Heinkel He 70
Heinkel He 70 Blitz – niemiecki samolot kurierski i rozpoznawczy z okresu II wojny światowej.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot pasażerski, kurierski i rozpoznawczy |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – chowane w locie |
| Załoga |
2 (pilot, nawigator) |
| Historia | |
| Liczba egz. |
304 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik rzędowy 12-cylindrowy BMW VI 7,3Z |
| Moc |
750 KM (552 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
14,8 m |
| Długość |
11,70 m |
| Wysokość |
3,10 m |
| Powierzchnia nośna |
36,50 m² |
| Masa | |
| Własna |
2300 kg |
| Startowa |
3420 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
360 km/h |
| Prędkość przelotowa |
335 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
6,7 m/s |
| Pułap |
5250 m |
| Zasięg |
1000 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 Karabin maszynowy MG 15 kal. 7,9 mm (w wersji wojskowej) 300 kg bomb (wersja bombowa) | |
| Liczba miejsc | |
| 4 | |
| Użytkownicy | |
| Niemcy, Węgry, Hiszpania | |
| Rzuty | |
| |
Historia edytuj
Pod koniec lat dwudziestych właściciele niemieckich linii lotniczych Deutsche Lufthansa zwrócili się do niemieckich wytwórni lotniczych o zbudowania samolotu komunikacyjnego o parametrach zbliżonych do amerykańskiego samolotu Lockheed 9 Orion, który użytkowały szwajcarskie linie lotnicze Swissair. Miało to zwiększyć możliwości niemieckiej linii lotniczej w Europie[1].
Projekt takiego samolotu opracował w 1931 roku inż. Ernst Heinkel z zakładów Ernst Heinkel-Flugzeugwerke A.G., miał to być dolnopłat z silnikiem rzędowym BMW Hornet o mocy 575 KM (423 kW). Na wiosnę 1932 roku opracowano nowszy i o lepszych osiągach samolot, który oznaczono jako Heinkel He 70. Samolot ten był napędzany silnikiem rzędowym BMW VI 6,0 o mocy 637 KM (469 kW)[2].
Pierwszy prototyp tego samolotu oznaczony He 70a został zbudowany pod koniec listopada 1932 roku i został oblatany w dniu 1 grudnia 1932 roku[3]. Drugi prototyp oznaczony He 70b z dwuosobową załogą i z miejscami dla 4 pasażerów ukończono w lutym 1933 roku. Na tym prototypie pilot kpt. Untuckt osiągnął rekord prędkości lotu - 357 km/h z obciążeniem 500 i 1000 kg[4]. Prędkość ta przewyższała ówczesne samoloty myśliwskie w związku z tym w 1933 roku opracowano kolejny prototyp oznaczony jako He 70c z otwartym stanowiskiem ruchomego karabinu maszynowego na grzbiecie kadłuba jako konstrukcja wyjściowa dla wersji lekkiego samolotu bombowego oraz wersji kurierskiej i rozpoznawczej[5].
W 1934 roku zbudowano dla Lufthansy prototyp He 70d z silnikiem BMW VI 7,3 oraz dla Luftwaffe prototyp He 70e lekkiego bombowca z tym samym silnikiem[6].
Samolot pasażerski Heinkel He 70A budowany seryjnie dla potrzeb Lufthansy rozpoczął regularne loty pasażerskie 15 czerwca 1934 roku. Rozpoczęto także budowę kolejnych wersji dla Lufthansy – He 70D (zbudowano 12 egzemplarzy) i He 70G. Jeden z samolotów wersji He 70G został sprzedany do Wielkiej Brytanii a do jego napędu użyto silnika rzędowego Rols-Royce Kestrel V[7].
Natomiast dla Luftwaffe rozpoczęto produkcję w 1934 roku wersje[5]:
- He 70E – lekkiego bombowca, który zabierał w komorze bombowej w kadłubie 6 bomb o masie 50 kg każda lub 30 bomb o masie 10 kg każda
- He 70F – samolot kurierski i rozpoznawczy z czterema miejscami dla kurierów i jednym miejscem dla strzelca pokładowego
Produkcję samoloty Heinkel He 70 zakończono w 1938 roku, łącznie wyprodukowano 304 samoloty tego typu wszystkich wersji, z tego 28 samolotów cywilnych. W trakcie prac rozwojowych opracowano, w oparciu o produkowany na Węgrzech silnik Gnome-Rhone 14K Mistral-Mayor, samolot oznaczony jako He 170. Seryjne samoloty He 170A wykorzystywało lotnictwo węgierskie podczas II wojny światowej[8].
Użycie w lotnictwie edytuj
Samoloty Heinkel He 70 od 1934 roku były użytkowane przez niemieckie linie lotnicze Lufthansa jako samoloty pasażerskie i pocztowe. Część tych samolotów później zostało przejętych przez Luftwaffe[5].
W niemieckim lotnictwie wojskowym samoloty te były użytkowane od 1935 roku. Pod koniec 1936 roku 18 samolotów Heinkel He 70F-2 otrzymał Legion Condor biorący udział w hiszpańskiej wojnie domowej po stronie frankistów[9].
W latach następnych samolot ten był jednak wycofywany z użycia w jednostkach liniowych, wobec pojawienia się nowszych typów samolotów. Po wybuchu II wojny światowej samoloty te przeniesiono do pomocniczych eskadr kurierskich, gdzie eksploatowano je do momentu zużycia[8].
Konstrukcja edytuj
Samolot Heinkel He 70F był dwumiejscowym samolotem kurierskim i rozpoznawczym, zabierającym 4 pasażerów. Dolnopłatem o konstrukcji mieszanej. Podwozie klasyczne chowane w locie. Napęd stanowił 1 silnik rzędowy 12-cylindrowym BMW VI 7,3Z o mocy 750 KM (552 kW). Śmigło dwułopatowe, metalowe[7][10].
Przypisy edytuj
- ↑ Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 178.
- ↑ Murawski 1999 ↓, s. 17.
- ↑ Samoloty niezapomniane modele 2013 ↓, s. 69.
- ↑ Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 179.
- ↑ a b c Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 180.
- ↑ Murawski 1999 ↓, s. 18.
- ↑ a b Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 181.
- ↑ a b Murawski 1999 ↓, s. 19.
- ↑ Skotnicki, Nowakowski, Zalewski 1994 ↓, s. 42.
- ↑ Skotnicki, Nowakowski, Zalewski 1994 ↓, s. 209.
Bibliografia edytuj
- Tomasz Murawski: Samoloty Luftwaffe 1939-1945. T. 2. Warszawa: Lampart, 1999, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. ISBN 83-86776-00-5. OCLC 749671465.
- Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 2: Flugzeugtypen Erla - Heinkel. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 978-3-7637-5464-9. OCLC 722044430.
- Mariusz Skotnicki, Tomasz Nowakowski, Krzysztof Zalewski: Legion Condor. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1994. ISBN 83-11-08395-9. OCLC 75845272.
- Samoloty niezapomniane modele. Warszawa: Grupa Wydawn. Foksal, 2013. ISBN 978-83-280-0077-3. OCLC 881384238.