Heinrich von Podewils

Heinrich Graf von Podewils (ur. 3 października 1695 w Kręgu (województwo zachodniopomorskie), zm. 29 lipca 1760 w Magdeburgu) – polityk pruski i pierwszy minister Prus. Jego stryjecznym dziadkiem był Heinrich Podewils - Elektor Braunschweig-Lüneburg. Jego zięciem zaś był poprzedni pierwszy minister Friedrich Wilhelm von Grumbkow był jego teściem. Od 1741 roku hrabia von Podewils.

Heinrich von Podewils
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 października 1695
Krąg

Data śmierci

1760

Minister Stanu Królestwa Prus
Okres

od 18 marca 1739
do kwiecień 1749

Poprzednik

Friedrich Wilhelm von Grumbkow

Następca

Georg Dietlof von Arnim-Boitzenburg

Od roku 1720 radca (Geheimer Kriegsrat) Generalnego Komisariatu Wojny, którego szefem był Friedrich von Grumbkow. Fryderyk Wilhelm I Hohenzollern mianował w 1722 Podewilsa radcą rady finansowej (Geheimer Finanzrat) w Generaldirektorium.

W roku 1728 Podewils posłował do Kopenhagi, a w 1729 do Sztokholmu. W roku 1730 przejął po Friedrichu von Knyphaysenie MSZ (Kabinettsministerium). Fryderyk Wielki, który wstąpił na tron w 1740 roku uczynił go głównym ministrem. Podewils, sam proaustriacki, realizował bez sprzeciwów antyaustriackie plany Fryderyka.

Od 1741 Podewils prowadził rokowania z Sasami i Austriakami, które zakończyły się traktatami we Wrocławiu i Berlinie (1742), a następnie w Dreźnie (1745).

Podewils był nazywany przez rodaków "strachajłą" (der Fürsichtige). Francuski dyplomata nazwał go ok. 1741 roku: "trzęsiportkiem z natury" (Zitterer von Natur). Był również przezywany "strachliwym kurczakiem", przez wrogów (Angsthuhn). Zawsze szukał kompromisu i unikał konfrontacji, mimo to Fryderyk Wielki cenił jego rady.

Podewils miał pewne talenty literackie i był mocny w wymowie. Gdy wybuchła wojna siedmioletnia (1756-1763) wpływy Podewilsa zmalały, prawdopodobnie dlatego, że wbrew woli króla chciał jej uniknąć. Młodszy, odważniejszy i bardziej "agresywny" Karl Wilhelm Finck von Finckenstein zajął wówczas jego miejsce. Jednak gdy w 1760 roku umarł, Fryderyk był pogrążony w niekłamanym żalu, uważał go bowiem za jednego z najwierniejszych swoich ludzi.

Bibliografia edytuj