Głobino

Głobino (kaszb. Gąbino, niem. Gumbin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Redzikowo. Leży przy trasie drogi wojewódzkiej nr 210 Słupsk - Bytów, na granicy Równiny Sławieńskiej i Wysoczyzny Damnickiej.

Głobino

wieś
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Powiat	słupski
Gmina	Redzikowo
Liczba ludności (2021)	887
Strefa numeracyjna	59
Kod pocztowy	76-200
Tablice rejestracyjne	GSL
SIMC	0750669
Położenie na mapie gminy Redzikowo Głobino
Położenie na mapie Polski Głobino
Położenie na mapie województwa pomorskiego Głobino
Położenie na mapie powiatu słupskiego Głobino
54°26′03″N 17°06′48″E

Głobino graniczy z Płaszewkiem na południowym zachodzie, z Kusowem na zachodzie, ze Stanięcinem na północnym wschodzie, Krzywaniem na południowym zachodzie oraz z miastem Słupskiem na północy. Kilometr na północny zachód od zabudowy wsi przepływa niewielka rzeka Glaźna, wpadająca do rzeki Słupi na wysokości Łosina w gm. Kobylnica. Obszar sołectwa Głobino wynosi około 691 ha.

Połączenie ze Słupskiem umożliwiają autobus słupskiej komunikacji miejskiej (linia nr "3") oraz PKS w Słupsku S.A.

W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Głobino, po jej zniesieniu w gromadzie Słupsk. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.

Niedaleko od wsi znajduje się słowiańskie grodzisko z IX-X w.

Nazwa

Nazwa o genezie słowiańskiej, wywodząca się od przezwiska Gęba z dodanym formantem dzierżawczym -ino w typowej dla Pomorza formie rodzaju nijakiego. Nazwa niemiecka jest adaptacją fonetyczną nazwy słowiańskiej. Współczesna forma Głobino, przyjęta w odróżnieniu od nazwy wsi Gąbino w gminie Ustka o tej samej etymologii, jest wynikiem błędnej resubstytucji nazwy niemieckiej przez Stanisława Kozierowskiego.

Rada Języka Kaszubskiego proponuje opartą na polskiej kaszubską formę Głobino.

Historia

• XIII/XIV w. – pierwsze wzmianki o miejscowości zwanej dawniej Gumbin,
• 1281 – nadanie norbertanom z Białoboków kościoła Świętego Piotra Apostoła przez księcia Mściwoja II wraz ze wszystkimi dziesięcinami i przynależnościami m.in. do wsi Głobino,
• 1396 – miejscowość stanowi własność majstra z Krzywania,
• 1450 – nabycie miejscowości przez Lütcke Massowa,
• 1476, 1502 – majster Nicolaus zostaje właścicielem ziemskim miejscowości Głobino i Krzywań; był 29. burmistrzem Słupska,
• 1523 – miejscowość przechodzi w ręce majstra Laffrens,
• 1713 – majster Georg sprzedaje Głobino dla poczmistrza Krügera,
• 1717 – miejscowością zarządzają majster Hanß Jürgen oraz poczmistrz Joh. Andr. Krüger. Spis ludności z tamtego okresu obejmował:- dwóch rolników ziemskich: Peter i Erdmann Schultz, - czterech chałupników: Christoph Schultz, Greger Schultz, Claus Vandersee i Christian Glinde.- pozostałe osoby: Jakob Grothe, Friedrich Neitzke,
• 1783 – właścicielem Głobina jest porucznik Philipp Heinrich von Somnitz; we wsi był folwark, młyn wodny oraz 14 domostw,
• 1809 – Georg Friedrich von Pirch,
• 1838 – August von Massow,
• 1846 – Ludwig Gottfried Holtz; kupuje wieś za cenę 50.000 Talarów,
• 1862 – Christian Holtz (syn Gottfrieda), Gottfried Holtz (wnuk Gottfrieda),
• 1924 – Franz Guhlke,
• 1938 – Erich Guhlke – ostatni właściciel i zarządca Głobina przed II Wojną Światową, w którego skład wchodziło:

152 ha powierzchni całkowitej, w tym 110 ha gruntów ornych, 19 ha łąk, 18 ha lasu, 2,5 ha skwerów, dziedzińców, dróg, 53 gospodarstw, w tym 13 gospodarstw o powierzchni od 0,5 do 5 ha, 8 gospodarstw od 5 do 10 ha, 27 gospodarstw od 10 do 20 ha oraz 5 gospodarstw od 20 do 100 ha, gdzie największymi gospodarzami ziemskimi byli: Klix, Erben 24 ha; Villmo 23 ha (2 konie, 14 szt bydła i 30 świń); Meyhack, Erich 21 ha,

• 1939 liczba mieszkańców: 423 osoby,
• jedna gospoda "Pod Lipą", sklep, poczta, szkoła, kowal, rzemieślnik, szewc

Infrastruktura

W Głobinie siedzibę ma Centrum Kultury i Biblioteka Publiczna Gminy Słupsk pełniące funkcję ośrodka kultury oraz ośrodek zdrowia prowadzony przez NZOZ Kobylnica oraz NZOZ Słupsk. W miejscowości funkcjonuje Szkoła Podstawowa im. Henryka Sienkiewicza wyposażona w halę sportową oraz boisko sportowe.

Budowę pierwszego kościoła rozpoczęto w 1996 roku. Stojąca w centrum Głobina świątynia góruje nad miejscowością.

Miejscowość posiada również stację benzynową, dwa sklepy spożywcze oraz nowo wybudowaną ścieżkę rowerową łączącą Głobino z obwodnicą miasta Słupska.

Gospodarka

W Głobinie wydzielona została Gminna Strefa Ekonomiczna, na terenie której swoją działalność prowadzą m.in.:

• MARKOS – firma zajmująca się produkcją konstrukcji z laminatu poliestrowo-szklanego, takich jak szalupy ratunkowe czy czasze do wiatraków;
• HaGe Polska – prowadząca działalność ukierunkowaną na handel nawozami, środkami ochrony roślin, sprzedaż olejów smarnych do maszyn rolniczych, produkcją i sprzedażą pasz, eksport roślin oleistych i strączkowych, import komponentów paszowych;
• INTERFRYS – firma zajmująca się przetwarzaniem i zamrażaniem owoców;
• MIRKO – zajmująca się przetwórstwem ryb i owoców morza;
• GUMA POMORSKA – specjalizująca się w produkcji wyrobów gumowych i gumowo-metalowych,
• EMMAROL – specjalizujący się w produkcji części i zespołów do maszyn rolniczych;
• PERLA POLSKA – producent antipasti,
• FASADA – producent stolarki budowlanej, okien i drzwi z PCW oraz aluminium (zakład w budowie).

Ponadto w miejscowości znajduje się zakład świadczący usługi mechaniczne, usługi transportowe, monterskie, żwirownia, jak również gospodarstwa rolne zajmujące się głównie uprawą zboża, ziemniaków, hodowlą zwierząt, sadownictwem, hodowlą pstrąga oraz winnica.

Bibliografia

• Plan odnowy miejscowości Głobino. prawomiejscowe.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].