Duff McKagan
Duff McKagan, właściwie Michael Andrew McKagan (ur. 5 lutego 1964 w Seattle[1][2]) – amerykański multiinstrumentalista rockowy, głównie basista.
 Duff McKagan (2012) | |
| Imię i nazwisko |
Michael Andrew McKagan |
|---|---|
| Pseudonim |
Rose, Duff |
| Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1964 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1985 |
| Wydawnictwo |
UZI Suicide, Geffen Records, RCA |
| Zespoły | |
| The Fartz (1982–1983) 10 Minute Warning (1982–1984, 1997–1998) Guns N’ Roses (1985–1997, 2014, od 2016) Neurotic Outsiders (1995–1997, 1999, 2006) The Gentlemen (1998–1999, 2000–2001) Loaded (1999, 2000–2002, od 2008) Velvet Revolver (2003–2008, 2012) Alice in Chains (2005–2006) Jane’s Addiction (2010) Walking Papers (od 2012) Hollywood Vampires (2015) | |
| Strona internetowa | |
Znany z gry w zespole Guns N’ Roses. Był ponadto członkiem zespołów: The Fartz, 10 Minute Warning, Neurotic Outsiders, Velvet Revolver, The Gentlemen i Jane’s Addiction. Jako muzyk koncertowy współpracował z grupą Alice in Chains[3]
Kariera edytuj
Urodził się 5 lutego 1964 w Seattle jako najmłodszy z ósemki dzieci[4]. Dorastał w rodzinie o muzycznych tradycjach – ojciec śpiewał w męskim kwartecie wokalnym, a większość rodzeństwa grała na instrumentach[4]. Jako młody chłopak związany był ze sceną punkową[4]. Grał na gitarze (na której gry nauczył go jeden z braci, Bruce) i perkusji w kilkudziesięciu zespołach, m.in. Fastbacks, Fartz, Silly Killers, The Veins i Ten Minute Warning[4].
Ponieważ chciał rozwijać swoją karierę muzyczną, zaczął grać na gitarze basowej i w styczniu 1985 wyjechał wraz z kolegą, perkusistą Gregiem Gilmore’em, do Los Angeles, gdzie poznał Slasha i Stevena Adlera z zespołu Road Crew, do którego dołączył wiosną 1985[5]. Szukając innych ścieżek rozwoju, odpowiedział na ogłoszenie umieszczone w lokalnej gazecie „Music Connection” przez Axla Rose’a i Izzy’ego Stradlina, którzy szukali basisty do swojego zespołu Guns N’ Roses[4]. Dołączywszy do grupy, po niedługim czasie zaprosił do niej Slasha i Stevena Adlera[6].
W trakcie grania w zespole, a także później zajmował się karierą solową. Grał również w zespole Loaded, którego był twórcą, i Neurotic Outsiders oraz występował w Velvet Revolver. W 2010 po odejściu basisty Erica Avery’ego wstąpił do Jane’s Addiction. W 2016 wraz ze Slashem powrócił do Guns N' Roses.
Życie prywatne edytuj
Duff McKagan był trzykrotnie żonaty – pierwsza żona to Mandy Brix, druga Linda Johnson, a obecnie Susan Holmes, z którą ma dwie córki- Grace (urodzona 27 sierpnia 1997) oraz Mae Marie (urodzona 16 lipca 2000). Ze swoją rodziną mieszka w Seattle w stanie Waszyngton. Za najlepszego basistę uważa Sida Viciousa.
W 2011 roku wydał autobiografię It's So Easy (And Other Lies), w której napisał między innymi, że fikcyjne piwo o nazwie Duff Beer z animowanego serialu Simpsonowie zostało nazwane na jego cześć. Autor serialu, Matt Groening, nie potwierdza tej informacji i nazywa ją „absurdem”. Książka w roku 2015 została wydana w języku polskim pod tytułem Sex, drugs & rock n' roll... i inne kłamstwa.
McKagan jest jedną z ostatnich osób, którzy widzieli i rozmawiali z frontmanem zespołu Nirvana, Kurtem Cobainem, przed jego samobójczą śmiercią 5 kwietnia 1994 roku. 1 kwietnia Cobain usiadł koło McKagana w samolocie lecącym z Los Angeles do Seattle. W jednym z wywiadów powiedział: „Nie widać było po nim, że zamierza zrobić to, co zrobił. Na pewno był zdołowany, bo sam bywałem w takim stanie... Przy odbieraniu bagaży pomyślałem, że zabiorę go do siebie do domu. Odwróciłem się, a jego już nie było[7]".
Instrumentarium edytuj
- Fender Duff McKagan Signature Precision Bass[8]
Publikacje edytuj
- It's So Easy: and other lies, 2012, Touchstone, ISBN 978-1451606645
- How to Be a Man: (and other illusions), 2015, Da Capo Press, ISBN 978-0-306-82387-9
Dyskografia edytuj
Filmografia edytuj
- The Dead Pool (1988, film fabularny, reżyseria: Buddy Van Horn; rola epizodyczna)[9]
- Rock Prophecies (2009, film dokumentalny, reżyseria: John Chester)[10]
- Lemmy (2010, film dokumentalny, reżyseria: Greg Olliver, Wes Orshoski)[11]
- The Life, Blood and Rhythm of Randy Castillo (2014, film dokumentalny, reżyseria: Wynn Ponder)[12]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Bradley Torreano: Duff McKagan Biography. allmusic.com. [dostęp 2016-04-14]. (ang.).
- ↑ Holly George-Warren, Patricia Romanowski, Jon Pareles: The Rolling stone encyclopedia of rock & roll. Fireside, 2001, s. 395. ISBN 978-0-7432-0120-9.
- ↑ Alice in Chains – Encyclopedia Metallum. metal-archives.com. [dostęp 2012-10-24]. (ang.).
- ↑ a b c d e Mick Wall, W. Axl Rose, Robert Filipowski (tłum.), Wydawnictwo In Rock, 2013, s. 84, ISBN 978-83-60157-87-9.
- ↑ Mick Wall, W. Axl Rose, Robert Filipowski (tłum.), Wydawnictwo In Rock, 2013, s. 85–86, ISBN 978-83-60157-87-9.
- ↑ Mick Wall, W. Axl Rose, Robert Filipowski (tłum.), Wydawnictwo In Rock, 2013, s. 87, ISBN 978-83-60157-87-9.
- ↑ Duff McKagan Wonders 'What If' He Could Have Saved Kurt Cobain. metalunderground.com. [dostęp 2016-04-14]. (ang.).
- ↑ DUFF MCKAGAN PRECISION BASS. fender.com. [dostęp 2016-04-14]. (ang.).
- ↑ Pula smierci. imdb.com. [dostęp 2013-01-07]. (ang.).
- ↑ Rock Prophecies. imdb.com. [dostęp 2011-07-30]. (ang.).
- ↑ Lemmy (2010). imdb.com. [dostęp 2011-07-30]. (ang.).
- ↑ Documentary About Late OZZY OSBOURNE/MÖTLEY CRÜE Drummer RANDY CASTILLO To Premiere In Beverly Hills. blabbermouth.net. [dostęp 2016-05-02]. (ang.).