Francis Spellman

amerykański duchowny katolicki

Francis Joseph Spellman (ur. 4 maja 1889 we Whitman, zm. 2 grudnia 1967 w Nowym Jorku) – amerykański duchowny katolicki, arcybiskup Nowego Jorku (1939–1967) i kardynał.

Francis Spellmann
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Herb duchownego Sequere Deum
Kraj działania

Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

4 maja 1889
Whitman

Data i miejsce śmierci

2 grudnia 1967
Nowy Jork

Miejsce pochówku

Katedra św. Patryka w Nowym Jorku

Arcybiskup Nowego Jorku
Okres sprawowania

1939–1967

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

14 maja 1916

Nominacja biskupia

30 lipca 1932
tytularny biskup Sila
Biskup pomocniczy Bostonu

Sakra biskupia

8 września 1932

Kreacja kardynalska

18 lutego 1946
Pius XII

Kościół tytularny

Ss. Ioannis et Pauli

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

8 września 1932

Konsekrator

Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli

Współkonsekratorzy

Giuseppe Pizzardo
Francesco Borgongini Duca

Życiorys edytuj

Przyszedł na świat w rodzinie Williama Spellmana i Ellen Conway. Jego ojciec prowadził sklep spożywczy, a Francis już od najmłodszych lat służył w miejscowym kościele jako ministrant. Ukończył Fordham College w Nowym Jorku, a także studia w Rzymie, gdzie 14 maja 1916 otrzymał święcenia kapłańskie. Powrócił do rodzinnej archidiecezji Boston, gdzie pracował w parafiach, został nawet wicekanclerzem kurii biskupiej. 30 lipca 1932 otrzymał nominację na biskupa pomocniczego Bostonu, a sakrę biskupią otrzymał w bazylice św. Piotra 8 września tego samego roku z rąk bliskiego przyjaciela – Eugenia Pacellego, przyszłego papieża Piusa XII. Tę przyjaźń było też widać w późniejszych latach. 15 kwietnia 1939 awansował na urząd arcybiskupa Nowego Jorku. Kapelusz kardynalski otrzymał na pierwszym konsystorzu Piusa XII w lutym 1946 r. Co ciekawe, otrzymał ten sam kościół tytularny, który posiadał Eugenio Pacelli, zanim został papieżem.

W latach II wojny światowej był pośrednikiem w rozmowach między papieżem a prezydentem USA Franklinem D. Rooseveltem. Po wojnie prężnie rozwijał życie katolickie w swej archidiecezji, organizując sieć szkół parafialnych, a także dał się poznać jako zdecydowany przeciwnik komunizmu. Brał udział w Soborze watykańskim II, gdzie zasiadał w ławie prezydenckiej. Zmarł niedługo po zakończeniu soboru, w grudniu 1967 r. w wieku 78 lat.

Bibliografia edytuj