Wikipedia

Daniel Santos

bokser portorykański

Daniel Santos (ur. 10 października 1975 w San Juan) – portorykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBA i WBO w kategorii lekkośredniej (do 154 funtów) oraz WBO w kategorii półśredniej (do 147 funtów), brązowy medalista igrzysk olimpijskich w Atlancie w 1996 w kategorii półśredniej.

Daniel Santos
ilustracja
Pseudonim

El Pillin

Data i miejsce urodzenia

10 października 1975
San Juan

Obywatelstwo

Portoryko

Wzrost

182 cm

Styl walki

leworęczny

Kategoria wagowa

lekkośrednia

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

38

Zwycięstwa

32

Przez nokauty

23

Porażki

4

Remisy

1

Nieodbyte

1

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Portoryko
Igrzyska olimpijskie
brąz Atlanta 1996 boks
(waga półśrednia)
Igrzyska panamerykańskie
srebro Mar del Plata 1995 waga półśrednia
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 14 listopada 2009.

Kariera amatorska edytuj

W 1990 roku zdobył brązowy medal mistrzostw świata juniorów w Limie[1]. Dwa lata później na mistrzostwach świata w Montrealu powtórzył ten wynik[2]. W 1994 roku zajął trzecie miejsce na Igrzyskach Dobrej Woli w Sankt Petersburgu[3]. Rok później zdobył srebrny medal na igrzyskach panamerykańskich w Mar del Plata[4]. W 1996 roku reprezentował Portoryko na igrzyskach olimpijskich w Atlancie. Wygrał pierwsze trzy walki: z Ernestem Mboa, Kabilem Lahsenem i Narimanem Ataevem, a następnie przegrał w półfinale z późniejszym złotym medalistą, Olegiem Saitowem i ostatecznie zdobył brązowy medal[5]. Po igrzyskach zakończył karierę amatorską z bilansem 117 zwycięstw i 3 przegranych i przeszedł na zawodowstwo.

Kariera zawodowa edytuj

Początki i tytuł mistrza świata WBO w kategorii półśredniej edytuj

Pierwszą zawodową walkę stoczył we wrześniu 1996 roku. Pierwszej porażki doznał w maju 1999 roku z Kofi Jantuahem, w swojej dwudziestej drugiej walce. Pojedynek zakończył się technicznym nokautem w piątej rundzie[6]. 27 listopada 1999 roku zmierzył się z Ahmedem Kotiewem w walce o tytuł mistrza WBO w kategorii półśredniej. Santos przegrał ten pojedynek na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów[7]. W maju 2000 roku doszło do pojedynku rewanżowego między tymi bokserami. Tym razem wygrał Santos, nokautując rywala w piątej rundzie[8], zdobywając tym samym tytuł mistrza świata WBO w kategorii półśredniej.

W roku 2000 zdążył jeszcze dwukrotnie obronić swój tytuł: w lipcu znokautował w czwartej rundzie złotego medalistę olimpijskiego z Seulu i zawodowego mistrza świata WBO w kategoriach lekkiej i junior półśredniej, Giovanniego Parisi[9], a w grudniu znokautował już w drugiej rundzie Neila Sinclaira[10].

21 lipca 2001 roku zmierzył się z Antonio Margarito, późniejszym mistrzem świata WBO, WBA i IBF. Pojedynek zakończył się już po 2 minutach i 11 sekundach z uwagi na duże rozcięcie skóry nad prawym okiem Meksykanina. Walka została uznana za nieodbytą, a Santos zachował swój pas mistrzowski[11].

Tytuł mistrza świata WBO w kategorii junior średniej edytuj

Po walce z Margarito Santos zrezygnował z tytułu mistrza świata WBO w kategorii półśredniej, aby móc zmierzyć się o wakujący tytuł tej samej organizacji w kategorii junior średniej. Do pojedynku doszło 16 marca 2002 roku, a jego rywalem był Yori Boy Campas. Santos wygrał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie, ponieważ Meksykanin nie mógł kontynuować pojedynku z uwagi na głębokie rozcięcia skóry na twarzy[12]. W sierpniu tego samego roku po raz pierwszy obronił swój nowy tytuł, pokonując na punkty Mehrduda Takaloo. W dziesiątej rundzie sędzia pojedynku rozważał możliwość przerwania walki z powodu rozcięć skóry w okolicach obu oczu Irańczyka[13].

W roku 2003 Santos stoczył tylko jeden pojedynek: 28 czerwca pokonał jednogłośną decyzją sędziów na punkty Fulgencio Zunigę[14]. 17 kwietnia 2004 roku, w trzeciej obronie mistrzowskiego pasa, pokonał na punkty Amerykanina Michaela Lermę[15]. 11 września 2004 roku doszło do drugiej walki z Antonio Margarito. Pojedynek zakończył się techniczną decyzją sędziów w dziesiątej rundzie, po tym jak sędzia, po konsultacji z lekarzem, zdecydował się przerwać walkę z uwagi na bardzo duże rozcięcie skóry przy prawym oku Meksykanina. Do tego momentu pojedynek był bardzo wyrównany: jeden sędzia punktował 86-85 na korzyść Margarito, dwóch – na korzyść Santosa, odpowiednio 87-84 i 86-85[16]. Poprzedni pojedynek między tymi pięściarzami także zakończył się z powodu kontuzji Margarito, która uniemożliwiała mu dalszą walkę.

Santos stracił swój tytuł w grudniu 2005 roku, przegrywając na punkty z Ukraińcem Serhijem Dzyndzyrukiem. Portorykańczyk w ósmej rundzie był liczony[17].

Tytuł mistrza świata WBA w kategorii junior średniej edytuj

W 2006 roku tylko raz wystąpił na ringu – w lipcu już w pierwszej rundzie znokautował mało znanego boksera Willa Evansa. 6 czerwca 2007 roku w walce eliminacyjnej organizacji WBA pokonał José Antonio Riverę przez techniczny nokaut w ósmej rundzie[18] i został oficjalnym pretendentem do tytułu mistrza świata. 11 lipca 2008 roku zmierzył się z niepokonanym wcześniej mistrzem świata WBA, Joachimem Alcine, któremu odebrał pas mistrzowski nokautując go w szóstej rundzie[19]. Pas mistrzowski stracił w następnej walce, 14 listopada 2009 roku, przegrywając jednogłośnie na punkty z Jurijem Formanem w stosunku 116-110, 117-109 i 117-109. Był też dwukrotnie liczony – w drugiej i dwunastej rundzie[20].

Przypisy edytuj

  1. ↑ 6.World Junior Championships – Lima, Peru – October 13-20 1990. Amateur Boxing Results. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  2. ↑ 7.World Junior Championships – Montreal, Canada – September 25 – October 4 1992. Amateur Boxing Results. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  3. ↑ 3.Goodwill Games – Sankt Petersburg, Russia – July 23 – August 7 1994. Amateur Boxing Results. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  4. ↑ 12.Panamerican Games – Mar del Plata, Argentina – March 11-27 1995. Amateur Boxing Results. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  5. ↑ 26.Olympic Games – Atlanta, USA – July 20 – August 4 1996. Amateur Boxing Results. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  6. ↑ Dean Juipe: Too few fights coming back to haunt Jantuah. Las Vegas Sun. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  7. ↑ Krajnc tops Matthews for WBO belt. Sports Illustrated. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  8. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  9. ↑ Luca De Franco: Giovanni Parisi: „I want the Euro Crown”. The Sweet Science. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  10. ↑ Sinclair prays for Ingle recovery. BBC Sport. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  11. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  12. ↑ Gabrielle Paese: Santos May Need More Than a Knockout Punch to Get Big Money Matches. Puerto Rico Herald. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  13. ↑ Santos Subdues Takaloo. BBC Sport. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  14. ↑ Results from 2003. BBC Sport. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  15. ↑ Gabrielle Paese: 2004’s Greatest Sports Moment: Puerto Rico’s Defeat Of U.S. In Olympic Basketball. Puerto Rico Herald. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  16. ↑ Frank Gonzalez Jr.: Santos and Cotto Win. EastSideBoxing.com. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  17. ↑ Dzindziruk strips Santos of crown. BBC Sport. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  18. ↑ Matthew Hurley: Daniel Santos Defeats Jose Rivera. EastSideBoxing.com. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  19. ↑ Graham Houston: Daniel Santos KO6 Joachim Alcine. FightWriter.com. [dostęp 2009-02-17]. (ang.).
  20. ↑ Andreas Hale, Francisco Salazar: Pacquiao stops Cotto in 12; Foreman new WBA 154lb champ. Fightnews.com, 2009-11-15. [dostęp 2009-11-28]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Daniel_Santos&oldid=72089006”