Ewald Cebula

polski piłkarz

Edward Cebula, do 1948 Ewald (ur. 22 marca 1917 w Świętochłowicach, zm. 1 lutego 2004 w Chorzowie) – polski piłkarz, trener.

Edward Cebula
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1917
Świętochłowice

Data i miejsce śmierci

1 lutego 2004
Chorzów

Wzrost

164 cm

Pozycja

środkowy napastnik, pomocnik, stoper

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1928–1939 Śląsk Świętochłowice 27 (7[a])
1939–1941 TuS Schwientochlowitz ? (? )
1944–1945 US Anconitana ? (? )
1946–1947 Śląsk Świętochłowice ? (? )
1947–1952 Ruch/Chemik/Unia Chorzów[1] 83 (10)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1939–1952 Polska 5 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1952–1954 Unia Chorzów
1953 Polska (asystent)
1954 Polska
1954?-1957? Start Chorzów
1957–1958 Polska (asystent)
1959 Ruch Chorzów
1960 Ruch Chorzów
1961 Polska (asystent)
1961?-1962? Stal Sosnowiec
1962–1963 Górnik Zabrze
1963 Polska (asystent)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Wystąpił w pięciu oficjalnych meczach reprezentacji Polski, a także w jednym meczu reprezentacji olimpijskiej. Był jednym z nielicznych reprezentantów, którzy grali w kadrze przed i po II wojnie światowej; debiutował w 1939 (w meczu ze Szwajcarią), tuż przed wybuchem wojny wystąpił jeszcze w zwycięskim meczu z Węgrami (mecz ten jest uznawany za jeden z najlepszych występów drużyny polskiej w okresie międzywojennym).

W 1942 jako Ślązak został przymusowo wcielony do Wehrmachtu[2].

Kontynuował karierę reprezentacyjną po wojnie – 1948 grał przeciw Czechosłowacji, 1952 przeciw Bułgarom i Węgrom. Również w 1952 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach; brał udział w wygranym meczu z Francją, nie zagrał z Duńczykami (Polska odpadła po porażce 0:2).

Grał w Śląsku Świętochłowice do 1948 oraz Ruchu Chorzów. Z Ruchem zdobył dwukrotnie mistrzostwo Polski jako piłkarz (1951 i 1952); tytuł z roku 1951 został jednak przyznany przez związek piłkarski nie za wygranie ligi, ale za zdobycie Pucharu Polski. W 1952 Cebula poprowadził zespół do tytułu nie tylko jako piłkarz, był również grającym trenerem; jest to, jak na razie, jedyny przypadek zdobycia mistrzostwa Polski przez trenera-piłkarza.

Jako trener Ruchu Chorzów zdobył także mistrzostwo w 1953, tym razem już nie występując na boisku; przez krótki czas prowadził Ruch ponadto w sezonie mistrzowskim 1960, w przerwie pracy dwóch Węgrów – Jánosa Steinera i Lajosa Szolara.

Ponadto dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski jako trener Górnika Zabrze; w sezonie 1963, kiedy m.in. wprowadził do zespołu nastoletniego Włodzimierza Lubańskiego i 1964 – tego sezonu nie dokończył; rozpoczynał pracę jako samodzielny trener, następnie współpracował z Feliksem Karolkiem i Hubertem Skolikiem, wreszcie cała trójkę zastąpił Węgier Ferenc Farsang w połowie sezonu.

Jako jeden z trenerów reprezentacji Polski (wraz z T. Forysiem) przyczynił się do legendarnego zwycięstwa 2:1 nad drużyną ZSRR na Stadionie Śląskim w Chorzowie w 1957 roku.

W 1995 roku otrzymał tytuł honorowego członka PZPN-u.

Grób Ewalda Cebuli na cmentarzu przy ul. Szpitalnej w Świętochłowicach

Uwagi edytuj

  1. Bilans dotyczy tylko sezonów 1935–1936.

Przypisy edytuj

  1. (do 1948) KS Ruch Chorzów, (1948-03.1949.) ZKS Ruch Chorzów, (03.-04.1949) KS Chemik Chorzów, (od 04.1949) Unia Chorzów
  2. Edward Ewald Cebula (1917-2004) – Polski Komitet Olimpijski [online], olimpijski.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).

Bibliografia edytuj

  • Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017