Wikipedia

Frankie Fredericks

lekkoatleta namibijski

Frank "Frankie" Fredericks (ur. 2 października 1967 w Windhuku) – namibijski lekkoatleta, sprinter. Czterokrotny medalista olimpijski z Barcelony i Atlanty oraz uczestnik igrzysk olimpijskich w Atenach, czterokrotny medalista mistrzostw świata (w tym mistrz świata z Stuttgartu), dwukrotny medalista halowych mistrzostw świata (w tym złoty medalista z Maebashi), złoty medalista igrzysk afrykańskich oraz igrzysk Wspólnoty Narodów, trzykrotny mistrz Afryki. Halowy rekordzista świata.

Frankie Fredericks
Ilustracja
Frankie Fredericks podczas XI Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce w Osace (2007).
Pełne imię i nazwisko

Frank "Frankie" Fredericks

Data i miejsce urodzenia

2 października 1967
Windhuk

Wzrost

180 cm[1]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Namibia
Igrzyska olimpijskie
srebro Barcelona 1992 lekkoatletyka
bieg na 100 m
srebro Barcelona 1992 lekkoatletyka
bieg na 200 m
srebro Atlanta 1996 lekkoatletyka
bieg na 100 m
srebro Atlanta 1996 lekkoatletyka
bieg na 200 m
Mistrzostwa świata
złoto Stuttgart 1993 bieg na 200 m
srebro Tokio 1991 bieg na 200 m
srebro Göteborg 1995 bieg na 200 m
srebro Ateny 1997 bieg na 200 m
Halowe mistrzostwa świata
złoto Maebashi 1999 bieg na 200 m
srebro Toronto 1993 bieg na 60 m
Igrzyska afrykańskie
złoto Kair 1991 bieg na 100 m
złoto Kair 1991 bieg na 200 m
srebro Abudża 2003 bieg na 200 m
brąz Johannesburg 1999 bieg na 100 m
brąz Johannesburg 1999 sztafeta 4 × 100 m
Mistrzostwa Afryki
złoto Dakar 1998 bieg na 200 m
złoto Tunis 2002 bieg na 100 m
złoto Tunis 2002 bieg na 200 m
srebro Dakar 1998 bieg na 100 m
Igrzyska Wspólnoty Narodów
złoto Victoria 1994 bieg na 200 m
złoto Manchester 2002 bieg na 200 m
srebro Kuala Lumpur 1998 bieg na 100 m
brąz Victoria 1994 bieg na 100 m
Multimedia w Wikimedia Commons

Jest pierwszym w historii sportowcem z Namibii, który zdobył medal letnich igrzysk olimpijskich, jak również medal lekkoatletycznych mistrzostw świata[2]. Szwagier Nico Motchebona, również lekkoatlety[1].

Biografia edytuj

W 1991 otrzymał tytuł wicemistrza świata w konkurencji biegu na 200 m, na dwukrotnie krótszym dystansie zaś zajął w finale 5. miejsce. Uczestniczył w igrzyskach afrykańskich w Kairze, na których wywalczył złote medale w konkurencjach biegowych na dystansie 100 i 200 m[3].

Rok później zadebiutował na igrzyskach olimpijskich. Wystąpił w dwóch konkurencjach, w których okazał się srebrnym medalistą – w biegu na 100 m uzyskał w finale czas 10,02 i nieznacznie przegrał z reprezentantem Wielkiej Brytanii Linfordem Christie (o 0,06 s), natomiast w konkurencji biegu na dystansie 200 m uzyskał czas 20,13 i w walce o złoty medal został pokonany przez Mike'a Marsha[4][5].

W 1993 wystartował w halowych mistrzostwach świata, w konkurencji biegu na 60 m wywalczył srebrny medal, w konkurencji biegu na 200 m zaś odpadł w półfinale (do którego zarazem nie przystąpił). Na mistrzostwach świata rozgrywanych w Stuttgarcie otrzymał złoty medal w konkurencji biegu na 200 m, natomiast w konkurencji biegu na 100 m zajął w fazie finałowej 6. miejsce. Uczestniczył w finale Grand Prix IAAF w Londynie, gdzie po raz pierwszy wygrał konkurencję rozgrywaną w ramach tej imprezy lekkoatletycznej (dokonał tego w biegu na 200 m)[3].

Był uczestnikiem igrzysk Wspólnoty Narodów w Victorii, tam zdobył brązowy medal w konkurencji biegu na 100 m, jak również złoty medal w konkurencji biegu na 200 m. W 1994 po raz pierwszy znalazł się w najlepszej trójce konkurencji rozgrywanej w ramach lekkoatletycznego Pucharu Świata, zajmując 2. miejsce w biegu na 200 m. W Göteborgu zdobył trzeci w karierze medal mistrzostw świata, w konkurencji biegu na 200 m został wicemistrzem, na dwukrotnie krótszym dystansie zaś znalazł się na 4. miejscu[3][6]. W 1996 brał udział w mityngu rozgrywanym we francuskim Liévin, gdzie wynikiem 19,92 ustanowił aktualny do dziś halowy rekord świata w konkurencji biegu na 200 m – ponadto został pierwszym na świecie mężczyzną, który ten dystans przebiegł w czasie krótszym niż 20 sekund[7].

W konkurencji biegu na dystansie zarówno 100, jak i 200 m startował także w ramach igrzysk olimpijskich w Atlancie. Tak jak cztery lata wcześniej, zdobył w obu konkurencjach tytuł wicemistrzowski. W finale konkursu biegu na 100 m uzyskał czas 9,89, w finale konkursu biegu na dystansie 200 m zaś osiągnął rezultat czasowy 19,68[8].

W 1997 na mistrzostwach świata zajął te same pozycje w finałach, co dwa lata wcześniej (tytuł wicemistrza w konkurencji biegu na 200 m, 4. miejsce w konkurencji biegu na 100 m). Rok później zdobył pierwsze w karierze medale mistrzostw Afryki (srebrny w biegu na 100 m, złoty w biegu na 200 m), a także sięgnął po trzeci w karierze medal igrzysk Wspólnoty Narodów (srebro w biegu na 100 m). W 1999 został halowym mistrzem świata w konkurencji biegu na 200 m[3][6]. Startował na mistrzostwach świata rozgrywanych w Walencji, w trakcie których doznał dość poważnej kontuzji[9].

Do startów powrócił w 2001 roku, kiedy m.in. wystąpił na rozgrywanych w Edmonton mistrzostwach świata, w ramach których był zgłoszony do startu w konkurencji biegu na 200 m, ale wycofał się z niego już w fazie eliminacji. Rok później po raz drugi wywalczył tytuł mistrza igrzysk Wspólnoty Narodów (w biegu na 200 m), a także dwa tytuły mistrza kontynentu (w biegu na dystansie zarówno 100, jak i 200 m). Dotarł do finału lekkoatletycznych mistrzostw globu w Paryżu, w którym ostatecznie zajął 7. miejsce[3][6].

Uczestniczył w rozgrywanych w Atenach igrzyskach olimpijskich. W konkurencji biegu na 100 m zajął 4. miejsce w drugiej rundzie zmagań (uzyskał czas 10,17), natomiast w konkurencji biegu na dwukrotnie dłuższym dystansie zajął w finale 4. miejsce z rezultatem czasowym 20,14[10]. W trakcie tych igrzysk oświadczył, że po zmaganiach w konkurencji biegu na 200 m zakończy karierę sportową[11], jednak mimo tej zapowiedzi Namibijczyk brał udział m.in. w Światowym Finale IAAF w Monako[3].

W swej karierze zdobywał też złote medale mistrzostw NCAA (w 1991 na stadionie, w latach 1991-92 w hali)[3].

Po karierze zawodniczej edytuj

W 2004 objął członkostwo w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim. W trakcie tego członkostwa przewodniczył Komisji Zawodników, jak również pracował w Komitecie Wykonawczym. Pełnił dodatkowo funkcję członka Komitetu Koordynacyjnego Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie oraz Letnich Igrzysk Olimpijskich Młodzieży w Singapurze. Na ceremonii otwarcia tych drugich igrzysk niósł flagę olimpijską[12].

Osiągnięcia edytuj

Rok Zawody Miasto Miejsce Konkurencja Wynik
1991 Mistrzostwa świata   Tokio 5. bieg na 100 m 9,95
  bieg na 200 m 20,34
Igrzyska afrykańskie   Kair   bieg na 100 m 10,18
  bieg na 200 m 20,28
1992 Igrzyska olimpijskie   Barcelona   bieg na 100 m 10,02
  bieg na 200 m 20,13
1993 Halowe mistrzostwa świata   Toronto   bieg na 60 m 6,51
DNS SF bieg na 200 m N/A
Mistrzostwa świata   Stuttgart 6. bieg na 100 m 10,03
  bieg na 200 m 19,85
Finał Grand Prix IAAF   Londyn   bieg na 200 m 20,34
1994 Igrzyska dobrej woli   Petersburg   bieg na 200 m 20,17
Igrzyska Wspólnoty Narodów   Victoria   bieg na 100 m 10,06
  bieg na 200 m 19,97
Puchar Świata   Londyn   bieg na 200 m 20,55
1995 Mistrzostwa świata   Göteborg 4. bieg na 100 m 10,07
  bieg na 200 m 20,12
Finał Grand Prix IAAF   Monako   bieg na 200 m 20,21
1996 Igrzyska olimpijskie   Atlanta   bieg na 100 m 9,89
  bieg na 200 m 19,68
1997 Mistrzostwa świata   Ateny 4. bieg na 100 m 9,95
  bieg na 200 m 20,23
Finał Grand Prix IAAF   Fukuoka   bieg na 200 m 19,81
1998 Mistrzostwa Afryki   Dakar   bieg na 100 m 9,97
  bieg na 200 m 19,99
Finał Grand Prix IAAF   Moskwa   bieg na 100 m 10,11
Puchar Świata   Johannesburg   bieg na 200 m 19,97
  sztafeta 4 × 100 m 38,29
Igrzyska Wspólnoty Narodów   Kuala Lumpur   bieg na 100 m 9,96
1999 Halowe mistrzostwa świata   Maebashi   bieg na 200 m 20,10
Mistrzostwa świata   Sewilla DNS SF bieg na 100 m N/A
DNS bieg na 200 m N/A
DNS H sztafeta 4 × 100 m N/A
Igrzyska afrykańskie   Johannesburg   bieg na 100 m 10,10
  sztafeta 4 × 100 m 39,52
2001 Mistrzostwa świata   Edmonton DNS H bieg na 200 m N/A
2002 Igrzyska Wspólnoty Narodów   Manchester   bieg na 200 m 20,06
Mistrzostwa Afryki   Tunis   bieg na 100 m 9,93
  bieg na 200 m 20,10
Puchar Świata   Madryt   bieg na 200 m 20,20
  sztafeta 4 × 100 m 38,63
2003 Mistrzostwa świata   Paryż 7. bieg na 200 m 20,47
Igrzyska afrykańskie   Abudża   bieg na 200 m 20,43
2004 Halowe mistrzostwa świata   Budapeszt DNS SF bieg na 200 m N/A
Igrzyska olimpijskie   Ateny 4. QF bieg na 100 m 10,17
4. bieg na 200 m 20,14
Światowy Finał IAAF   Monako   bieg na 200 m 20,31
Źródło: [3][6]

Rekordy życiowe edytuj

  • bieg na 100 m – 9,86 (3 lipca 1996, Lozanna)  
  • bieg na 200 m – 19,68 (1 sierpnia 1996, Atlanta)  
  • bieg na 400 m – 46,28 (25 marca 1989, Tempe)
  • sztafeta 4 × 100 m – 38,24 (26 sierpnia 1997, Berlin)
Halowe
  • bieg na 60 m – 6,51 (12 marca 1993, Toronto)
  • bieg na 200 m – 19,92 (18 lutego 1996, Liévin)  
  • sztafeta 4 × 400 m – 3:04,89 (14 marca 1992, Indianapolis)

Źródło: [3]

Upamiętnienie edytuj

Jego imieniem nazwano jedną z ulic w jego rodzinnym mieście Windhuk[13][14].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Frankie Fredericks. olympedia.org. [dostęp 2023-09-04]. (ang.).
  2. ↑ Craig Frew: Frankie Fredericks: The man who made Commonwealth history. bbc.com, 2014-02-09. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-28)]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i Frank FREDERICKS | Profile | World Athletics. worldathletics.org. [dostęp 2023-09-04]. (ang.).
  4. ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 100 metres. sports-reference.com. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-13)]. (ang.).
  5. ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 200 metres. sports-reference.com. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-13)]. (ang.).
  6. ↑ a b c d Frankie Fredericks. athleticspodium.com. [dostęp 2023-09-04]. (ang.).
  7. ↑ Mike Rowbottom: ATHLETICS: Fredericks breaks Christie's record. independent.co.uk, 1996-02-19. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-09)]. (ang.).
  8. ↑ Official Report of the Centennial Olympic Games, v.3. digital.la84.org. s. 69, 71. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-08)]. (ang.).
  9. ↑ Injury keeps Fredericks out of 200-meter final. deseret.com, 1999-08-27. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-02)]. (ang.).
  10. ↑ Athletics. Official Report of the XXVIII Olympiad - Results. digital.la84.org, 2004-08-29. s. 103, 118. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-13)]. (ang.).
  11. ↑ Fredericks to retire. telegraphindia.com, 2004-08-25. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-02)]. (ang.).
  12. ↑ Frankie FREDERICKS Biography, Olympic Medals, Records and Age. olympics.com. [dostęp 2023-09-04]. (ang.).
  13. ↑ 7th IAAF World Championships in Athletics - IAAF Statistics Handbook Seville 1999. 1999, s. 573.
  14. ↑ Duncan Mackay: A gentleman and a scholar. theguardian.com, 2002-07-21. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-06-01)]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Frankie_Fredericks&oldid=72806738”