Wikipedia

Dźiwa Goswamin

Dźiwa Goswamin (ur. w 1511 lub 1533 w Ramakeli, zm. w 1596 lub 1618) – święty i jeden z najważniejszych teologów gaudija wisznuizmu, propagator bhaktijogi. Należał do grupy Sześciu Goswaminów. Uznawany za inkarnację Wilasy Mandżari- wiecznej sługi Kryszny.

Życiorys edytuj

Urodził się w obecnym Bengalu Zachodnim jako syn Śriwallabhy Malika – młodszego brata Rupy Goswamiego i Sanatany Goswaminiego – późniejszych przywódców grupy Sześciu Goswamich z Vrindavanu. Jego rodzina była silnie związana z kultem Kryszny. Gdy Dźiwa miał kilka lat, jego ojciec wraz z braćmi Rupą i Sanataną, pod wpływem spotkania z Ćajtanją Mahaprabhu, porzucili pracę i swoje rodziny i wyjechali do Vrindavanu. Dżiwa pragnął pójść za ich przykładem; spotkał Nitjanandę, który utwierdził go w tym postanowieniu. Najpierw Dżiwa studiował teologię i filozofię hinduizmu w Waranasi, a w 1535 przyjechał do Vrindavanu, gdzie pod kierunkiem stryjów (jego ojciec zmarł) uczył się zasad ezoterycznego wielbienia Najwyższej Osoby Boga – Kryszny.

Po śmierci stryjów Dżiwa stał się najważniejszym autorytetem w gaudija wisznuizmie. W 1542 koło Vrindavanu założył świątynię Radha Damodara mandir, w której znajdują się posągi Radhy i Kryszny osobiście wyrzeźbione przez Rupę Goswamiego. W tym samym czasie utworzył Światowe Stowarzyszenie Wisznuickie. Sława Dżiwy była tak wielka, że podziwiał go nawet cesarz Akbar i darował papier na publikacje jego dzieł. W 1558 na polecenie Dżiwy jego uczniowie Narottama Dasa, Śriniwasa i Śjamananda wyjechali do Bengalu i rozpoczęli tam działalność misyjną.

Dżiwa został pochowany obok świątyni Radha-Damodara.

Doktryna edytuj

Dżiwa opracował i opublikował doktrynę filozoficzno-teologiczną Ćajtanji Mahaprabhu, którą nazwał aćintja bheda abheda (niepojmowalna jedność i różnica). Ta doktryna łączyła dwie skrajne teorie: monizm Adiego Śankary i dualizm Madhwy i głosiła, że wieczna dusza atman jest co do jakości tożsama z Najwyższą Osobą Boga- Kryszną (Bhagavan), lecz różni się ilościowo, ponieważ jest tylko drobną częścią boskiej potęgi.

Dzieła edytuj

Dżiwie przypisuje się autorstwo 25 dzieł literackich, z których najważniejsze to:

  • Harinamamrita Wjakarana (gramatyka sanskrytu w ujęciu teologicznym)
  • Sutra-malika (garmatyka sanskrytu)
  • Dhatu-sangraha (garmatyka sanskrytu)
  • Radha-Kriszna Arćana Czandrika (teologia)
  • Rasamrita-sesa (stylistyka)
  • Madhawa-mahotsawa (opisuje koronowanie Radhy na królową Vrindavanu)
  • Sankalpa-kalpadruma (modlitwa opisująca rasa lila Radhy i Kryszny)
  • Gopala-wirudawali (poemat o Krysznie)
  • Bhawartha-suczaka-czampu
  • Gopala-tapani Upaniszad (o Krysznie jako Najwyższej Osobie Boga)
  • Komentarz do Brahma-samhita
  • Komentarz do Bhakti-rasamrita-sindhu
  • Komentarz do Udżdżwala-nilamani
  • Komentarz do Jogasara-stawaka
  • Agni Puranastha gajatri-bhasja (komentarz o mantrze Gajatri)
  • Padma Puranokta Kriszna-pada-padma-ćihna (o świętych znakach na stopach Kryszny)
  • Śri Radhika-kara-pada-sthita-ćihna (o świętych znakach na stopach i dłoniach Radhy)
  • Laghu Waisznawa Toszani (komentarz do Śrimad Bhagawatam)
  • Gopala-czampu (poezja o Krysznie)
  • Sad Sandarbhas (Sześć Sandarbhas) (najważniejsze dzieło teologiczne w sześciu częściach)

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dźiwa_Goswamin&oldid=68119755”