Formuła 1 Sezon 1966

Sezon 1966 Formuły 1 był 17. sezonem organizowanych przez FIA wyścigów. Rozpoczął się 22 maja 1966, i zakończył 23 października po dziewięciu wyścigach.

Sezon 1966 Mistrzostw Świata Formuły 1

Jack Brabham w 1966 roku
Inauguracja	22 maja
Zakończenie	23 października
Liczba wyścigów	9
Mistrzowie
Kierowcy	Jack Brabham
Konstruktorzy	Brabham
Poprzedni sezon Następny sezon

Film Grand Prix jest fikcyjną wersją rozgrywanych w 1966 roku wyścigów, zawiera on zarówno reżyserowane sceny jak i zdjęcia z prawdziwych wyścigów.

Podsumowanie sezonu

Sezon ten był pierwszym w którym maksymalna dopuszczona pojemność silnika wynosiła 3 litry (dwa razy więcej niż w latach poprzednich). Ferrari wydawało się być tak dobrze przygotowane jak w 1961 roku, ale John Surtees postanowił przejść do Coopera po sporze w Le Mans. Jack Brabham wywalczył trzecie w karierze mistrzostwo, tym razem bolidem własnej konstrukcji. BRM i Lotus przez większość sezonu używali 2-u litrowych silników. Silnik H16 zrobiony przez BRM nie spełniał oczekiwań, chociaż Jim Clark wygrał Grand Prix USA w swoim Lotusie napędzanym właśnie tym silnikiem. Według przepisów wprowadzonych w 1966 roku zawodnik który nie przejechał 90% trasy wyścigu nie otrzymywał punktów nawet jeżeli został sklasyfikowany w pierwszej szóstce.

Przegląd sezonu

Rnd	Wyścig	Data	Miejsce	Zwycięzca	Konstruktor
1	Grand Prix Monako	22 maja	Monako	Jackie Stewart	BRM
2	Grand Prix Belgii	12 czerwca	Spa-Francorchamps	John Surtees	Ferrari
3	Grand Prix Francji	3 lipca	Reims-Gueux	Jack Brabham	Brabham-Repco
4	Grand Prix Wielkiej Brytanii	16 lipca	Brands Hatch	Jack Brabham	Brabham-Repco
5	Grand Prix Holandii	24 lipca	Zandvoort	Jack Brabham	Brabham-Repco
6	Grand Prix Niemiec	7 sierpnia	Nürburgring	Jack Brabham	Brabham-Repco
7	Grand Prix Włoch	4 września	Monza	Ludovico Scarfiotti	Ferrari
8	Grand Prix USA	2 października	Watkins Glen	Jim Clark	Lotus-BRM
9	Grand Prix Meksyku	23 października	Hermanos Rodríguez	John Surtees	Cooper-Maserati

1966 Klasyfikacja końcowa konstruktorów

Miejsce	Konstruktor	Punktów
1	Brabham-Repco	42 (49)
2	Ferrari	31 (32)
3	Cooper-Maserati	30 (35)
4	BRM	22
5	Lotus-BRM	13
6	Lotus-Climax	8
7	Eagle-Climax	4
8	Honda	3
9	McLaren-Ford	2
10	Brabham-Climax	1
11	McLaren-Serenissima	1
12	Brabham-BRM	1
13	Eagle-Weslake	0
14	Shannon-Climax	0
15	Cooper-Ferrari	0

1966 Klasyfikacja końcowa kierowców

Pos. Kierowca MON BEL FRA GBR NED GER ITA USA MEX Pts. 1 Jack Brabham NS 4 1 1 1 1 NS NS 2 42 (45) 2 John Surtees NS 1 NS NS NS 2 NS 3 1 28 3 Jochen Rindt NS 2 4 5 NS 3 4 2 NS 22 (24) 4 Denny Hulme NS NS 3 2 NS NS 3 NS 3 18 5 Graham Hill 3 NS NS 3 2 4 NS NS NS 17 6 Jim Clark NS NS NW 4 3 NS NS 1 NS 16 7 Jackie Stewart 1 NS NS 4 5 NS NS NS 14 8 Mike Parkes 2 NS NS 2 12 9 Lorenzo Bandini 2 3 NC 6 6 NS NS 12 10 Ludovico Scarfiotti NS 1 9 11 Richie Ginther NS 5 NS NC 4 5 12 Dan Gurney NC 5 NS NS 7 NS NS 5 4 13 Mike Spence NS NS NS NS 5 NS 5 NS NW 4 14 Bob Bondurant 4 NS 9 NS 7 DSQ NS 3 15 Jo Siffert NS NS NS NC NS NS 4 NS 3 16 Bruce McLaren NS NW 6 NW 5 NS 3 17 Peter Arundell NW NS NS NS 8 8 6 7 1 18 Jo Bonnier NC NS NC NS 7 NS NS NC 6 1 19 Bob Anderson NS 7 NC NS NS 6 1 20 John Taylor 6 8 8 NS 1 21 Chris Irwin 7 0 22 Ronnie Bucknum NS 8 0 23 Chris Amon 8 DK 0 24 Guy Ligier NC NC NC 10 9 NW 0 25 Geki 9 0 26 Chris Lawrence 11 NS 0 – Giancarlo Baghetti NC 0 – Pedro Rodríguez NS NS NS 0 – Innes Ireland NS NS 0 – Trevor Taylor NS 0 – Moisés Solana NS 0 – Phil Hill DK 0 Pos. Kierowca MON BEL FRA GBR HOL GER ITA USA MEX Pts.

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie Oznaczenie Wyjaśnienie Złoty Zwycięzca lub mistrzostwo Srebrny 2. miejsce lub wicemistrzostwo Brązowy 3. miejsce lub II wicemistrzostwo Zielony Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) Niebieski Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) Czerwony Nie zakwalifikował się (NZ) Nie prekwalifikował się (NPK) Różowy Nie ukończył (NU) Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) Czarny Zdyskwalifikowany (DK) Wykluczony (WYK/EX) Biały Nie wystartował (NW) Kontuzjowany (K/INJ) Wyścig odwołany (OD/C) Bez koloru Został wycofany (WYC/WD) Nie przybył (NP/DNA) Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) Nie został zgłoszony (–) Pogrubienie Start z pole position Kursywa Najszybsze okrążenie wyścigu † Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. * Sezon w trakcie 1/2/3 Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym Lista systemów punktacji Formuły 1

Miejsce	Kierowca	Kraj	Punktów	Zwycięstw	Podium	PP
1	Jack Brabham	Australia	42 (45)	4	5	3
2	John Surtees	UK	28	2	4	2
3	Jochen Rindt	Austria	22 (24)		3
4	Denny Hulme	Nowa Zelandia	18		4
5	Graham Hill	UK	17		3
6	Jim Clark	UK	16	1	2	2
7	Jackie Stewart	UK	14	1	1
8	Mike Parkes	UK	12		2	1
9	Lorenzo Bandini	Włochy	12		2	1
10	Ludovico Scarfiotti	Włochy	9	1	1
11	Richie Ginther	USA	5
12	Dan Gurney	USA	4
13	Mike Spence	UK	4
14	Bob Bondurant	USA	3
15	Jo Siffert	Szwajcaria	3
16	Bruce McLaren	Nowa Zelandia	3
17	Peter Arundell	UK	1
18	Jo Bonnier	Szwecja	1
19	Bob Anderson	UK	1
20	John Taylor	UK	1
21	Chris Irwin	UK
22	Ronnie Bucknum	USA
23	Chris Amon	Nowa Zelandia
24	Guy Ligier	Francja
25	Geki	Włochy
26	Chris Lawrence	UK
–	Giancarlo Baghetti	Włochy
–	Pedro Rodríguez	Meksyk
–	Innes Ireland	UK
–	Trevor Taylor	UK
–	Moisés Solana	Meksyk
–	Phil Hill	USA

Wyniki wyścigów nie zaliczonych do mistrzostw

Nazwa Wyścigu	Tor	Data	Zwycięzca	Konstruktor
Grand Prix RPA	Prince George	1 stycznia	Mike Spence	Lotus-Climax
Grand Prix Syrakuz	Syrakuzy	1 kwietnia	John Surtees	Ferrari
BRDC International Trophy	Silverstone	14 maja	Jack Brabham	Brabham-Repco
International Gold Cup	Oulton Park	17 września	Jack Brabham	Brabham-Repco