Dariusz Gawin
Dariusz Gawin (ur. 9 lutego 1964 w Warszawie[1]) – polski historyk idei, filozof i publicysta, doktor habilitowany nauk społecznych w zakresie socjologii[2][3].
 Dariusz Gawin, 2013 | |
| Data i miejsce urodzenia |
9 lutego 1964 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
historyk idei, filozof, publicysta |
| Tytuł naukowy |
doktor habilitowany nauk społecznych |
| Alma Mater | |
| Pracodawca | |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
Maria, Adam |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
W 1983 zdał maturę w XLVII LO im. Stanisława Wyspiańskiego w Warszawie. W 1989 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1998 na podstawie pracy Konserwatywna filozofia kultury. Problematyka kultury w pismach T.S. Eliota, M. Oakeshotta, R. Scrutona uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii. W 2014 obronił pracę habilitacyjną z zakresu socjologii w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Zajmuje się historią idei, filozofią polityczną, historią myśli społecznej, polityką historyczną.
W latach 1989–1993 pracował jako asystent w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1993 jako asystent, potem adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN[3]. Od 2005 pełni funkcję kierownika Zakładu Społeczeństwa Obywatelskiego IFiS PAN[4]. Od maja 2005 pełni również funkcję zastępcy dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego, któremu podlega Instytut Stefana Starzyńskiego (oddział MPW)[5].
Był członkiem Kolegium Historyczno-Programowego Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku[6]. Jest członkiem Rady Fundacji Szkoła Liderów oraz zarządu Fundacji Instytut Wolności. W latach 1996–2000, razem z Markiem Cichockim, Dariuszem Karłowiczem, Tomaszem Mertą, Pawłem Paliwodą, Andrzejem Gniazdowskim i Januszem Ostrowskim był członkiem Warszawskiego Klubu Krytyki Politycznej (nie mylić z powstałą w 2002 Krytyką Polityczną). W latach 2000–2001 był zastępcą dyrektora Instytutu Dziedzictwa Narodowego, od 2007 do 2008 członkiem Rady Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, a od 2006 do 2010 współorganizatorem Seminariów Lucieńskich odbywających się pod patronatem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. W latach 2007–2010 prowadził wraz z Markiem Cichockim i Dariuszem Karłowiczem program Trzeci punkt widzenia w TVP Kultura. Wrócił do prowadzenia programu po jego wznowieniu w 2016 z udziałem tych samych uczestników[7].
Jest członkiem kolegium redakcyjnego rocznika „Teologia Polityczna” oraz kwartalnika „Ethos”. Współpracuje z krakowskim Ośrodkiem Myśli Politycznej. W latach 1997–2000 był członkiem zespołu redakcyjnego miesięcznika „Res Publica Nowa”. Publikował m.in. w „Teologii Politycznej”, „Res Publice Nowej”, „Znaku”, „Twórczości”, „Przeglądzie Politycznym”, „Więzi”, „Życiu”, „Rzeczpospolitej”. Stypendysta Nuffield College, Oxford University; Institut für die Wissenschaften vom Menschen IWM; Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung; Mershon Center, Ohio State University. Współautor programów nauczania i podręczników do historii (szkoła podstawowa) i wychowania obywatelskiego (liceum).
W październiku 2015 został członkiem Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę[8].
Członek Collegium Invisibile[9].
Książki edytuj
- Spór o powstanie. Powstanie warszawskie w powojennej publicystyce polskiej, Warszawa 2004, ISBN 83-920303-4-6.
- Polska, wieczny romans. O związkach literatury i polityki w XX wieku, Wydawnictwo DANTE, Warszawa 2005, ISBN 83-89500-16-7.
- Blask i gorycz wolności. Eseje o polskim doświadczeniu wolności, Kraków 2006, ISBN 83-60125-70-8.
- Granice demokracji liberalnej. Szkice z filozofii politycznej i historii idei, Kraków 2007, ISBN 979-83-60125-23-5.
- Wielki zwrot. Ewolucja lewicy i odrodzenie idei społeczeństwa obywatelskiego 1956-1976, Wyd. Znak, Kraków 2013, ISBN 978-83-240-2113-0.
Odznaczenia i nagrody edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2013)[10]
- Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2021)[11]
- Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2015)[12]
- Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)[13]
- Laureat nagrody im. Andrzeja Kijowskiego za książkę Polska, wieczny romans, 2006.
Życie prywatne edytuj
Jest żonaty z Magdaleną Gawin[14], ma dwoje dzieci: córkę Marię i syna Adama.
Przypisy edytuj
- ↑ JPII Lectures series-Prof. Dariusz Gawin: The Phenomenon of Solidarity [online], Angelicum, 26 maja 2021 [dostęp 2022-02-05] (ang.).
- ↑ Indeks Pracowników Naukowych Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
- ↑ a b Dr hab. Dariusz Gawin, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2013-10-18].[martwy link]
- ↑ Zakład Społeczeństwa Obywatelskiego. IFiS PAN. [dostęp 2013-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-18)]. (pol.).
- ↑ Dyrektor Muzeum i Zastępcy. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2013-10-17]. (pol.).
- ↑ Skład Kolegium Historyczno – Programowego Europejskiego Centrum Solidarności. Europejskie Centrum Solidarności. [dostęp 2013-10-17]. (pol.).
- ↑ „Trzeci punkt widzenia” po 5 latach wraca do TVP Kultura. wirtualnemedia.pl, 2016-02-19. [dostęp 2017-04-11].
- ↑ Prezydent powołał Narodową Radę Rozwoju. www.prezydent.pl. [dostęp 2015-10-16].
- ↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2011-04-26].
- ↑ Odznaczenia w 69. rocznicę Powstania Warszawskiego. Prezydent.pl, 31 lipca 2013. [dostęp 2013-10-30].
- ↑ Pałac Prezydencki. Uroczystość wręczenia odznaczeń. Prezydent.pl. [dostęp 2021-10-19]. (pol.).
- ↑ Wręczenie medali „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. mkidn.gov.pl, 21 października 2015. [dostęp 2016-12-06].
- ↑ Medale „Gloria Artis” dla twórców Muzeum. 1944.pl, 31 października 2005. [dostęp 2012-12-19].
- ↑ Gawin Magdalena. Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk im. Tadeusza Manteuffla. [dostęp 2013-10-30].
Bibliografia edytuj
- Dr hab. Dariusz Gawin, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2013-10-18].[martwy link]
- Noty biograficzne uczestników konferencji Jaka Polska? Czyja Polska?. batory.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-11-18)].
- Nota biograficzna na stronie Teologii Politycznej