Edith Roosevelt
Edith Kermit Carow Roosevelt (ur. 6 sierpnia 1861 w Norwich, zm. 30 września 1948 w Oyster Bay) – pierwsza dama Stanów Zjednoczonych w latach 1901-1909 jako druga żona Theodore’a Roosevelta.
 Edith Roosevelt w 1900 roku | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1861 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 września 1948 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 14 września 1901 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Druga dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 4 marca 1901 |
| Przynależność polityczna |
Edith Roosevelt Signature.svg |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
Życiorys edytuj
Edith Kermit Carow urodziła się 6 sierpnia 1861 roku w Norwich[1]. W młodości jej rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie Edith poznała rodzinę Rooseveltów[1]. Przyjaźniła się głównie z siostrą Theodore’a – Corinne[1]. Po pewnym czasie zaczęła się spotykać z przyszłym prezydentem, który był wówczas studentem na Harvardzie[2]. Po upływie około dwóch lat, Roosevelt oświadczył się jej, lecz został odrzucony, co spowodowało zakończenie związku[2]. Wkrótce potem poślubił Alice Hathaway i zerwał kontakt z Edith Carow[2].
Po śmierci żony, Roosevelt wyjechał a kilka lat na Dziki Zachód, a gdy powrócił unikał spotkania z Carow[2]. Spotkali się jesienią 1885 i ponownie zaczęli się spotykać, a po kilku miesiącach się zaręczyli[2]. Z uwagi na śmierć ojca Edith, ślub został odłożony, a rodzina Carowów przeniosła się do Wielkiej Brytanii[3]. Zimą 1886 roku odbył się skromny ślub Roosevelta i Carow[3]. Po ślubie zamieszkali w Oyster Bay w Nowym Jorku[3].
Edith wspierała męża w jego politycznych aspiracjach i organizowała przyjęcia dla polityków, by zyskać dodatkowe poparcie dla Theodore’a[4]. Kiedy w 1900 roku był kandydatem na wiceprezydenta przy Williamie McKinleyu, Edith uważała, że to osłabi jego pozycję polityczną i uniemożliwi dalszą karierę[5]. Gdy w 1901 McKinley został postrzelony przez Leona Czolgosza, Roosevelt przebywał w górach Adirondacks[5]. 14 września McKinley zmarł, a Roosevelt złożył przysięgę jako nowy prezydent USA[5].
Nowa pierwsza dama wprowadziła nowe zwyczaje po wprowadzeniu do Białego Domu – zastąpiła dotychczasowe przyjęcia musicalami i koncertami[6]. Zapraszała także naukowców i literatów[6]. Gruntownie przemeblowała Biały Dom, a także nakazała zawiesić galerię portretów wszystkich pierwszych dam[7]. Była także pierwszą żoną prezydenta, która zatrudniała osobistą sekretarkę[7]. Ponadto raz w tygodniu spotykała się z żonami innych członków rządu, by omówić sprawy protokolarne[7]. Tuż przed opuszczeniem Białego Domu popadła w konflikt ze swoją następczynią, Helen Taft, która oświadczyła, że wymieni cały personel siedziby prezydenckiej, zaraz po objęciu urzędu przez jej męża[8]. Edith sprzeciwiła się tej decyzji, twierdząc że, nowa pierwsza dama najpierw powinna sprawdzić ich kwalifikacje[8].
Rok po zakończeniu kadencji przez Roosevelta, oboje udali się w podróż do Europy[8]. W 1912, za namową Edith, Theodore ponownie ubiegał się o prezydenturę, lecz przegrał[9]. W czasie kampanii, został niegroźnie postrzelony i hospitalizowany w Chicago[9]. Edith wówczas zaczęła bardziej dbać o zdrowie męża[9]. 11 listopada 1918 Roosevelt trafił do szpitala w wyniku reumatyzmu[9]. Zmarł 6 stycznia 1919[9]. To wydarzenie, połączone ze stratą najmłodszego syna, który zginął pół roku wcześniej w czasie I wojny światowej, nadszarpnęło zdrowie byłej pierwszej damy[9].
Po śmierci męża Edith Roosevelt, dużo podróżowała i włączała się w działalność charytatywną[9]. Wspierała także Herberta Hoovera i konserwatywne skrzydło Partii Republikańskiej[10]. Krytykowała demokratę, Franklina Delano Roosevelta, który był dalekim krewnym jej męża[10]. Po II wojnie światowej zamieszkała ze swoją córką, Ethel[10]. Zmarła 30 września 1948 w Oyster Bay[10].
Życie prywatne edytuj
Edith Carow wyszła za mąż za Theodore’a Roosevelta 2 grudnia 1886 roku[3]. Para miała czterech synów: Theodore’a, Kermita, Archibalda i Quentina oraz córkę Ethel[3]. Wychowywali także wspólnie córkę Roosevelta z pierwszego małżeństwa – Alice[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 314.
- ↑ a b c d e L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 315.
- ↑ a b c d e f L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 316.
- ↑ L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 317.
- ↑ a b c L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 318.
- ↑ a b L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 319.
- ↑ a b c L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 320.
- ↑ a b c L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 321.
- ↑ a b c d e f g L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 322.
- ↑ a b c d L. Pastusiak: Panie Białego Domu. s. 323.
Bibliografia edytuj
- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Edith Kermit Carow Roosevelt. Biały Dom. [dostęp 2016-11-08]. (ang.).