Diadem płocki
Diadem płocki – ozdobne nakrycie głowy w kształcie korony, które w 1601 roku złotnik Stanisław Zemelka umieścił na hermie św. Zygmunta. Relikwiarz wraz z diademem przechowywany jest w Muzeum Diecezjalnym w Płocku.
Historia edytuj
Pochodzenie diademu książęcego z Płocka jest problematyczne. Najczęściej przyjmowana hipoteza wskazuje się, że powstał on w XIII wieku i jest dziełem mistrzów węgierskich dla dynastii Arpadów. Na ziemie polskie miał trafić jako korona ślubna jednej z madziarskich księżniczek, która zawarła związek małżeński z przedstawicielem dynastii Piastów. Następnie w połowie XIII wieku diadem ten miał być własnością władcy mazowieckiego Konrada I, który posługiwał się nim jako oznaką swojej książęcej godności oraz symbolem aspiracji do władzy zwierzchniej nad Królestwem Polskim. W późniejszym czasie jako wotum miał zostać przekazany do skarbca katedry płockiej przez któregoś z jego następców na tronie Mazowsza.
Od 1601 roku diadem płocki zdobi hermę św. Zygmunta, którą dla katedry płockiej ufundował król Kazimierz III Wielki.
Opis diademu edytuj
Diadem płocki wykonany jest ze złoconego srebra, składa się z czternastu segmentów zwieńczonych kwiatonem w postaci protolilii. Wypełniony jest ażurową dekoracją z miniaturowych postaci ludzkich, zwierząt i fantastycznych stworów. Zdobią go: rubiny, szafiry, almandyny o szlifie kolistym, a także perły.
Literatura edytuj
- Jerzy Lileyko. Regalia Polskie. Warszawa 1987. ISBN 83-03-02021-8
- Michał Rożek. Polskie koronacje i korony. Kraków 1987. ISBN 83-03-01914-7
