krytyków. „The Daily Telegraph” ocenił jej grę jako „całkiem niezwykle promieniującą”, a „The Observer” jako „prawie nieznośnie wstrząsającą”[12]. Podczas wystawiania Mewy przeszła przez zabieg usunięcia wyrostka robaczkowego. Zakładany okres rekonwalescencji wynosił od trzech do sześciu tygodni, jednak na scenę powróciła po zaledwie tygodniu, ale z powodu szwów pooperacyjnych nie mogła nosić gorsetu, który był częścią kostiumu jej postaci[12]. W 2008 roku zadebiutowała na deskach broadwayowskiego Walter Kerr Theatre w transferze Mewy[20]. Otrzymała nominację do Drama Desk Award, ale nagrodę tę zdobyła Angela Lansbury[21]. W czerwcu wystąpiła w dwóch słuchowiskach radiowych dla BBC Radio 4: Life Class i Arkadii[22].

 
Z Peterem Sarsgaardem na nowojorskiej premierze Była sobie dziewczyna, październik 2009

Następnie wystąpiła w dramacie o dorastaniu Była sobie dziewczyna (2009), w której 22-letnia Mulligan zagrała tytułową postać Jenny Mellor, 16-letniej londynki dorastającej w latach 60. XX wieku[23]. W walce o tę rolę pokonała ponad setkę innych aktorek[24]. Film zebrał bardzo dobre recenzje i zarobił 26 milionów dolarów przy budżecie produkcji wynoszącym 7,5 miliona[25]. Mulligan otrzymała za swoją kreację bardzo entuzjastyczne recenzje. Zarówno Lisa Schwarzbaum z „Entertainment Weekly”, jak i Todd McCarthy z „Variety” porównali jej grę do gry Audrey Hepburn[23][26]. Peter Travers z „Rolling Stone” określił jej występ jako „sensacyjny i będący przepustką do sławy”[27], Claudia Puig z „USA Today” określiła go jako jeden z najlepszych w 2009 roku[28], a Toby Young z The Times uznał, że Mulligan jest ostoją filmu[29]. Recenzent „The Guardian”, Peter Bradshaw, podsumował, że dała „wspaniały występ”[30]. Za swoją rolę otrzymała m.in. nagrodę BAFTA dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej oraz nominacje do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym i Nagrody Gildii Aktorów Filmowych dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie w 2009 roku otrzymała tytuł Shooting Star[31]. Nominowano ją także do nagrody BAFTA dla wschodzącej gwiazdy, przyznawanej przez brytyjską publiczność[32].

Po sukcesie Była sobie dziewczyna wystąpiła obok Susan Sarandon w dramacie Najlepszy (2009), w którym zagrała postać dziewczyny spodziewającej się dziecka z chłopakiem, który ginie w wypadku samochodowym. Reżyserka Najlepszego stwierdziła, że udział Mulligan ogromnie pomógł filmowi[33]. Obraz spotkał się z chłodnymi recenzjami. Ty Burr z „The Boston Globe” skrytykował go za bycie „zbyt wyczerpującym i lekko naciąganym”, ale pochlebniej wyraził się o postaci granej przez Mulligan, którą określił jako „prawdziwą, rozdzierającą serce”[34]. Po dołączeniu do Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej w połowie 2010 roku[35], na ekranach kin pojawił się kolejny film z Mulligan – Nie opuszczaj mnie – adaptacja powieści Kazuo Ishiguro z 2005 roku, w której zagrała główną rolę oraz była narratorką. Wydano go we wrześniu 2010 roku, w tym samym czasie co inny obraz z udziałem Mulligan, Wall Street: Pieniądz nie śpi w reżyserii Olivera Stone’a[36]. Film ten, będący sequelem Wall Street z 1987 roku, opowiada o chciwości i żądzy władzy. Kiedy po raz pierwszy spotkała się ze Stone’em w celu omówienia koncepcji przewidzianej dla niej roli Winnie Gekko, nie zgodziła się na marginalizację jej bohaterki i wymogła jej rozbudowanie, na co reżyser wyraził zgodę[37]. Film wyświetlano poza głównym konkursem podczas 63. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes w 2010 roku[38]. Potem gościnnie zaśpiewała w piosence „Write About Love” zespołu Belle and Sebastian, pochodzącej z albumu Belle and Sebastian Write About Love z października 2011 roku[39].

Od 2011 edytuj

 
Carey Mulligan na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto, wrzesień 2010

Od 13 maja do 3 lipca 2011 roku występowała na scenie off-broadwayowskiego Atlantic Theater Company w sztuce Through a Glass, Darkly, będącej sceniczną adaptacją filmu Jak w zwierciadle Ingmara Bergmana[40]. Zagrała w niej pierwszoplanową rolę psychicznie niestabilnej kobiety, za którą zebrała entuzjastyczne opinie krytyków[41]. Ben Brantley, krytyk teatralny w „The New York Timesie” w swojej recenzji napisał, że „jej gra stała na najwyższym poziomie” oraz określił Mulligan jako „zdumiewającą” i „jedną z najwspanialszych aktorek swojego pokolenia”[42].

Po niespełna rocznej przerwie, w 2011 roku ponownie pojawiła się na ekranach kin, tym razem w niezależnym filmie akcji pt. Drive. W tym obrazie zagrała drugoplanową rolę samotnej matki, Irene, której w walce z gangsterami pomaga tajemniczy Driver (w tej roli Ryan Gosling)[43]. Reżyser obrazu, Nicolas Winding Refn, obsadził ją, pomimo że postać grana przez Mulligan początkowo miała być Latynoską[44]. Film miał swoją premierę na 64. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie brał udział w konkursie głównym i został entuzjastycznie przyjęty[45]. Znalazł się na tworzonych przez krytyków listach najlepszych filmów 2011 roku[46] i zarobił ponad 76 mln dolarów, co sześciokrotnie przewyższyło budżet produkcji[47]. Recenzentów podzieliła kreacja Mulligan i jej ekranowa współpraca z Goslingiem. Część z nich chwaliła aktorkę jako wyróżniającą się na drugim planie[48] a także „wdzięk” i „wrażliwość” Irene; pozostali twierdzili, że nie pasuje do granej przez siebie postaci[49][50]. Za rolę nominowano ją jednak do nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki drugoplanowej[51]. Film doczekał się wg niektórych[52] źródeł statusu niemal kultowego.[53][54][55][56]

4 września 2011 roku w trakcie 68. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji premierę miał następny film z jej udziałem – skandalizujący dramat Wstyd w reżyserii Steve’a McQueena, w którym zagrała drugoplanową rolę Sissy, niezrównoważoną psychicznie, borykającą się z alkoholizmem piosenkarkę, siostrę głównego bohatera, trzydziestoletniego nowojorczyka–seksoholika, granego przez Michaela Fassbendera[57]. Film wywołał spore kontrowersje ze względu na liczne sceny erotyczne[58]. Postać Sissy różniła się od jej poprzednich kreacji[59]. Była to pierwsza rola, która wymagała od niej występowania nago[60], co było dla niej dość krępujące. Udział w tym filmie dał jej też okazję do zaprezentowania swoich zdolności wokalnych; wykonała piosenkę „New York, New York” z repertuaru Franka Sinatry[61]. Wstyd spotkał się z gorącym przyjęciem ze strony krytyków[62]. Wysoko oceniono także grę Mulligan i jej sceny z Fassbenderem, a także w szczególności „przejmującą, niezwykle smutną interpretację” utworu „New York, New York”[63][64]. Peter Travers, recenzent „Rolling Stone”, wypowiedział się o jej grze we Wstydzie jako o „pod każdym względem rewelacyjnej”[65].

7 maja 2012 roku wraz z Anną Wintour była gospodynią gali Met Ball[66].

 
Z Leonardo DiCaprio na planie Wielkiego Gatsby'ego, listopad 2011

Następnie Mulligan wystąpiła w trójwymiarowym remake'u melodramatu Wielki Gatsby w reżyserii Baza Luhrmanna. Zagrała w nim pierwszoplanową rolę Daisy Buchanan, dawnej ukochanej tytułowego bohatera, tajemniczego milionera, w którego wcielił się Leonardo DiCaprio[67]. W walce o tę postać pokonała czołowe aktorki młodego pokolenia[68]. Przygotowując się do roli poznała życiorys autora literackiego pierwowzoru filmu, F. Scotta Fitzgeralda, a także twórczość Zeldy Fitzgerald i Ginevry King, które były inspiracją dla postaci Daisy Buchanan[69]. Wysokobudżetowy, zrealizowany w technice 3D, film spotkał się ze skrajnymi opiniami recenzentów[70]. Krytykowali oni jego słabo napisany scenariusz i nadmierną widowiskowość, w której zanikają bohaterowie i ich losy[71]. Jednak wedle opinii krytyków Mulligan udało się zręcznie przedstawić wewnętrzne rozterki swojej postaci[72][73]. Pomimo negatywnych recenzji Wielki Gatsby osiągnął jednak sukces kasowy, przekraczając oczekiwania dystrybutora Warner Brothers[74]. W maju 2013 roku film otworzył 66. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes, gdzie był wyświetlany poza konkursem. Spotkał się z chłodnym przyjęciem ze strony tamtejszej widowni[75]. Zebrał także mieszane recenzje, ale odniósł ogólnoświatowy sukces kasowy[76], zarabiając ponad 350 mln dolarów w dystrybucji kinowej[77].

Podczas tego samego festiwalu swoją światową premierę miał dramat filmowy braci Coen, zatytułowany Co jest grane, Davis?, w którym zagrała główną rolę żeńską. Tytułowym bohaterem filmu jest początkujący piosenkarz (Oscar Isaac), który w latach 60. XX wieku próbuje zaistnieć na nowojorskim rynku muzyki folkowej. Mulligan wcieliła się w postać jego byłej dziewczyny, Jean Berkey, która nosi do niego głęboką urazę. Kreacja ta zrywała z jej dotychczasowym emploi, którego wyrazem była rola Daisy Buchanan w Wielkim Gatsbym[78]. Jej postać często przeklina i krzyczy. Na potrzeby filmu Mulligan nosiła na planie ciemną perukę. Po raz kolejny miała okazję pokazać swoje zdolności wokalne[79]. Obraz spotkał się z gorącym przyjęciem ze strony krytyków i widzów[80], stając się jednym z faworytów do zdobycia Złotej Palmy[81]. Chwalono także grę Mulligan, pomimo stosunkowo niewielu scen z jej udziałem[82][83][84].

Od czerwca do sierpnia 2014 roku występowała na londyńskim Wyndham's Theatre we wznowieniu sztuki Prześwit autorstwa Davida Hare’a w reżyserii Stephena Daldry’ego. Udział w tej produkcji oznaczał dla niej powrót na londyńskie deski po siedmioletniej przerwie, na który zdecydowała się ze względu na niedostatek dobrych ról filmowych dla aktorek[85]. Był to zarazem jej debiut na West Endzie[86]. W Prześwicie wcieliła się w pierwszoplanową postać szkolnej nauczycielki, którą po latach rozłąki nieoczekiwanie odwiedza jej były kochanek (w tej roli Bill Nighy), który pragnie przywrócić ich związek[87]. Prześwit osiągnął sukces finansowy, bijąc rekordy Wyndham's Theatre[88]. Został również doceniony przez krytyków, uzyskując najwyższe oceny. Chwalono także zdystansowaną kreację Mulligan. Krytyk teatralny Henry Hitchings opisał ją jako „uroczo opanowaną i niezwykle wyważoną, gdy ukazuje mieszankę eleganckiego spokoju i urażonej dumy”[89]. Podobną opinię wyraził Charles Spencer, który dodatkowo określił jej grę jako „potężną i emocjonalnie bolesną”[90]. Wychwalano „chemię” między nią a Nighym, który „nie zdołał jej przyćmić”[91]. Leslie Felperin z „The Hollywood Reporter” pochwalił jej wyczucie sceniczne i zdolność do ukazywania skrajnych emocji. Skrytykował zaś zbyt wielką różnicę wiekową (26 lat) dzielącą odtwórców głównych ról[92]. Prześwit nagrodzono Evening Standard Theatre Award dla najlepszego wznowienia 2014 roku[93]. Spektakl z 17 lipca był za pomocą satelity rozpowszechniany na żywo przez National Theatre Live w kinach brytyjskich, a później również w zagranicznych[94]. Na wiosnę 2015 roku zapowiedziano transfer produkcji na Broadway[95]. Między występami na West Endzie i Broadwayu zrobiła sobie półroczną przerwę od aktorstwa[5], w trakcie której zaangażowała się w sprawy dobroczynne[96].

Następny film z jej udziałem to Z dala od zgiełku (2014) w reżyserii Thomasa Vinterberga, filmowa adaptacja powieści Thomasa Hardy’ego z 1874 roku. Zagrała w niej pierwszoplanową rolę Batsaby Everdene, kobiety rozdartej przez uczucie do trzech mężczyzn. Przyjęła tę rolę, gdyż bardzo chciała współpracować z Vinterbergiem, mimo że z powodu chęci uniknięcia zaszufladkowania, odrzucała możliwość grania w brytyjskich dramatach kostiumowych[5]. Na planie partnerowali jej Matthias Schoenaerts, Michael Sheen, Tom Sturridge i Juno Temple[97]. Premierę dystrybuowanego przez Fox Searchlight Pictures filmu zaplanowano na wiosnę 2015 roku[98].

Działalność charytatywna edytuj

Suknię, którą miała na sobie podczas ceremonii wręczenia nagród BAFTA w 2010 roku, wystawiła na licytację, a uzyskane w ten sposób pieniądze przekazała organizacji charytatywnej Oxfam[99]. W tym samym roku wraz z kilkoma brytyjskimi aktorkami wzięła udział w akcji Safe Project, w ramach której została sfotografowana przez fotografa Nicka Haddowa w najbardziej bezpiecznym dla siebie miejscu, a stworzone w ten sposób zdjęcia trafiły na licytację. Celem projektu było podniesienie poziomu świadomości publicznej na temat handlu ludźmi w celach seksualnych[100].

W 2012 roku stała się ambasadorką organizacji charytatywnej Alzheimer's Society, której celem jest edukacja społeczeństwa i wspieranie badań nad demencją i chorobą Alzheimera[101][102]. Od tamtej pory aktywnie uczestniczy w różnych akcjach prowadzonych przez to stowarzyszenie[103].

W 2014 roku została ambasadorką organizacji charytatywnej War Child, opiekującej się dziećmi z terenów objętych działaniami zbrojnymi[104]. Pod koniec tego roku wraz z mężem zorganizowała imprezę dobroczynną z udziałem zaprzyjaźnionych artystów, dzięki której na cele War Child udało się zebrać ponad 300 tys. funtów[96]. W tym samym roku w roli ambasadora organizacji odwiedziła Demokratyczną Republikę Konga[105].

Życie prywatne edytuj

 
Carey Mulligan we wrześniu 2009 roku na 34. Festiwalu Filmowym w Toronto

Od sierpnia 2009 roku spotykała się z aktorem Shią LaBeoufem, z którym zagrała w Wall Street: Pieniądz nie śpi[2]. „W ich oczach widziało się tę chemię i to było całkiem silne. Na planie zachowywali się w pełni profesjonalnie, ale można było zauważyć co się dzieje”, powiedział Stone, który ich sobie przedstawił[106]. W październiku 2010 roku magazyn „People” poinformował o zakończeniu ich związku[107]. W następnych miesiącach jej osobę łączono z aktorami: Tomem Sturridge'em[108] oraz Eddiem Redmayne'em[109].

Od 2012 roku jest żoną Marcusa Mumforda, frontmana zespołu folk rockowego Mumford & Sons. Mulligan i Mumford w dzieciństwie byli przyjaciółmi korespondencyjnymi[110], mimo to stracili ze sobą kontakt. Ich ponowne spotkanie miało miejsce w lutym 2011 roku w Nashville. Wkrótce później stali się parą[111]. Latem tego samego roku miały miejsce ich zaręczyny[112]. Pobrali się 21 kwietnia 2012 roku na farmie przyjaciół w angielskim hrabstwie Somerset. Kameralna ceremonia miała charakter religijny. Wśród gości weselnych znalazły się zaprzyjaźnione gwiazdy Hollywoodu[113]. Małżeństwo ma dwoje dzieci: córkę Evelyn Grace, urodzoną we wrześniu 2015 roku i syna Wilfreda, urodzonego w sierpniu 2017[114][115]. Mieszkają na farmie w hrabstwie Devon. Mają także mieszkanie w Londynie[5].

Mulligan przyznała, że ucieszyła się z roli Elsie w Moim synu Jacku, ponieważ mogła się z nią „utożsamić pod każdym względem”. Jej postać w tym filmie zdecydowanie sprzeciwia się zamiarowi brata, który chce walczyć na wojnie. Podobne odczucia Mulligan żywiła w stosunku do swojego brata, który po zakończeniu nauki na Uniwersytecie Oksfordzkim ochotniczo zgłosił się do Armii Terytorialnej stacjonującej w Iraku[12]. Mulligan stwierdziła, że jej ulubionym sposobem spędzania wolnego czasu jest narciarstwo, lecz w obawie przed kontuzją zdecydowała się rzadziej uprawiać ten sport[2]. Uczęszczała do katolickiej szkoły, mimo to obecnie uważa siebie za osobę duchową, niezwiązaną z Kościołem. Dorastanie w placówce wyznaniowej upewniło sceptyczną Mulligan w przekonaniu, że katolicyzm jest zbyt ortodoksyjny[116].

Filmografia edytuj

Rok Tytuł Rola Uwagi/Nagrody[117]
2005 Duma i uprzedzenie Kitty Bennet debiut filmowy
Samotnia Ada Clare serial telewizyjny, 15 odc.
2006 The Amazing Mrs Pritchard Emily Pritchard serial telewizyjny, 6 odc.
Agatha Christie: Panna Marple: Tajemnica Sittaford Violet Willett film telewizyjny
Trial & Retribution X: Sins of the Father Emily Harrogate serial telewizyjny, 2 odc.
2007 And When Did You Last See Your Father? Rachel
Budząc zmarłych Siostra Bridgid serial telewizyjny, 2 odc.
Opactwo Northanger Isabella Thorpe film telewizyjny
Mój syn Jack Elsie Kipling film telewizyjny
Doktor Who Sally Sparrow serial telewizyjny, odc. Mrugnięcie (seria 3, odc. 10)
Constellation Award for Best Female Performance in a Science Fiction Television Episode
2009 Najlepszy Rose pierwszy film Mulligan zrealizowany w Stanach Zjednoczonych.
nominacja – Method Fest for Best Supporting Actress
Bracia Cassie Willis
Wrogowie publiczni Carole Slayman
Była sobie dziewczyna Jenny Mellor pierwsza główna rola w jej dorobku.
Nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej
Award for Best Performance by an Actress in a British Independent Film
Central Ohio Film Critics Association Award for Best Actress
Central Ohio Film Critics Association Award for Breakthrough Film Artist
Chicago Film Critics Association Award for Best Actress
Chicago Film Critics Association Award for Most Promising Performer
Dallas-Fort Worth Film Critics Association Award for Best Actress
Hollywood Breakthrough Award for Actress of the Year
London Film Critics' Circle Award for British Actress of the Year
National Board of Review Award for Best Actress
Toronto Film Critics Association Award for Best Actress
Vancouver Film Critics Circle Award for Best Actress
Virtuoso Award for Best Actress
Washington D.C. Area Film Critics Association Award for Best Actress
Women in Film and Television Award for Best Performance[a]
nominacja – BAFTA Award for Best Newcomer
nominacja – Broadcast Film Critics Association Award for Best Actress
nominacja – Chlotrudis Award for Best Actress
nominacja – Empire Award for Best Actress
nominacja – Empire Award for Best Newcomer
nominacja – Evening Standard British Film Awards for Best Actress
nominacja – Nagroda Gildii Aktorów Filmowych za główną rolę kobiecą
nominacja – Nagroda Gildii Aktorów Filmowych dla najlepszej obsady filmowej
nominacja – London Film Critics' Circle Award for Actress of the Year
nominacja – Los Angeles Film Critics Association Award for Best Actress
nominacja – New York Film Critics Circle Award for Best Actress
nominacja – Online Film Critics Society Award for Best Actress
nominacja – Oscar dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej
nominacja – San Diego Film Critics Society Award for Best Actress
nominacja – Nagroda Satelita dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym
nominacja – Washington D.C. Area Film Critics Association Award for Best Breakthrough Performance
nominacja – Złoty Glob dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym
2010 Nie opuszczaj mnie Kathy H. British Independent Film Award for Best Actress in a British Independent Film
Palm Springs International Film Festival for Breakthrough Performance Award[b]
Women in Film and Television Award for Best Performance[c]
nominacja – Detroit Film Critics Society Award for Best Actress
nominacja – Evening Standard British Film Awards for Best Actress
nominacja – Phoenix Film Critics Society Award for Best Actress in a Leading Role
nominacja – San Diego Film Critics Society Award for Best Actress
nominacja – Nagroda Saturn w kategorii najlepsza aktorka
Wall Street: Pieniądz nie śpi Winnie Gekko Palm Springs International Film Festival for Breakthrough Performance Award[a]
2011 Drive Irene Hollywood Film Festival Award for Best Supporting Actress[d]
nominacja – Nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki drugoplanowej
nominacja – Empire Award for Best Actress
nominacja – London Film Critics' Circle Award for British Actress of the Year[d]
Wstyd Sissy Detroit Film Critics Society Award for Best Supporting Actress
Hollywood Film Festival Award for Best Supporting Actress of the Year[e]
nominacja – Alliance of Women Film Journalists Award for Best Supporting Actress
nominacja – British Independent Film Award for Best Supporting Actress
nominacja – Broadcast Film Critics Association Award for Best Supporting Actress
nominacja – Central Ohio Film Critics Association Award for Best Supporting Actress
nominacja – Chicago Film Critics Association Award for Best Supporting Actress
nominacja – Dallas-Fort Worth Film Critics Association Award for Best Supporting Actress
nominacja – Evening Standard British Film Award for Best Actress
nominacja – London Film Critics' Circle Award for British Actress of the Year[e]
nominacja – New York Film Critics Circle Award for Best Supporting Actress
nominacja – Online Film Critics Society Award for Best Supporting Actress
nominacja – San Diego Film Critics Society Award for Best Supporting Actress
nominacja – Nagroda Satelita dla najlepszej aktorki drugoplanowej
nominacja – Village Voice Film Poll for Best Supporting Actress
nominacja – Washington D.C. Area Film Critics Association Award for Best Supporting Actress
2013 Wielki Gatsby Daisy Buchanan
Co jest grane, Davis? Jean Berkey
2014 Bogaci i rozpustni Lady Anne York (głos) miniserial, 2 odc.
2015 Z dala od zgiełku Bathsheba Everdene
Sufrażystka Maud
2017 Mudbound Laura McAllan
2018 Kraina wielkiego nieba Jeanette Brinson
Collateral DI Kip Glaspie miniserial, 4 odc.
2020 Obiecująca. Młoda. Kobieta. Cassandra Thomas nominacja – Oscar dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[118]
A Christmas Carol Belle (głos)
2021 Wykopaliska Edith Pretty

Spektakle edytuj

Rok/lata Tytuł Autor/reżyser Rola/-e Teatr Uwagi/Nagrody
2004 Forty Winks Kevin Eylot/Katie Mitchell Hermia i Celia Royal Court Theatre, Londyn
Towerblock Dreams Joe Hutton Fran Riverside Studios, Londyn
2005–06 Chory z urojenia Molier/Lindsay Posner Angelika Almeida Theatre, Londyn
2007 Mewa Christopher Hampton[f]/Ian Rickson Nina Royal Court Theatre, Londyn wyróżnienie – Ian Charleson Awards
2008 Mewa Christopher Hampton[f]/Ian Rickson Nina Walter Kerr Theater, Nowy Jork debiut na Broadwayu.
nominacja – Drama Desk Award for Outstanding Featured Actress in a Play
2011 Through a Glass Darkly Jenny Worton[g]/David Leveaux Karin Atlantic Theater Company, Nowy Jork nominacja – Drama Desk Award for Outstanding Actress in a Play
nominacja – Drama League Award for Distinguished Performance
nominacja – Lucille Lortel Award for Outstanding Lead Actress
2014 Prześwit David Hare/Stephen Daldry Kyra Hollis Wyndham's Theatre, Londyn

Słuchowiska radiowe edytuj

  • Life Class (2007) – autor: Pat Barker, rola: Elinor, BBC Radio 4
  • Arkadia (2007) – autor: Tom Stoppard, rola: Chloe, BBC Radio 4

Dyskografia edytuj

Rok Utwór Album Uwagi
2010 „Write About Love” Belle and Sebastian Write About Love Śpiew
2011 „New York, New York” Shame Śpiew
2013 „Five Hundred Miles” Inside Llewyn Davis Śpiew, wspólnie z Justinem Timberlake'em i Starkiem Sandsem

Nagrody edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ a b Także za Nie opuszczaj mnie.
  2. ↑ Także za Wall Street: Pieniądz nie śpi.
  3. ↑ Także za Była sobie dziewczyna.
  4. ↑ a b Także za Wstyd.
  5. ↑ a b Także za Drive.
  6. ↑ a b Na podstawie tekstu Antona Czechowa.
  7. ↑ Na podstawie tekstu Ingmara Bergmana.

Przypisy edytuj

  1. ↑ James Hibberd: Oscars: 'Mank' Leads Nominees With 10. The Hollywood Reporter, 2021-03-15. [dostęp 2021-03-18]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k James Mottram: Carey Mulligan's in a class of her own. [w:] The Independent [on-line]. Independent Print Limited, 2010-11-06. [dostęp 2010-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-09)]. (ang.).
  3. ↑ a b Claire Rees: Mum keeps my feet on ground, says Oscar hopeful Carey Mulligan. Wales Online, 2010-02-07. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  4. ↑ Antoinette Kelly: Carey Mulligan first met Pierce Brosnan in a video game!. [w:] IrishCentral [on-line]. IrishCentral LLC, 2010-04-02. [dostęp 2014-08-13]. (ang.).
  5. ↑ a b c d Abi Morgan: Carey Mulligan is Bazaar’s December cover star. Harper’s Bazaar, 2014-11-04. [dostęp 2015-02-09]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f Eunice Oh: Who Is Shia LaBeouf's New Gal Pal Carey Mulligan?. [w:] People [on-line]. Time Warner Inc, 2009-09-04. [dostęp 2009-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-12)]. (ang.).
  7. ↑ Late Show With David Letterman. CBS. 7 października 2009.
  8. ↑ Rob Carnevale: An Education – Carey Mulligan interview. Orange.co.uk, 2009-11-03. [dostęp 2010-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-06)]. (ang.).
  9. ↑ Anita Singh: Carey Mulligan: her journey from school stage to Bafta's red carpet. Telegraph.co.uk, 2010-02-20. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
  10. ↑ Emily Attwood, Brian Haran: Actress Carey's pride and joy. icSouthlondon, 2005-09-23. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  11. ↑ a b c Mary Murphy. Carey Mulligan on her acting journey. „The Hollywood Reporter”, 2009-11-11. (ang.). 
  12. ↑ a b c d e Chloe Fox: Carey Mulligan: All or nothing. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. Telegraph Media Group, 2007-10-10. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  13. ↑ Joan Juliet Buck: The Talented Miss Mulligan. [w:] Vogue [on-line]. Condé Nast Publications. [dostęp 2010-11-27]. (ang.).
  14. ↑ Camilla Tominey, Mike Parker: Oscars? They'll be so scary says Carey Mulligan. Express.co.uk, 2010-03-07. [dostęp 2012-01-02]. (ang.).
  15. ↑ Dominic Wills: Carey Mulligan – Biography. TalkTalk. [dostęp 2010-12-05]. (ang.).
  16. ↑ Dominic Wills: Carey Mulligan – Biography. TalkTalk. [dostęp 2010-12-05]. (ang.).
  17. ↑ Susannah Clapp. They'll be weeping in the aisles. „The Guardian”, 2005-11-20. Guardian Media Group. (ang.). 
  18. ↑ Carey Mulligan and Shia LeBeouf. Puggal. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  19. ↑ 2008 Constellation Awards. Constellation Awards. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  20. ↑ Frank Scheck: Scott Thomas superb in „Seagull”. Agencja Reutera, 2008-10-03. [dostęp 2010-12-04]. (ang.).
  21. ↑ Paul Cozby: 'Billy Elliot' Nabs Drama Desk Best Musical. About.com. [dostęp 2010-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-07)]. (ang.).
  22. ↑ Dominic Wills: Carey Mulligan – Biography. TalkTalk. [dostęp 2010-12-05]. (ang.).
  23. ↑ a b Todd McCarthy: An Education. [w:] Variety [on-line]. Reed Business Information, 2009-01-21. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  24. ↑ Harry Haun: Educating Carey: Lone Scherfig's '60s tale grooms a new movie star. FilmJournal, 2009-09-23. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  25. ↑ An Education. [w:] Box Office Mojo [on-line]. IMDb Inc. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  26. ↑ Lisa Schwarzbaum: An Education (2009). [w:] Entertainment Weekly [on-line]. Time Warner Inc, 2009-10-07. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  27. ↑ Peter Travers. An Education. „Rolling Stone”. Wenner Media LLC. (ang.). 
  28. ↑ Claudia Puig: 'An Education' teaches a vivid lesson in life, love. USA Today, 2009-10-09. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  29. ↑ Toby Young: An Education. The Times, 2009-10-30. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  30. ↑ Peter Bradshaw: An Education. [w:] The Guardian [on-line]. Guardian News and Media, 2009-10-29. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  31. ↑ Carey Mulligan. European Film Promotion. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  32. ↑ The Orange Rising Star Award 2010. Brytyjska Akademia Sztuk Filmowych i Telewizyjnych, 2010-12-01. [dostęp 2012-02-07]. (ang.).
  33. ↑ Melissa Silverstein: Interview with Shana Feste -- Writer and Director of The Greatest. [w:] The Huffington Post [on-line]. HuffingtonPost.com, Inc, 2010-04-02. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  34. ↑ Ty Burr: The Greatest. [w:] The Boston Globe [on-line]. New York Times Company, 2010-04-09. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  35. ↑ Dave Karger: Academy Invites 135 New Members. [w:] Entertainment Weekly [on-line]. Time Warner Inc, 2010-06-25. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  36. ↑ Ann Homaday: After her breakout year, Carey Mulligan still garnering praise for acting. The Washington Post, 2010-09-24. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  37. ↑ Carey Mulligan: I wanted a strong Wall Street character. Musicrooms.net, 2010-09-12. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  38. ↑ Mike Leigh film in running for Palme D'Or. [w:] The Independent [on-line]. Independent Print Limited, 2010-04-15. [dostęp 2010-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-28)]. (ang.).
  39. ↑ New Belle and Sebastian: „Write About Love”. Pitchfork.com, 2010-09-07. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  40. ↑ Carey Mulligan to Play Woman Battling Psychiatric Illness on New York Stage. The Hollywood Reporter, 2011-01-13. [dostęp 2011-02-18]. (ang.).
  41. ↑ Maria Milano: Carey Mulligan gets rave reviews for new play. InStyle, 2011-06-07. [dostęp 2012-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-16)]. (ang.).
  42. ↑ Brantley Ben: Under Pretty Skin, Madness Lurks. The New York Times, 2011-06-06. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
  43. ↑ Christy Grosz: Carey Mulligan ready to walk the red carpet again. [w:] Los Angeles Times [on-line]. Tribune Company, 2010-11-18. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
  44. ↑ Amy Lee: 'Drive' Director Nicolas Winding Refn On Sex, Violence And Carey Mulligan. The Huffington Post, 2011-09-16. [dostęp 2013-05-29]. (ang.).
  45. ↑ Steven Zeitchik: Cannes 2011: With Ryan Gosling’s ‘Drive,’ a different Dane gets his moment. Los Angeles Times, 2011-05-19. [dostęp 2013-05-29]. (ang.).
  46. ↑ Jason Dietz: 2011 Film Critic Top Ten Lists. Metacritic, 2011-12-08. [dostęp 2013-05-29]. (ang.).
  47. ↑ Drive (2011). Box Office Mojo. [dostęp 2013-05-29]. (ang.).
  48. ↑ Peter Travers: Drive. Rolling Stone, 2011-09-15. [dostęp 2013-05-29]. (ang.).
  49. ↑ Lisa Schwarzbaum: Drive (2011). Entertainment Weekly, 2011-09-20. [dostęp 2013-05-29]. (ang.).
  50. ↑ Ann Hornaday: Drive: Sophistication behind the wheel. The Washington Post, 2011-09-16. [dostęp 2013-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-24)]. (ang.).
  51. ↑ Film Awards Winners in 2012. Brytyjska Akademia Sztuk Filmowych i Telewizyjnych, 2012-01-04. [dostęp 2013-05-29]. (ang.).
  52. ↑ Matt Bochenski, Review: Drive [online], Little White Lies, 22 września 2011 [dostęp 2021-02-16] (ang.).
  53. ↑ Drive: The secrets behind Ryan Gosling's legendary bomber jacket [online], Vogue Paris [dostęp 2021-02-16] (ang.).
  54. ↑ Ross McIndoe, Cult Film: Drive [online], Strathclyde Telegraph, 8 listopada 2013 [dostęp 2021-02-16] (ang.).
  55. ↑ Chi-Tsung Chang, Revisiting 2011 Cult Classic: ‘Drive’ [online], Film Daze, 1 lutego 2019 [dostęp 2021-02-16] (ang.).
  56. ↑ StarewiczJDM, College feat. Electric Youth - A Real Hero (Drive Movie Clip) [online], YouTube, 20 września 2012 [dostęp 2021-02-16].
  57. ↑ Cathy Hayes: Michael Fassbender to star with Carey Mulligan in New York movie about sex. [w:] Irish Central [on-line]. Irish Central LLC. [dostęp 2010-11-28].
  58. ↑ Scott Feinberg: Shame' First Look: Teaser Poster for Fox Searchlight's Controversial Film (Exclusive). The Hollywood Reporter, 2011-10-06. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
  59. ↑ Muszyński Łukasz: Seks w wielkim mieście. Filmweb, 2011-09-12. [dostęp 2013-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-28)].
  60. ↑ Carey Mulligan WSTYD wywiad, film w kinach od 24 lutego 2012. Gutek Film, 2012-02-08. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
  61. ↑ Reed Johnson: What gave Carey Mulligan the jitters. Los Angeles Times, 2012-12-22. [dostęp 2013-05-31]. (ang.).
  62. ↑ 'Shame': What the Critics Are Saying. The Hollywood Reporter, 2011-12-02. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
  63. ↑ Todd McCarthy: Shame: Film Review. The Hollywood Reporter, 2011-09-04. [dostęp 2013-05-31]. (ang.).
  64. ↑ Justin Chang: Review:“Shame”. Variety, 2011-09-04. [dostęp 2013-05-31]. (ang.).
  65. ↑ Peter Travers: Shame. The Rolling Stone, 2011-12-01. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
  66. ↑ Newlywed Carey Mulligan steps out at MET Ball. Express.co.uk, 2012-05-08. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
  67. ↑ Adam B. Vary: Carey Mulligan lands lead role in Baz Luhrmann's film of 'The Great Gatsby'. [w:] Entertainment Weekly [on-line]. Time Warner Inc., 2010-11-15. [dostęp 2010-11-28]. (ang.).
  68. ↑ Carey Mulligan: Czy znowu podbije świat?. Interia, 2013-05-08. [dostęp 2013-05-29].
  69. ↑ Była sobie dziewczyna.... Interia, 2013-05-28. [dostęp 2013-05-29].
  70. ↑ 'The Great Gatsby': What the Critics Are Saying. The Hollywood Reporter, 2013-05-10. [dostęp 2013-05-23]. (ang.).
  71. ↑ Marcin Pietrzyk: W pułapce obsesji. Filmweb, 2013-05-16. [dostęp 2013-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-07)].
  72. ↑ Todd McCarthy: The Great Gatsby: Film Review. The Hollywood Reporter, 2013-05-05. [dostęp 2013-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-08)]. (ang.).
  73. ↑ Richard Corliss: Luhrmann’s The Great Gatsby: From Jazz Age to Baz Age. Time, 2013-05-09. [dostęp 2013-05-23]. (ang.).
  74. ↑ Pamela McClintock: Box Office Report: 'Great Gatsby' Dazzles With $51.1 Million Opening. The Hollywood Reporter, 2013-05-12. [dostęp 2013-05-23]. (ang.).
  75. ↑ Gregg Kilday: Cannes: Standing O? No. 'Great Gatsby' Opens Fest to Lukewarm Applause. The Hollywood Reporter, 2013-05-16. [dostęp 2013-05-23]. (ang.).
  76. ↑ Hilary Lewis: Summer's Biggest Box Office Hits and Misses. The Hollywood Reporter, 2013-08-30. [dostęp 2014-03-21]. (ang.).
  77. ↑ The Great Gatsby (2013). Box Office Mojo. [dostęp 2014-03-21]. (ang.).
  78. ↑ Paweł T. Felis: Cannes: Współczucie dla wampirów Jarmuscha. Gazeta Wyborcza.pl, 2013-05-27. [dostęp 2013-05-31].
  79. ↑ Kate Muir: No vanity, no fear: how Carey Mulligan took Cannes. The Times, 2013-05-23. [dostęp 2013-05-31]. (ang.). Polskojęzyczne tłumaczenie artykułu
  80. ↑ Stuart Kemp, Scott Roxborough: Cannes: Warm Red Carpet Reception for Coen Brothers' 'Inside Llewyn Davis'. The Hollywood Reporter, 2013-05-19. [dostęp 2013-05-23]. (ang.).
  81. ↑ Tadeusz Sobolewski: „Inside Llewyn Davis” braci Coen. Cannes ma już faworyta. Gazeta Wyborcza.pl, 2013-05-22. [dostęp 2013-05-23]. (ang.).
  82. ↑ Scott Foundas: Cannes Film Review: ‘Inside Llewyn Davis’. Variety, 2013-05-18. [dostęp 2013-05-23]. (ang.).
  83. ↑ Owen Gleiberman: Cannes 2013: The Coen brothers' 'Inside Llewyn Davis' is a close-to-the-bone tale of the early-'60s New York folk scene, but it is also (what else?) a perverse Coen stunt. Entertainment Weekly, 2013-05-18. [dostęp 2013-05-23]. (ang.).
  84. ↑ Marcin Pietrzyk: Pętla. Filmweb, 2013-05-19. [dostęp 2013-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-09)].
  85. ↑ Carey Mulligan: Theatre role is 'brilliant'. contactmusic.com, 2014-05-10. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  86. ↑ Matt Truemann: Carey Mulligan debuts in David Hare's Skylight in West End this summer. The Guardian, 2014-02-14. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  87. ↑ Nancy Tartaglione: Stephen Daldry To Direct Carey Mulligan, Bill Nighy, Matthew Beard In West End ‘Skylight’. Deadline, 2014-02-14. [dostęp 2014-03-21]. (ang.).
  88. ↑ Katie Marshall: Skylight breaks box office records. show-and-stay.co.uk, 2014-07-15. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  89. ↑ Henry Hitchings: Skylight, Wyndham's Theatre - theatre review: 'Five stars - Bill Nighy and Carey Mulligan are superb'. London Evening Standard, 2014-06-19. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  90. ↑ Charles Spencer: Skylight, Wyndham's, review: 'a knockout'. The Daily Telegraph, 2014-06-19. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  91. ↑ Quentin Letts: More chemistry than AstraZeneca's labs: Quentin Letts reviews Bill Nighy's astonishing performance in Skylight. Daily Mail, 2014-06-18. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  92. ↑ Leslie Felperin: 'Skylight': Theater Review. The Hollywood Reporter, 2014-06-19. [dostęp 2015-02-09]. (ang.).
  93. ↑ Emma Powell, Gareth Vipers: Evening Standard Theatre Awards 2014: Tom Hiddleston and Gillian Anderson win best actor and actress at glittering London awards. London Evening Standard, 2014-11-30. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  94. ↑ Skylight. National Live Theatre. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  95. ↑ Jeremy Gerard: Bill Nighy, Carey Mulligan Will Reprise Hit ‘Skylight’ Revival On Broadway. Deadline.com, 2014-09-03. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  96. ↑ a b Alistair Foster: Carey Mulligan's star studded War Child event raises £300k for children of war. London Evening Standard, 2014-11-28. [dostęp 2015-02-08]. (ang.).
  97. ↑ Mulligan, Schoenaerts, Sheen, Sturridge & Temple to Star in Far From the Madding Crowd. ComingSoon.net, 2013-09-16. [dostęp 2014-03-21]. (ang.).
  98. ↑ Hardy's Far from the Madding Crowd looking for bearded men. BBC News, 2013-10-25. [dostęp 2014-03-21]. (ang.).
  99. ↑ Carey Mulligan donates Bafta dress to Oxfam. BBC News, 2010-05-09. [dostęp 2010-12-06]. (ang.).
  100. ↑ Emily Cronin: Black Lace Benefit For The Safe Project. [w:] Elle magazine [on-line]. Hachette Filipacchi Media, 2010-11-24. [dostęp 2010-12-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-04)]. (ang.).
  101. ↑ Adam Brimelow: Carey Mulligan supports bid to raise dementia awareness. BBC News, 2012-05-21. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  102. ↑ Actress Carey Mulligan to put spotlight on dementia as new Ambassador for Alzheimer's Society. Alzheimer's Society, 2012-05-21. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  103. ↑ Carey Mulligan to 'Run to the Beat' for Alzheimer's Society. Alzheimer's Society, 2013-08-16. [dostęp 2014-03-21]. (ang.).
  104. ↑ Carey Mulligan joins War Child. War Child, 2014-09-25. [dostęp 2015-02-07]. (ang.).
  105. ↑ Carey Mulligan: Carey Mulligan on Helping Children of War in the Democratic Republic of Congo. Vogue, 2015-01-23. [dostęp 2015-02-07]. (ang.).
  106. ↑ Dana Kennedy: Director Played Cupid for Shia LaBeouf & Carey Mulligan. [w:] People [on-line]. Time Warner Inc, 2010-05-16. [dostęp 2010-11-29]. (ang.).
  107. ↑ Julie Jordan: Carey Mulligan and Shia LaBeouf End Their Relationship. [w:] People [on-line]. Time Warner Inc, 2010-10-26. [dostęp 2010-11-29]. (ang.).
  108. ↑ The boy from the Britpack helping Carey to smile again. Daily Mail.co.com, 2010-10-31. [dostęp 2011-02-18]. (ang.).
  109. ↑ Carey Mulligan moves on from Shia LaBeouf with new British actor boyfriend Eddie Redmayne. Daily Mail.co.com, 2011-02-02. [dostęp 2011-02-18]. (ang.).
  110. ↑ Carey Mulligan and Marcus Mumford to marry in April. Elle Canada, 2012. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
  111. ↑ Peerce Donna: Marcus Mumford & Carey Mulligan fall in love in Nashville and get married today!. Examiner.com, 2012-04-21. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
  112. ↑ Matthew Perpetua: Marcus Mumford Gets Engaged to Carey Mulligan. Rolling Stone, 2011-08-04. [dostęp 2012-01-07]. (ang.).
  113. ↑ Mulligan and Mumford marry in country ceremony. Express.co.uk, 2012-04-22. [dostęp 2012-05-08]. (ang.).
  114. ↑ Carey Mulligan Is Pregnant, Expecting Her First Child With Marcus Mumford. US Magazine, 2015-05-08. [dostęp 2021-11-02]. (ang.).
  115. ↑ Carey Mulligan Reveals Her Daughter's Name, Just Weeks After Welcoming a Baby Girl With Marcus Mumford!. E! News, 2015-10-13. [dostęp 2021-11-02]. (ang.).
  116. ↑ Hannah Swerling. Love At First Sight. „Elle”, 2010-12-08. Hachette Filipacchi Media. (ang.). 
  117. ↑ Awards for Carey Mulligan. IMDb. [dostęp 2011-05-26]. (ang.).
  118. ↑ The 93rd Academy Awards | 2021. oscars.org (ang.)

Linki zewnętrzne i bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Carey_Mulligan&oldid=73005997”