Edwulf z Nortumbrii

Edwulf z Nortumbrii, Eadwlf, Eadwulf, Etulb mac Ecuilb (żył na przełomie VII i VIII wieku) - władca anglosaskiego królestwa Nortumbrii w latach 705-706.

Edwulf z Nortumbrii
Okres

od 705
do 706

Poprzednik

Aldfrith

Następca

Osred

Dane biograficzne
Data urodzenia

VII wiek

Data śmierci

VIII wiek

Dzieci

Eanwine z Nortumbrii

Nieznane jest pochodzenie Edwulfa, nie wiadomo również, czy pochodził z dynastii bernickiej, wywodzącej się od Idy[1]. Być może był członkiem konkurencyjnej linii rodu królewskiego[2], ale jest równie prawdopodobne, że był synem króla Deiry Etelwolda[3]. Dlatego też uważany jest za uzurpatora.

Edwulf zasiadł na tronie w grudniu 705 roku, po śmierci króla Aldfritha[1]. Aldfith miał wprawdzie syna i następcę, Osreda, ale w momencie śmierci ojca był on jeszcze za młody na objęcie rządów[2][3]. Był jednak jedynym męskim potomkiem rodu królewskiego zdolnym wówczas do objęcia władzy, gdyż jego starsi krewni zginęli w bitwach lub waśniach wewnętrznych[2]

Nieznane są okoliczności, w jakich władza przeszła w ręce Edwulfa, wydaje się jednak, że udało się to dzięki poparciu wpływowego ealdormana Bertfryta (Beorhtfrith). Kiedy jednak nowy król sprzeciwił się ostatniej woli Aldfitha i nie zgodził się na powrót biskupa Wilfryda z wygnania (zagroził mu wręcz śmiercią, jeśli wróci do Nortumbrii[1]), Bertfryt zmienił front i na przełomie lutego i marca 706 roku oblegał Edwulfa w twierdzy Bamburgh i pokonał go, zdobywając tron dla młodocianego Osreda[1][3].

Nieznane są dalsze losy uzurpatora Edwulfa. Z analiz historyków wynika, że prawdopodobnie został wygnany do Dalriady lub Piktów. O jego śmierci wspomina celtycka kronika The Annals of Ulster, datując ją na rok 717[4]. Wiadomo, że syn Edwulfa, Eanwine (Earnwine), został zabity na rozkaz króla Edberta w 740 roku[5]. Z kolei jego późniejsi potomkowie Eardwulf i Eanred zasiadali na tronie Nortumbrii.

Przypisy edytuj

  1. a b c d Colgrave, s. 129
  2. a b c Yorke, s.125
  3. a b c Williams, s.116
  4. "Annals of Ulster, A.D. 717
  5. Kirby, s. 121

Bibliografia edytuj