Dynastia konstantyńska
Dynastia konstantyńska – dynastia panująca w Cesarstwie Rzymskim w latach 305-363. Pierwszym panującym z tej dynastii był Konstancjusz I Chlorus. Jego syn Konstantyn I Wielki po licznych wojnach domowych zjednoczył państwo (324) i ustanowił nową stolicę w greckim Bizancjum (Konstantynopol). Po jego śmierci nastąpił okres wojen domowych pomiędzy jego potomkami. Ostatnim przedstawicielem dynastii był Julian Apostata (zm. 363).
Cesarze rzymscy z dynastii konstantyńskiej edytuj
- Konstancjusz I Chlorus 305-306
- Konstantyn I Wielki 306-337
- Kryspus 317-326
- Dalmacjusz 335-337
- Hannibalian 335-337
- Konstantyn II 337-340 (Brytania, Galia i Hiszpanię)
- Konstans 337-350 (Bałkany i Afryka; od 350 na całym Zachodzie)
- Konstancjusz II 337-361
- Nepocjan 350 (uzurpator w Rzymie)
- Konstancjusz Gallus 351-354 (cezar na Wschodzie)
- Julian Apostata 361-363
- Prokopiusz 365-366 (uzurpator w Konstantynopolu)
Bibliografia edytuj
- Michał Kozłowski, Konstancjusz II - kat własnych kuzynów [1].
- Aleksander Krawczuk, Konstantyn Wielki, Warszawa: "Wiedza Powszechna" 1985.
- Aleksander Krawczuk, Poczet Cesarzy Rzymskich. Dominat, Warszawa: Iskry 1991.
- Aleksander Krawczuk, Ród Konstantyna, Warszawa: "Wiedza Powszechna" 1972.
- Słownik cesarzy rzymskich, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 2001, s. 220-274.