Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014
Turniej curlingu podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 odbył się w Soczi, na lodowisku Ledianoj kub między 10 a 21 lutego 2014. Curlerzy zmagali się po raz szósty o medale olimpijskie. W rywalizacji wzięło udział po 10 reprezentacji kobiecych i męskich, po raz pierwszy w turnieju olimpijskim wystąpiła kobieca drużyna Korei Południowej oraz męski zespół z Rosji.
| |
| Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014 Soczi | |
|
| |
| Miejsce | |
|---|---|
| Data |
10 – 21 lutego 2014 |
| Liczba konkurencji |
2 |
| Liczba zawodników |
100 |
Przed turniejem olimpijskim arena gościła uczestników Mistrzostw Świata w Curlingu na Wózkach 2013 i Mistrzostw Świata Juniorów 2013[1]. Tytułów mistrzowskich z Vancouver 2010 broniły Szwedki i Kanadyjczycy. Jako obrońcy wystąpiły inne zespoły niż te, które wywalczyły medale. Ekipa Anette Norberg rozpadła się po turnieju w 2010, na reprezentację Szwecji została powołana drużyna Margarethy Sigfridsson. Kanadę reprezentował Brad Jacobs – Kevin Martin w krajowych kwalifikacjach zajął 3. miejsce, John Morris, który wcześniej odszedł z zespołu Martina, przegrał w finale.
Do rundy finałowej w konkurencji pań zakwalifikowały się Kanadyjki, Szwedki, Szwajcarki oraz Brytyjki. W meczu półfinałowym wygrała reprezentacja Kanady (Jennifer Jones) pokonując 6:4 Brytyjki (Eve Muirhead), w drugim spotkaniu półfinałowym wynikiem 7:5 Szwedki (Margaretha Sigfridsson) były lepsze od Szwajcarek (Mirjam Ott). Po brązowe medale sięgnęły zawodniczki z Wielkiej Brytanii, które triumfowały nad zespołem Ott 6:5. Dla Mirjam Ott była to kolejna szansa by zostać jedyną osobą z trzema medalami zimowych igrzysk olimpijskich w curlingu, jednak podobnie jak przed czterema laty uplasowała się tuż za podium.
W meczu finałowym zmierzyły się zawodniczki kanadyjskie i szwedzkie, spotkanie stało na wyrównanym poziomie. Do przerwy był remis 3:3, Kanadyjki wyzerowały partie numer 6 i 7. W 8. endzie z ostatnim kamieniem Jones miała wjechać na pole o promieniu 4 stóp, zagrała jednak za lekko i kamień zatrzymał się wcześniej, po mierzeniu ustawionych w domu kamieni Kanadyjki wygrały partię za jeden i wyszły na prowadzenie 4:3. Kluczową częścią gry był end 9., w ostatnim zagraniu Jones ustawiła kamień praktycznie na guziku, tak że dwa kanadyjskie kamienie były najlepsze. Maria Prytz ostatni kamień zagrała za wąsko i zahaczyła o szwedzki kamień stojący wyżej, Kanadyjki przejęły enda za 2 punkty. W 10. endzie zawodniczki z Manitoby grały defensywnie pozostawiając w grze jak najmniejszą liczbę kamieni. Po pierwszym zagraniu Jones reprezentantki Szwecji straciły matematyczne szanse na doprowadzenie do dogrywki[2]. Kanadyjki zdobyły tytuły mistrzyń olimpijskich wynikiem 6:3, ponadto wygrały swoje wszystkie spotkania w turnieju. Jest to pierwszy złoty medal dla curlerek z tego kraju od sukcesu Sandry Schmirler w Nagano.
Wśród panów trzeba było rozegrać dodatkowy mecze, który wyłonił 4. drużynę półfinałów. W ostatnim zagraniu spotkania barażowego David Murdoch (Wielka Brytania) zagrał podwójne wybicie poprzez swój kamień[3], wygrał 10. end 2 punktami i cały mecz przeciwko Norwegom (Thomas Ulsrud) 6:5. W półfinale Brytyjczycy rywalizowali ze Szwedami (Niklas Edin), mecz zakończył się zwycięstwem ekipy Murdocha 6:5. Edin chciał zmusić Szkotów do wygrania 10. partii jednym kamieniem (tak by doprowadzić do dogrywki, w której mieliby przywilej ostatniego kamienia), w 1. zagraniu Murdoch ustawił swój kamień w 4-foot idealnie za strażnikiem. Szwedzi podjęli próbę promotion takeout przez swojego strażnika, zagrywany kamień trafił strażnika za bardzo na zewnątrz i nie wybił punktującego kamienia brytyjskiego. Murdochowi pozostał wjazd do środka domu po 2 punkty i awans do finału[4]. W drugim półfinale zmierzyli się Kanadyjczycy (Brad Jacobs) i Chińczycy (Liu Rui), mecz zakończył się wynikiem 10:6 dla obrońców tytułów mistrzowskich. Jacobs 7. i 9. end wygrał trzema punktami.
Po brązowe medale sięgnęli Szwedzi, w małym finale pokonali reprezentację Chin 6:4. W 10. endzie przy stanie 4:3 dla Chińczyków i ostatnim kamieniu Edina Liu zmusił Szwedów do zdobycia 1. punktu. Przed ostatnim zagraniem środek domu był tak zastawiony, że Edin nie próbował ustawiać tam swojego drugiego kamienia. W partii dogrywkowej kończył Chińczyk, w domu znajdowały się dwa szwedzkie kamienie chronione trzema strażnikami, Liu by stanąć na podium musiał wykonać draw to the button. Zagrał jednak za mocno i jego kamień nie zatrzymał się w domu, Szwedzi przejęli partię 2 punktami i uplasowali się na 3. miejscu. W spotkaniu tym doszło do dość niespodziewanej sytuacji, Chińczycy w 9. i 11. endzie podczas wypuszczania spalili swoje kamienie[5].
W meczu finałowym szybko wysoką przewagę nad Brytyjczykami osiągnęli Kanadyjczycy. Za najważniejsze zagranie meczu uznano drugi kamień E.J. Harndena w trzecim endzie, podczas którego umieścił kamień na granicy 4- i 6-stopowego okręgu[6]. Dało to podwaliny do wygrania partii trzema punktami i wynik 5:1 w całym meczu. W czwartym endzie Murdochowi nie wszyło odsunięcie kanadyjskiego kamienia i przeciwnicy podwyższyli prowadzenie w meczu[7]. Zespół Brada Jacobsa robił bardzo mało błędów, w przeciwieństwie do słabiej grających Szkotów (zawodnicy na 2. i 4. pozycji odpowiednio 67% i 69% skuteczności), i powiększył przewagę. Po 8. partii, przy wyniku 3:9 reprezentanci Wielkiej Brytanii poddali mecz. Dla Kanadyjczyków są to trzecie złote medale igrzysk olimpijskich z rzędu, natomiast Brytyjczycy i Szwedzi zdobyli pierwsze medale od Tygodnia Sportów Zimowych 1924.
Kwalifikacje edytuj
Światowa Federacja Curlingu w porównaniu z poprzednimi igrzyskami zmieniła zasady kwalifikacji olimpijskiej. Turniejami kwalifikacyjnymi są mistrzostwa świata kobiet i mężczyzn w latach 2012 i 2013. Na podstawie uzyskanych miejsc przyznano punkty, siedem najlepszych drużyn uzyskało kwalifikację.
Dwa pozostałe miejsca przypadły finalistom Turnieju Kwalifikacyjnego. Mogły uczestniczyć w nim te państwa, które nie uzyskały kwalifikacji olimpijskiej na podstawie punktów oraz te, które uczestniczyły w mistrzostwach świata w roku 2011. Krajowe federacje musiały zgłosić swoją chęć uczestnictwa w turnieju do 1 czerwca 2013, miesiąc później został podany do wiadomości system rozgrywek i dokładna data zawodów. Ostatni kwalifikanci zostali wyłonieni 15 grudnia 2013[8]. Były to kobiece reprezentacje Chin i Japonii oraz męskie drużyny z Niemiec i Stanów Zjednoczonych.
Rosja z tytułu gospodarza igrzysk miała zapewnioną kwalifikację. Był to debiut męskiej reprezentacji Rosji na igrzyskach olimpijskich. Jak dotąd Rosjanie wystąpili w mistrzostwach świata jedynie raz, w 2013. Wcześniej najbliżej gry w MŚ byli podczas Mistrzostw Europy 2004, gdzie przegrali mecz o 7. miejsce (dające awans do MŚ) przeciwko Szwajcarii, a później w meczach barażowych ulegli Finom.
| Miejsce mistrzostw świata | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| Punkty | 14 | 12 | 10 | 9 | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
|
|
Gospodarz
Bezpośredni awans do turnieju olimpijskiego
- Jako Wielka Brytania uwzględniane są występy Szkotów.
System gry edytuj
10 zespołów rozegrało mecze każdy z każdym. W klasyfikacji liczył się jedynie bilans wygranych i przegranych spotkań. Do półfinałów awansowały cztery najlepsze reprezentacje, triumfator rudny grupowej zmierzył się z 4. drużyną, natomiast 2. z 3. Zwycięzcy meczów półfinałowych rywalizowali o złote medale w finale, przegrani zaś o medale brązowe.
System gry dla kobiet i mężczyzn był identyczny. Sposób rozgrywania fazy finałowej, różnił się modelu Page play-off, który jest normalnie stosowany przez Światową Federację Curlingu w przypadku rywalizacji 10-12 zespołów.
Zestawienie medalistów edytuj
Turniej kobiet edytuj
Kobieca rywalizacja w curlingu rozpoczęła się 10 lutego, mecz finałowy został rozegrany 20 lutego.
Runda grupowa edytuj
- Klasyfikacja po rundzie grupowej
| # | Kraj | Skip | W | P |
|---|---|---|---|---|
| 1 |  Kanada |
Jennifer Jones | 9 | 0 |
| 2 |  Szwecja |
Margaretha Sigfridsson | 7 | 2 |
| 3 |  Szwajcaria |
Mirjam Ott | 5 | 4 |
| 4 |  Wielka Brytania |
Eve Muirhead | 5 | 4 |
| 5 |  Japonia |
Ayumi Ogasawara | 4 | 5 |
| 6 |  Dania |
Lene Nielsen | 4 | 5 |
| 7 |  Chiny |
Wang Bingyu | 4 | 5 |
| 8 |  Korea Południowa |
Kim Ji-sun | 3 | 6 |
| 9 |  Rosja |
Anna Sidorowa | 3 | 6 |
| 10 |  Stany Zjednoczone |
Erika Brown | 1 | 8 |
Awans do półfinałów
Runda finałowa edytuj
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Półfinały edytuj
19 lutego 2014; 14:00
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| D | Wielka Brytania
|
0 | 0 | 2 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 4 | |
Kanada 
|
2 | 1 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 1 | 6 | ||
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| B | Szwecja
|
1 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 2 | 1 | 7 | |
| Szwajcaria
|
0 | 2 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 5 | ||
Mały finał edytuj
20 lutego 2014; 12:30
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| C | Wielka Brytania
|
0 | 0 | 1 | 0 | 2 | 0 | 0 | 2 | 0 | 1 | 6 | |
| Szwajcaria
|
0 | 2 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | 5 | ||
Finał edytuj
20 lutego 2014; 17:30
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| C | Szwecja
|
0 | 1 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 0 | x | 3 | |
| Kanada
|
1 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 1 | 2 | x | 6 | ||
Turniej mężczyzn edytuj
Turniej mężczyzn rozpoczął się 10 lutego, mistrzowie olimpijscy zostali wyłonieni 21 lutego.
Runda grupowa edytuj
- Klasyfikacja po rundzie grupowej
| # | Kraj | Skip | W | P |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Szwecja |
Niklas Edin | 8 | 1 |
| 2 | Kanada |
Brad Jacobs | 7 | 2 |
| 3 | Chiny |
Liu Rui | 7 | 2 |
| 4 |  Norwegia |
Thomas Ulsrud | 5 | 4 |
| Wielka Brytania |
David Murdoch | 5 | 4 | |
| 6 | Dania |
Rasmus Stjerne | 4 | 5 |
| 7 | Rosja |
Andriej Drozdow | 3 | 6 |
| 8 | Szwajcaria |
Sven Michel | 3 | 6 |
| 9 | Stany Zjednoczone |
John Shuster | 2 | 7 |
| 10 |  Niemcy |
John Jahr | 1 | 8 |
Awans do półfinałów
Tie-breaker
Runda finałowa edytuj
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Tie-breaker edytuj
18 lutego 2014; 9:00
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| C | Norwegia
|
1 | 0 | 1 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 5 | |
| Wielka Brytania
|
0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 2 | 0 | 2 | 6 | ||
Półfinały edytuj
19 lutego 2014; 19:00
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| B | Szwecja
|
0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 2 | 0 | 5 | |
| Wielka Brytania
|
0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 1 | 0 | 1 | 0 | 2 | 6 | ||
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| D | Kanada
|
1 | 0 | 2 | 0 | 1 | 0 | 3 | 0 | 3 | x | 10 | |
| Chiny
|
0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 2 | 0 | 2 | 0 | x | 6 | ||
Mały finał edytuj
21 lutego 2014; 12:30
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | Ogółem | |
| C | Chiny
|
0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 4 | |
| Szwecja
|
0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 2 | 6 | ||
Finał edytuj
21 lutego 2014; 17:30
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| C | Kanada
|
2 | 0 | 3 | 1 | 0 | 2 | 0 | 1 | x | x | 9 | |
| Wielka Brytania
|
0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | x | x | 3 | ||
Zobacz też edytuj
- Canadian Olympic Curling Trials 2013, turniej wyłaniający reprezentacje Kanady
- Sezon 2013/2014 w curlingu
Przypisy edytuj
- ↑ sochi2014.com – «Ice Cube» Curling Center. [dostęp 2012-08-14]. (ang. • fr. • ros.).
- ↑ Game – Shot by Shot – Gold Medal Game Women. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
- ↑ Game – Shot by Shot – Tie-breaker. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
- ↑ Game – Shot by Shot – Semifinal 1. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
- ↑ Game – Shot by Shot – Bronze Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Game Results – Gold Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
- ↑ Game – Shot by Shot – Gold Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
- ↑ WCF Olympic Qualification Event. 2011-08. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).
- ↑ Women: Qualification Points from the 2012 & 2013 World Curling Championships. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).
- ↑ Men: Qualification Points from the 2012 & 2013 World Curling Championships. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Serwis olimpijski Światowej Federacji Curlingu
- Turniej kobiet w bazie Światowej Federacji Curlingu (ang.)
- Turniej mężczyzn w bazie Światowej Federacji Curlingu (ang.)
- Curling na oficjalnej stronie internetowej Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 (ang. • fr. • ros.)