Gerhard Schröder (polityk CDU)

polityk niemiecki, minister spraw zagranicznych

Gerhard Schröder (ur. 11 września 1910 w Saarbrücken, zm. 31 grudnia 1989 w Kampen) – niemiecki prawnik i polityk, członek Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej, minister spraw wewnętrznych (1953-1961), minister spraw zagranicznych (1961-1966) i minister obrony (1966-1969)[1].

Gerhard Schröder
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 września 1910
Saarbrücken

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 1989
Kampen

Minister spraw zagranicznych Niemiec
Okres

od 14 listopada 1961
do 30 listopada 1966

Przynależność polityczna

CDU

Poprzednik

Heinrich von Brentano

Następca

Willy Brandt

Minister spraw wewnętrznych Niemiec
Okres

od 20 października 1953
do 13 listopada 1961

Przynależność polityczna

CDU

Poprzednik

Robert Lehr

Następca

Hermann Höcherl

Życiorys edytuj

Urodził się w Saarbrücken w rodzinie pochodzących z Fryzji Wschodniej urzędnika kolejowego Jana Schrödera (1882–1945) i jego żony Antiny Duit (1885–1972)[2]. W 1921 roku wraz z rodzicami przeniósł się do Trewiru, gdzie zdał w 1929 roku egzamin maturalny[3].

 
Gerhard Schröder i prezydent USA John F. Kennedy, Waszyngton, 1962

Następnie studiował prawo w Królewcu, Edynburgu, Berlinie i Bonn, zdając w 1932 pierwszy, a w 1936 roku drugi egzamin prawniczy. Podczas studiów zaangażował się w działalność konserwatywno-liberalnej Deutsche Volkspartei. W 1934 uzyskał tytuł doktora nauk prawnych na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Bonn[1]. Od 1934 do 1936 pracował jako referent w berlińskim Kaiser-Wilhelm-Institut für Ausländisches und Internationales Privatrecht. Następnie praktykował jako asesor adwokacki[4].

We wrześniu 1939 został wcielony do Wehrmachtu i przeszkolony jako radiotelegrafista. W 1941 został skierowany wraz z oddziałem do okupowanej Danii, a następnie na front wschodni, gdzie został ranny. Po wyzdrowieniu został w 1943 wysłany jako instruktor radiowy w okolice Berlina. Był internowany w brytyjskim obozie jenieckim w pobliżu Bad Segeberg, gdzie pełnił również funkcję tłumacza. W czerwcu 1945 został zwolniony z niewoli[5].

W 1945 należał do współzałożycieli CDU. W latach 1945–1947 był radcą w landowym ministerstwie spraw wewnętrznych Nadrenii Północnej-Westfali. W 1949 roku z list CDU zdobył mandat do Bundestagu. Od 1952 do 1953 był przewodniczącym frakcji poselskiej CDU/CSU[1].

Schröder sprawował następnie funkcję ministra spraw wewnętrznych Niemiec w latach 1953–1961 oraz ministra spraw zagranicznych od 1961 do 1966 roku w gabinecie kanclerza Konrada Adenauera oraz Ludwiga Erharda. Od 1966 roku był członkiem rządu kanclerza Kurta Georga Kiesingera, kierując resortem obrony narodowej[3].

 
Grób Gerharda Schrödera i jego żony na cmentarzu na Sylcie

W kolejnych wyborach parlamentarnych ponownie zdobywał mandat deputowanego do Bundestagu, a od 1969 do 1980 pełnił funkcję przewodniczącego parlamentarnej Komisji spraw zagranicznych. W wyborach parlamentarnych w 1980 roku nie ubiegał się o kolejną kadencję i wycofał z aktywnej polityki[2].

Był przewodniczącym Niemieckiego Towarzystwa Fotograficznego (niem. Deutsche Gesellschaft für Photographie)[6].

Schröder zmarł 31 grudnia 1989 roku w swoim domu w Kampen na wyspie Sylt. Po jego śmierci niemiecki parlament uhonorował go państwową uroczystością pożegnalną w sali plenarnej. Gerhard Schröder został pochowany na przykościelnym cmentarzu w Keitum na Sylcie[7].

W 1941 roku zawarł związek małżeński z Brigitte Landsberg (1917–2000). Para miała troje dzieci[5].

Przypisy edytuj

  1. a b c Gerhard Schröder, Geschichte der CDU, 10 września 1910 [dostęp 2023-03-24] (niem.).
  2. a b Deutsche Biographie, Schröder, Gerhard – Deutsche Biographie [online], www.deutsche-biographie.de [dostęp 2023-03-24] (niem.).
  3. a b Gerhard Schröder | Portal Rheinische Geschichte [online], www.rheinische-geschichte.lvr.de [dostęp 2023-03-24] (niem.).
  4. Quittung vorhanden, „Der Spiegel”, 23 lutego 1969, ISSN 2195-1349 [dostęp 2023-03-24] (niem.).
  5. a b Torsten Oppelland: Gerhard Schröder (1910–1989). Politik zwischen Staat, Partei und Konfession. Droste, Düsseldorf, 2002, s. 116–126, ISBN 3-7700-1887-7.
  6. Ein Königskind auf Reisen, „Der Spiegel”, 23 lipca 1972, ISSN 2195-1349 [dostęp 2023-03-24] (niem.).
  7. Frank Deppe, Zurückgeblättert: Das bewegte Sylt im Januar 1990 | SHZ [online], shz.de, 2 stycznia 2023 [dostęp 2023-03-24] (niem.).