Heinrich Finck
Heinrich Finck, Henryk Finck (ur. 1444 lub 1445 w Bambergu?, zm. 9 czerwca 1527 w Wiedniu[1][2]) – niemiecki kapelmistrz i kompozytor.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Życiorys edytuj
Wychowywał się i zdobył wykształcenie w Polsce[1][2], jako chłopiec przypuszczalnie był około 1460 roku śpiewakiem kapeli królewskiej w Krakowie[1]. W 1482 roku przebywał w Lipsku, gdzie studiował na tamtejszym uniwersytecie[1][2]. W latach 1489–1491 ponownie przebywał w Krakowie[1]. Około 1492 roku opuścił Polskę i szukał zajęcia na różnych dworach europejskich, obecny był m.in. na Węgrzech i w Wiedniu[1]. Na przełomie 1494 i 1495 roku przypuszczalnie przebywał w Torgau, następnie wrócił do Polski[1]. Od 1498 do 1501 roku był śpiewakiem na dworze wielkiego księcia Aleksandra Jagiellończyka w Wilnie, następnie po jego wyborze na króla przebywał do 1505 roku na dworze w Krakowie[1][2]. Identyfikowany jest ze wspominanym w księgach rachunkowych z tego okresu kantorem dworskim Henrykiem Finckiem[1]. Odbywał liczne podróże z dworem po Litwie i Małopolsce, obecny był m.in. w Trokach, Grodnie, Wilnie, Brześciu Litewskim, Mielniku i Lublinie[1].
W latach 1510–1514 był kapelmistrzem na dworze księcia Ulryka w Stuttgarcie[1][2]. Między 1514 a 1516 rokiem przebywał na dworze cesarskim w Augsburgu lub Innsbrucku[1]. Następnie związał się z dworem kardynała Matthäusa Langa, po objęciu przez niego arcybiskupstwa w Salzburgu w 1519 roku został zaangażowany jako kompozytor do kapeli katedralnej[1][2]. W 1527 roku został kapelmistrzem arcyksięcia i późniejszego cesarza Ferdynanda I Habsburga w Wiedniu[1][2]. Zmarł w wiedeńskim klasztorze benedyktynów[1].
Jego stryjecznym wnukiem był kompozytor Hermann Finck[2].
Twórczość edytuj
Z jego twórczości zachowało się 113 utworów, nie wszystkie w stanie kompletnym[2]. Skomponował m.in. 7 mszy, 40 motetów, fragmenty ordinarium missae, 28 hymnów łacińskich, 38 pieśni, ponadto pisał utwory instrumentalne[1][2]. Kompozycje Fincka zachowały się w licznych XVI-wiecznych zbiorach, także polskich (m.in. tabulatura Jana z Lublina)[1].
Wczesne kompozycje Fincka mają formę 3- lub 4-głosową, opartą na równonutowych cantus firmus[1]. Utwory późniejsze cechują się szerokim wykorzystaniem techniki imitacyjnej, stosowany jest w nich 5-, 6- i 7-głos[1]. Przypisuje mu się wprowadzenie do Polski elementów stylu niderlandzkiego, według Adolfa Chybińskiego wywarł wpływ na twórczość Sebastiana z Felsztyna[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 104–105. ISBN 83-224-0344-5.
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1109–1110. ISBN 0-02-865527-3.
Linki zewnętrzne edytuj
- Heinrich Finck – nuty tego kompozytora dostępne w bibliotece cyfrowej Choral Public Domain Library (ChoralWiki)
- Heinrich Finck – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project