Grzegorz Sołogub
Grzegorz Sołogub, Grzegorz Sołłogub[1] (ur. 10 maja 1918 w Mołodecznie na Wileńszczyźnie, zm. 25 listopada 1986[1] w Anglii) – kapitan pilot Wojska Polskiego II RP, kapitan (ang. Flight Lieutnant) Królewskich Sił Powietrznych, as myśliwski II wojny światowej.
| 5 zwycięstw | |
 kapitan pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Był najmłodszym z ośmiorga dzieci Andrzeja Sołoguba, byłego oficera carskiej armii. W 1938 roku, po ukończeniu Gimnazjum Humanistycznego w Mołodecznie, został przyjęty do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (niedoszła XIV promocja)[2]. W czasie kampanii wrześniowej został ewakuowany przez Rumunię i Francję do Anglii (18 lutego 1940 roku). Odmówił złożenia przysięgi królowi brytyjskiemu i został odesłany do Francji. Po upadku Francji drugi raz przybył do Wielkiej Brytanii (27 czerwca 1940), gdzie otrzymał numer służbowy 783647. Od kwietnia 1941 w dywizjonie 317[3]. Od 26 maja 1941 roku do 306 dywizjonu myśliwskiego „Toruńskiego”. Awansowany 1 października 1941, otrzymał nowy numer służbowy P-1624. 21 kwietnia 1943 został instruktorem w 58 OTU, a następnie w 61 OTU. 20 października 1943 powrócił do dywizjonu 306. Od 9 lipca 1944 do 20 grudnia 1944 latał w dywizjonie 302, by następnie powrócić do dywizjonu 306, w którym 5 stycznia 1945 objął dowództwo eskadry B.
Po wojnie i demobilizacji pozostał na emigracji. Kupił farmę w Mitcheldean i został farmerem. Zmarł 25 listopada 1986 i został pochowany w Cinderford, Gloucestershire.
Zwycięstwa powietrzne edytuj
Na liście Bajana zajmuje 40. pozycję z wynikiem 5 zestrzeleń pewnych i 1 prawdopodobnie.
Chronologiczny wykaz zwycięskich walk powietrznych[1][4]:
Zestrzelenia pewne:
- Bf 109 – 27 września 1941 (pilotował Spitfire Vb nr AB823 UZ-Y, operacja "Circus 103")
- 2 Bf 109 – 16 kwietnia 1942 (pilotował Spitfire Vb nr AA847 UZ-V)
- Bf 109 – 7 czerwca 1944 (pilotował Mustanga III nr FX873 UZ-T)
- Fw 190 – 23 czerwca 1944 (pilotował Mustanga III nr FZ149 UZ-W)
Zestrzelenia prawdopodobne:
- Bf 109 – 30 grudnia 1941 (pilotował Spitfire Vb UZ-O)[5]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 10305[6]
- czterokrotnie Krzyż Walecznych
- brytyjski Distinguished Flying Cross
Przypisy edytuj
- ↑ a b c biografia na aviatonart. [dostęp 2014-05-04]. (ang.).
- ↑ niedoszła XIV promocja Szkoły Orląt. [dostęp 2014-05-04]. (pol.).
- ↑ lista pilotów dywizjonu 317. [dostęp 2014-05-04]. (ang.).
- ↑ zwycięstwa w 306 dywizjonie. s. 1. [dostęp 2014-05-04]. (pol.).
- ↑ brak potwierdzenia ma na polishairforce.pl
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 506.
Bibliografia edytuj
- Piotr Sikora, Grzegorz Sołogub – Sześć dni polskiego ASA, Stratus 2012, ISBN 978-83-89450-56-2, stron: 120
Linki zewnętrzne edytuj
- Lotnictwo z szachownicą nr 42. [dostęp 2014-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-18)]. (pol.).
- zdjęcie z jesieni 1942 roku. s. 1. [dostęp 2014-05-04]. (pol.).
- zdjęcia z dywizjonu 306. [dostęp 2014-05-04]. (ang.).