Formuła 1 Sezon 1967

Sezon 1967 Formuły 1 był 18. sezonem organizowanych przez FIA wyścigów. Rozpoczął się 2 stycznia 1967 i zakończył 22 października po jedenastu wyścigach.

Sezon 1967 Mistrzostw Świata Formuły 1

Inauguracja	2 stycznia
Zakończenie	22 października
Liczba wyścigów	11
Mistrzowie
Kierowcy	Denny Hulme
Konstruktorzy	Brabham
Poprzedni sezon Następny sezon

Podsumowanie sezonu

Podczas Grand Prix Holandii Lotus ujawnił nowy silnika Forda Cosworth DFV, który okazał się jednym z najbardziej utytułowanych silników w historii motoryzacji – 155 zwycięstw w Grand Prix, Le Mans i Indianapolis. Chociaż Jim Clark wygrał cztery wyścigi, tytuł mistrzowski zdobył Denny Hulme.

Przegląd sezonu

Rnd	Wyścig	Data	Miejsce	Zwycięzca	Konstruktor
1	Grand Prix RPA	2 stycznia	Kyalami	Pedro Rodríguez	Cooper-Maserati
2	Grand Prix Monako	7 maja	Monako	Denny Hulme	Brabham-Repco
3	Grand Prix Holandii	4 czerwca	Zandvoort	Jim Clark	Lotus-Ford
4	Grand Prix Belgii	18 czerwca	Spa-Francorchamps	Dan Gurney	Eagle-Weslake
5	Grand Prix Francji	2 lipca	Le Mans	Jack Brabham	Brabham-Repco
6	Grand Prix Wielkiej Brytanii	15 lipca	Silverstone	Jim Clark	Lotus-Ford
7	Grand Prix Niemiec	6 sierpnia	Nürburgring	Denny Hulme	Brabham-Repco
8	Grand Prix Kanady	27 sierpnia	Mosport Park	Jack Brabham	Brabham-Repco
9	Grand Prix Włoch	10 września	Monza	John Surtees	Honda
10	Grand Prix USA	1 października	Watkins Glen	Jim Clark	Lotus-Ford
11	Grand Prix Meksyku	22 października	Hermanos Rodríguez	Jim Clark	Lotus-Ford

1967 Klasyfikacja końcowa konstruktorów

Miejsce	Konstruktor	Punktów
1	Brabham-Repco	63 (67)
2	Lotus-Ford	44
3	Cooper-Maserati	28
4	Honda	20
5	Ferrari	20
6	BRM	17
7	Eagle-Weslake	13
8	Lotus-BRM	6
9	Cooper-Climax	6
10	McLaren-BRM	3
11	Brabham-Climax	2
12	Eagle-Climax	0
13	Lotus-Climax	0
14	Matra-Ford	0
15	Cooper-ATS	0
16	LDS-Climax	0

1967 Klasyfikacja końcowa kierowców

Pos. Kierowca RPA MON HOL BEL FRA GBR GER KAN ITA USA MEX Pts. 1 Denny Hulme 4 1 3 NS 2 2 1 2 NS 3 3 51 2 Jack Brabham 6 NS 2 NS 1 4 2 1 2 5 2 46 (48) 3 Jim Clark NS NS 1 6 NS 1 NS NS 3 1 1 41 4 John Surtees 3 NS NS NS 6 4 1 NS 4 20 5 Chris Amon 3 4 3 NS 3 3 6 7 NS 9 20 6 Pedro Rodríguez 1 5 NS 9 6 5 8 6 15 7 Graham Hill NS 2 NS NS NS NS NS 4 NS 2 NS 15 8 Dan Gurney NS NS NS 1 NS NS NS 3 NS NS NS 13 9 Jackie Stewart NS NS NS 2 3 NS NS NS NS NS NS 10 10 Mike Spence NS 6 8 5 NS NS NS 5 5 NS 5 9 11 John Love 2 6 12 Jo Siffert NS NS 10 7 4 NS NS NW NS 4 12 6 13 Jochen Rindt NS NS NS 4 NS NS NS NS 4 NS 6 14 Bruce McLaren 4 NS NS NS NS 7 NS NS NS 3 15 Jo Bonnier NS NS NS 5 8 NS 6 10 3 16 Chris Irwin 7 NS 5 7 7 NS NS NS NS 2 17 Bob Anderson 5 DK 9 8 NS NS 2 18 Mike Parkes 5 NS 2 19 Guy Ligier 10 NC 10 6 NS NS 11 1 20 Ludovico Scarfiotti 6 NC NS 1 21 Jacky Ickx 6 NS 1 22 Jean-Pierre Beltoise DK 7 7 0 23 David Hobbs 8 9 0 24 Jonathan Williams 8 0 25 Alan Rees 9 0 26 Richard Attwood 10 0 27 Mike Fisher 11 NS 0 – Dave Charlton NC 0 – Luki Botha NC 0 – Al Pease NC 0 – Piers Courage NS NS NW 0 – Moisés Solana NS NS 0 – Sam Tingle NS 0 – Lorenzo Bandini NS 0 – Johnny Servoz-Gavin NS 0 – Silvio Moser NS 0 – Giancarlo Baghetti NS 0 – Tom Jones DK 0 – Eppie Wietzes DSQ 0 – Richie Ginther DK 0 Poz. Kierowca RPA MON HOL BEL FRA GBR GER KAN ITA USA MEX Pts.

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie Oznaczenie Wyjaśnienie Złoty Zwycięzca lub mistrzostwo Srebrny 2. miejsce lub wicemistrzostwo Brązowy 3. miejsce lub II wicemistrzostwo Zielony Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) Niebieski Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) Czerwony Nie zakwalifikował się (NZ) Nie prekwalifikował się (NPK) Różowy Nie ukończył (NU) Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) Czarny Zdyskwalifikowany (DK) Wykluczony (WYK/EX) Biały Nie wystartował (NW) Kontuzjowany (K/INJ) Wyścig odwołany (OD/C) Bez koloru Został wycofany (WYC/WD) Nie przybył (NP/DNA) Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) Nie został zgłoszony (–) Pogrubienie Start z pole position Kursywa Najszybsze okrążenie wyścigu † Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. * Sezon w trakcie 1/2/3 Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym Lista systemów punktacji Formuły 1

Miejsce	Kierowca	Kraj	Punktów	Zwycięstw	Podium	PP
1	Denny Hulme	Nowa Zelandia	51	2	8
2	Jack Brabham	Australia	46 (48)	2	6	2
3	Jim Clark	Wielka Brytania	41	4	5	6
4	John Surtees	Wielka Brytania	20	1	2
5	Chris Amon	Nowa Zelandia	20		4
6	Pedro Rodríguez	Meksyk	15	1	1
7	Graham Hill	Wielka Brytania	15		2	3
8	Dan Gurney	USA	13	1	2
9	Jackie Stewart	Wielka Brytania	10		2
10	Mike Spence	Wielka Brytania	9
11	John Love	Rodezja	6		1
12	Jo Siffert	Szwajcaria	6
13	Jochen Rindt	Austria	6
14	Bruce McLaren	Nowa Zelandia	3
15	Jo Bonnier	Szwecja	3
16	Chris Irwin	Wielka Brytania	2
17	Bob Anderson	Wielka Brytania	2
18	Mike Parkes	Wielka Brytania	2
19	Guy Ligier	Francja	1
20	Ludovico Scarfiotti	Włochy	1
21	Jacky Ickx	Belgia	1
22	Jean-Pierre Beltoise	Francja
23	David Hobbs	Wielka Brytania
24	Jonathan Williams	Wielka Brytania
25	Alan Rees	Wielka Brytania
26	Richard Attwood	Wielka Brytania
27	Mike Fisher	USA
–	Dave Charlton	RPA
–	Luki Botha	RPA
–	Al Pease	Kanada
–	Piers Courage	Wielka Brytania
–	Moisés Solana	Meksyk
–	Sam Tingle	Rodezja
–	Lorenzo Bandini	Włochy
–	Johnny Servoz-Gavin	Francja
–	Silvio Moser	Szwajcaria
–	Giancarlo Baghetti	Włochy
–	Eppie Wietzes	Kanada
–	Richie Ginther	USA

Wyniki wyścigów nie zaliczonych do mistrzostw

Nazwa Wyścigu	Tor	Data	Zwycięzca	Konstruktor
II Wyścig Mistrzów	Brands Hatch	12 marca	Dan Gurney	Eagle-Weslake
I Spring Cup	Oulton Park	15 kwietnia	Jack Brabham	Brabham-Repco
XIX BRDC International Trophy	Silverstone	29 kwietnia	Mike Parkes	Ferrari
XVI Grand Prix Syrakuz	Syrakuzy	21 maja	Mike Parkes Ludovico Scarfiotti	Ferrari
XIV Oulton Park Gold Cup	Oulton Park	16 września	Jack Brabham	Brabham-Repco
XV Grand Prix Hiszpanii	Jarama	12 listopada	Jim Clark	Lotus-Ford