Corrado Alvaro (ur. 15 kwietnia 1895, zm. 11 czerwca 1956 w ]Rzymie) – włoski powieściopisarz i dziennikarz.

Corrado Alvaro
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1895
San Luca

Data i miejsce śmierci

11 czerwca 1956
Rzym

Narodowość

włoska

Język

włoski

Dziedzina sztuki

literatura, dziennikarstwo

Życiorys edytuj

Urodził się w San Luca, niewielkim miasteczku położonym na skrajnym południu Kalabrii. Jego ojciec był nauczycielem w szkole podstawowej. Założył też szkołę wieczorową dla farmerów i pasterzy analfabetów. Alvaro kształcił się w jezuickich szkołach z internatem w Rzymie i Umbrii. W 1919 ukończył studia na Uniwersytecie Mediolańskim z tytułem w literaturze. Następnie zaczął pracę jako dziennikarz i krytyk literacki w dwóch dziennikach, bolońskiej Il Resto di Carlino i mediolańskiej Corriere della Sera.

Podczas pierwszej wojny światowej służył jako oficer we włoskiej armii. Po zranieniu obu rąk wiele czasu spędził w szpitalach wojskowych. Po wojnie pracował w Paryżu jako korespondent antyfaszystowskiego czasopisma Il Mondo współzałożonej przez Giovanniego Amendolę. W 1925 poparł Manifest Antyfaszystowskich Intelektualistów napisany przez filozofa Benedetta Crocego.

W 1926 wydał swoją pierwszą powieść L'uomo nel labirinto, zgłebiającą wzrost w siłę włoskiego faszyzmu w latach 20. Jako zagorzały demokrata z silnymi poglądami antyfaszystowskimi, Alvaro swoimi przekonaniami politycznymi naraził się na bycie celem inwigilacji faszystowskiego reżimu Mussoliniego. Był zmuszony opuścić Włochy i w latach 30. podróżował po zachodniej Europie, Bliskim Wschodzie i ZSRR. Podróże te zrelacjonował w esejach podróżniczych. W 1938 wydał L'uomo è forte – napisaną po pobycie w ZSRR obronę jednostki przed uciskiem totalitaryzmu.

Po drugiej wojnie światowej Alvaro powrócił do Włoch. Ponownie pracował dla znaczących dzienników jako korespondent, krytyk teatralny i filmowy oraz redaktor. W 1947 został wybrany sekretarzem Włoskiego Stowarzyszenia Pisarzy. Urząd ten pełnił do swojej śmierci.

Kariera literacka edytuj

Początkowo, literackie wysiłku Alvara nie cieszyły się dużym sukcesem. Krytycy chwalili jego pierwszą powieść L'uomo nel labirinto (Człowiek w labiryncie) za przedstawienie wyobcowania jednostki i społeczeństwa jako całości.

Jego następne powieści, L'amata alla finestra, Gente in Aspromonte, La signora dell'isola i Vent'anni ugruntowały jego pozycję jako ważnego pisarza. W 1931 za Gente in Aspromonte jury ze znanym włoskim powieściopisarzem Luigim Pirandello w składzie nagrodziły go nagrodą 50000 lirów dawaną przez dziennik La Stampa.

W 1951 otrzymał Nagrodę Stregi (Premio Strega) – najbardziej prestiżową włoską nagrodę literacką – za powieść Quasi una vita. Alvaro jest ceniony za realistyczne, epickie przedstawienia włoskiej biedoty.[potrzebny przypis] Jego późniejsze prace ukazywały kontrasty między tęsknotą za prostym, sielankowym sposobem na życie, a dążeniem do osiągnięcia sukcesu materialnego, które przyciąga ludzi do miast.

Był jednym z pierwszych autorów, który w swoich pracach wspomniał o 'Ndranghecie – zbliżonym do mafii stowarzyszeniu w jego rodzinnej Kalabrii. Uczynił to w kilku opowiadaniach i artykule opublikowanym w Corriere della Sera w 1955.

Twórczość edytuj

  • Polsi, nell'arte, nella leggenda, e nella storia (1912)
  • Poesie grigioverdi (1917)
  • La siepe e l'orto (1920)
  • L'uomo del labirinto (1926)
  • L'amata alla finestra (1929)
  • Vent'anni (1930)
  • Gente in Aspromonte (Ludzie z Aspromonte, 1930, w 1931 nagroda czasopisma La Stampa)
  • La signora dell'isola; racconti (1931)
  • Maestri del diluvio; viaggio nella Russia sovietica (1935)
  • L'uomo è forte (1938, w 940 nagroda od Accademia Nazionale dei Linzei)
  • Incontri d'amore (1940)
  • Viaggio in Russia (1943)
  • L'età breve (1946; pierwsza powieść z serii Memorie del mondo sommerso)
  • Lunga notte di Medea, tragedia in due tempi (1949)
  • Quasi una vita. Giornale di uno scrittore (1950, w 1951 Nagroda Stregi)
  • Il nostro tempo e la speranza. Saggi di vita contemporanea (1952)
  • Un fatto di cronaca. Settantacinque racconti (1955)
  • Colore di Berlino. Viaggio in Germania (2001)

Bibliografia edytuj