Druzus III
Druzus III (łac. Claudius Drusus Iulius Caesar) (ur. 8 n.e., zm. 33 n.e.) – blisko spokrewniony z cesarzami z dynastii julijsko-klaudyjskiej, młodszy syn Germanika i Agrypiny Starszej[1][2]. Był bratem Nerona Cezara i cezara Kaliguli oraz Agrypiny Młodszej, Julii Druzylli i Julii Liwilli. 6 maja 17 n.e. wraz z rodzeństwem brał udział w triumfie swojego ojca, Germanika, za zwycięstwa nad Cheruskami i Chattami[3]. W 23 n.e.u przywdział togę męską (toga virilis)[4][5]. Na wniosek Tyberiusza senat zezwolił Druzusowi ubiegać się o kwesturę na pięć lat przed uzyskaniem przewidywanego prawem wieku[6]. Otrzymał też godność augura[7] Po śmierci syna Druzusa w 23 n.e., Tyberiusz przyprowadził do senatu Druzusa i jego starszego brata Nerona, polecając ich opiece senatorów[1]. Dzień pierwszego wystąpienia w życiu politycznym Druzusa i Nerona, Tyberiusz uczcił darem pieniężnym dla ludu[1].
| Claudius Drusus Iulius Caesar | |
| |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data urodzenia |
8 n.e. |
| Data śmierci |
33 n.e. |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
Jednak gdy w 24 n.e. pontyficy zarządzili podjęcie takich samych modłów i złożenie ofiar za Nerona i Druzusa, jak za cesarza Tyberiusza, ten ostatni wystąpił w senacie z mową, w której wyraził opinię, że takie oznaki czci należą się tylko osobom wiekowym i zasłużonym. Z naganą spotkali się też arcykapłani za próbę wywyższania młodzieńców. Był to sygnał dla senatorów, że zmienia się nastawienie cesarza do synów Agrypiny[1][8]. W 25 n.e. sprawował funkcję prefekta miasta i przewodniczył uroczystościom latyńskim[9]. W dzieciństwie był zaręczony z Salwią, siostrą przyszłego cesarza Marka Salwiusza Otona[10], ale małżeństwo z nieznanych przyczyn nie doszło do skutku. Był żonaty z Emilią Lepidą[11].
Druzus był w złych stosunkach ze swoim starszym bratem Neronem, zarówno z powodu żądzy władzy, gdyż brat był pierwszym potencjalnym następcą Tyberiusza, jak i z powodu zazdrości, Neron był ulubieńcem matki, Agrypiny. Związało to Druzusa z wpływowym prefektem Sejanem, który potajemnie dążył do usunięcia Nerona[12]. Kiedy w 29 n.e. Agrypina i Neron zostali zesłani, głównym potencjalnym następcą Tyberiusza został Druzus. Teraz Sejan wystąpił przeciwko niemu, wciągając do oskarżeń przeciw mężowi Emilię Lepidę[13]. Oskarżony o spiskowanie przeciw Tyberiuszowi został uwięziony i ogłoszony wrogiem państwa[2]. W 31 n.e. po odkryciu przygotowań do zamachu stanu ze strony Sejana, Tyberiusz obawiając się zamieszek polecił, by w razie potrzeby wypuścić Druzusa z więzienia i postawić na czele wojska[14]. Nie było takiej konieczności, bo spisek Sejana został opanowany.
W 33 n.e. Druzus został w więzieniu w podziemiach Palatynu zagłodzony na śmierć. Przedłużył swoje życie próbując jeść włosie z materaca[1][15]. Jego szczątki kazał później Kaligula przenieść do Mauzoleum Augusta[1]. Jako wyjątkowe okrucieństwo odebrano to, że Tyberiusz kazał odczytać w senacie dziennik, w którym spisywano przez lata wszystkie słowa i czyny Druzusa, doniesienia szpiegów, raporty o prześladowaniach przez niewolników i strażników Druzusa w więzieniu, a nawet ostatnie błagania o kęs jedzenia[16].
Wywód przodków edytuj
| 4. Druzus Starszy | ||||||
| 2. Germanik | ||||||
| 5. Antonia Młodsza | ||||||
| 1. Druzus III | ||||||
| 6. Marek Agrypa | ||||||
| 3. Agryppina Starsza | ||||||
| 7. Julia | ||||||
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Tyberiusz, Rozdział 54. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972, s. 224.
- ↑ a b Kaligula, Rozdział 7. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.
- ↑ Roczniki, Księga druga, rozdział 41. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 97. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Księga LVII 18,11. W: Kasjusz Dion Kokcejanus: Historia.
- ↑ Roczniki, Księga trzecia, rozdział 4. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 157. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Roczniki, Księga trzecia, rozdział 29. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 133. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Kaligula, Rozdział 12. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972, s. 246.
- ↑ Roczniki, Księga trzecia, rozdział 17. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 164. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Roczniki, Księga trzecia, rozdział 36. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 174. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Oton, Rozdział 1. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972, s. 390.
- ↑ Roczniki, Księga szósta, rozdział 41. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 221. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Roczniki, Księga czwarta, rozdział 61-62. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 187. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Księga LVIII 3. W: Kasjusz Dion Kokcejanus: Historia.
- ↑ Tyberiusz, Rozdział 65. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972, s. 232.
- ↑ Roczniki, Księga szósta, rozdział 24. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 211. ISBN 83-07-02993-7.
- ↑ Roczniki, Księga szósta, rozdział 25-26. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 212. ISBN 83-07-02993-7.