Edward Muszyński
Edward Jan Muszyński[1] (ur. 30 września 1911 w Zagorzycach, zm. 15 marca 1968 w Kielcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, biskup pomocniczy kielecki w latach 1961–1968.
| Biskup tytularny diecezji Mastaura in Asia | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1911 | |
| Data i miejsce śmierci |
15 marca 1968 | |
| Biskup pomocniczy kielecki | ||
| Okres sprawowania |
1961–1968 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
15 czerwca 1935 | |
| Nominacja biskupia |
26 października 1960 | |
| Sakra biskupia |
27 sierpnia 1961 | |
| Data konsekracji |
27 sierpnia 1961 |
|---|---|
| Miejscowość |
Miechów |
| Miejsce |
przy kościele miechowskim |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Życiorys edytuj
Urodził się 30 września 1911 w Zagorzycach. Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Miechowie, gdzie w 1930 złożył egzamin dojrzałości. Następnie studiował w seminarium duchownym w Kielcach, gdzie był członkiem kleryckiej orkiestry. 15 czerwca 1935 został w Kielcach wyświęcony na prezbitera przez miejscowego biskupa diecezjalnego Augustyna Łosińskiego. W czasie okupacji rozpoczął tajne studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Kontynuował je w latach 1948–1950 i ukończył z magisterium[2]. Tamże w 1953 uzyskał doktorat z prawa kanonicznego[2] na podstawie dysertacji Nieprawidłowości uczestników procesu sądowego z tytułu braku doskonałej łagodności chrześcijańskiej[1].
Pracował jako wikariusz w parafiach diecezji kieleckiej: Chmielnik, Secemin, Sędziszów, Dobrowoda, Leszczyny i św. Wojciecha w Kielcach. W 1945 został notariuszem w kurii diecezjalnej. Oprócz tego był promotorem sprawiedliwości przy sądzie biskupim, kapelanem zakładu dla sierot, spowiednikiem kleryków i katechetą na kursach licealnych dla dorosłych. W latach 1947–1948 i 1950–1952 zajmował w kurii diecezjalnej stanowisko kanclerza. W 1951 po aresztowaniu biskupa Czesława Kaczmarka był przesłuchiwany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, pisał też listy interwencyjne do przedstawicieli władz państwowych. Z pracy w kurii biskupiej ustąpił pod naciskiem księży patriotów, mających znaczącą pozycję na terenie diecezji. Pomagał w duszpasterstwie w parafii Chrystusa Króla w Kielcach i jako rezydent w parafiach Strawczyn i Łopuszno. W latach 1955–1957 był proboszczem parafii Kije. W 1957 po ponownym objęciu rządów w diecezji przez biskupa Czesława Kaczmarka został przywrócony na urząd kanclerza kurii. Na tym stanowisku wspierał ordynariusza, w czasie gdy komunistyczne władze podejmowały działania mające na celu jego dyskredytację[2]. W 1958 został ustanowiony kanonikiem kapituły katedralnej w Kielcach[3].
26 października 1960 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji kieleckiej ze stolicą tytularną Mastaura in Asia[3]. Sakrę biskupią otrzymał 27 sierpnia 1961 przy kościele w Miechowie. Konsekrował go biskup diecezjalny kielecki Czesław Kaczmarek w asyście Piotra Kałwy, biskupa diecezjalnego lubelskiego, i Jana Jaroszewicza, biskupa pomocniczego kieleckiego[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Gratia et veritas per Jesum Christum” (Łaska i prawda przez Jezusa Chrystusa)[4]. Od lutego 1962 sprawował w diecezji urząd wikariusza generalnego[1], a po śmierci biskupa Czesława Kaczmarka w 1963 zarządzał diecezją w charakterze wikariusza kapitulnego[2]. W 1966 został ustanowiony prepozytem kapituły katedralnej[1]. Uczestniczył w II sesji soboru watykańskiego II[5].
Zmarł 15 marca 1968 w szpitalu wojewódzkim w Kielcach w wyniku obustronnego zapalenia płuc po usunięciu chorej nerki[2]. 18 marca 1968 został pochowany na cmentarzu Nowym w Kielcach[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e K. Dobrowolska. Biskup zapomniany. „Niedziela”. 14/2011 (edycja kielecka). ISSN 0208-872X. [dostęp 2017-08-19].
- ↑ a b c d e f D. Wojciechowski. Świadek prześladowań ks. bp. Czesława Kaczmarka. „Nasz Dziennik”. Nr 287 (3000), 8–9 grudnia 2007. ISSN 1429-4834. [dostęp 2017-08-19].
- ↑ a b P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 303. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 270. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
Linki zewnętrzne edytuj
- Edward Muszyński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-06-11] (ang.).