Eparchia połtawska

Eparchia połtawska – jedna z eparchii Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, z siedzibą w Połtawie. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita połtawski i myrhorodzki Filip (Osadczenko), zaś funkcję katedry pełni sobór św. Makarego w Połtawie. Drugą katedrą jest sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Myrhorodzie.

Eparchia połtawska

Полтавська єпархія

Monaster Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Połtawie
Państwo	Ukraina
Siedziba	Połtawa ul. Herojiw Stalinhrada 1-6
Data powołania	1803
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego
Sobór	św. Makarego
Biskup diecezjalny	metropolita połtawski i myrhorodzki Filip (Osadczenko)
Biskup pomocniczy	arcybiskup nowosanżarski Beniamin (Pohrebny)
Dane statystyczne (2009)
Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych • w tym zakonnych	166 156 10
Liczba osób zakonnych	51
Liczba dekanatów	14
Liczba parafii	146
Liczba klasztorów	2
Położenie na mapie obwodu połtawskiego Sobór katedralny
Położenie na mapie Ukrainy Sobór katedralny
49°34′17,1″N 34°31′56,0″E
Strona internetowa

Eparchia połtawska na tle podziału administracyjnego UKP PM

Eparchia powstała w 1803 pod nazwą połtawskiej i pierjasławskiej (ze stolicą w Połtawie od 1847). Według danych z 1912 eparchia liczyła 1250 cerkwi (z czego 1124 parafialne), siedem monasterów (trzy męskie i cztery żeńskie) zamieszkiwanych przez 500 mnichów i mniszek, prowadziła seminarium duchowne w Połtawie oraz cztery niższe szkoły duchowne. W instytucjach eparchii pracę duszpasterską prowadziło 1313 kapłanów. Łączna liczba prawosławnych wiernych na terytorium administratury wynosiła 2 606 899 osób. Po rewolucji październikowej władze radzieckie zamknęły wszystkie monastery eparchii oraz większość prowadzonych przez nią parafii. Od 1937 działalność administratury praktycznie zamarła. Częściowe odrodzenie życia religijnego w regionie miało miejsce po zajęciu Połtawy przez wojska niemieckie po ataku III Rzeszy na ZSRR. W 1942 zarząd eparchii objął biskup Beniamin (Nowicki). W pierwszych latach powojennych władze radzieckie nie wracały do polityki walki z religią. W 1945 w eparchii działało 346 cerkwi obsługiwanych przez 376 kapłanów, w tym pięciu mnichów, jednak wskutek nowej fali prześladowań prawosławnych, przypadającej na lata 60. XX wieku, w 1970 liczba czynnych świątyń spadła do 52, zaś duchownych – do 65. Taki stan rzeczy utrzymywał się do końca lat 80. Według danych z 2009 w skład eparchii wchodziło 146 parafii obsługiwanych przez 166 kapłanów.

Nazwy eparchii

• połtawska i perejasławska (1803–1937)
• połtawska i łubieńska (1942–1943)
• połtawska i krzemieńczucka (1944–2007)
• połtawska i myrhorodska (od 2007)

W eparchii działają dwa monastery: męski Mgarski Monaster Przemienienia Pańskiego oraz żeński monaster Podwyższenia Krzyża Świętego w Połtawie.

Biskupi połtawscy

• Sylwester (Lebiedinski), 1803–1807
• Teofan (Iwanow), 1807–1812
• Anatol (Maksimowicz), 1812–1816
• Metody (Piszniajewski), 1816–1824
• Jerzy (Jaszczurżinski), 1824–1830
• Nataniel (Pawłowski), 1830–1834
• Gedeon (Wiszniewski), 1834–1849
• Jeremiasz (Sołowjow), 1849–1850
• Nataniel (Sawczenko), 1850–1860
• Aleksander (Pawłowicz), 1860–1862
• Jan (Pietin), 1863–1887
• Hilarion (Juszenow), 1887–1904
• Jan (Smirnow), 1904–1910
• Nazariusz (Kiriłłow), 1910–1913
• Teofan (Bystrow), 1913–1919
• Damian (Woskriesienski), 1919–1920
• Grzegorz (Lisowski), 1923–1927
• Damian (Woskriesienski), 1927–1928
• Sergiusz (Griszyn), 1928–1932
• Mikołaj (Pirski), 1932–1935
• Tichon (Rusinow), 1935–1937
• Mitrofan (Rusinow), 1937–1938
• Beniamin (Nowicki), 1942–1943
• Mikołaj (Czufarowski), 1944
• Stefan (Procenko), 1944–1945
• Szymon (Iwanowski), 1945–1947
• Palladiusz (Kaminski), 1947–1952
• Serafin (Szarapow), 1952–1958
• Alipiusz (Chotowicki), 1961–1964
• Teodozjusz (Prociuk), 1964–1967
• Teodozjusz (Dikun), 1967–1979
• Damaskin (Bodry), 1979–1985
• Sawa (Babyneć), 1985–1992
• Teodozjusz (Dikun), 1992–2001
• Filip (Osadczenko), od 2001