Henrique Capriles Radonski
Henrique Capriles Radonski (ur. 11 lipca 1972 w Caracas) – wenezuelski polityk, przewodniczący Izby Deputowanych w latach 1999–2000, burmistrz Baruty w latach 2000–2008, gubernator stanu Miranda w latach 2008–2017. Kandydat w wyborach prezydenckich w 2012 oraz 2013 roku.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Gubernator Stanu Miranda | |
| Okres |
od 29 listopada 2008 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
Młodość i edukacja edytuj
Henrique Capriles Radonski urodził się w 1972 w Caracas. Urodził się w rodzinie o korzeniach rosyjsko-polsko-holenderskich. Jego pradziadek od strony matki był rosyjskim Żydem, który po I wojnie światowej osiedlił się w Polsce. Dziadek, z wykształcenia inżynier, w II Rzeczypospolitej pracował w branży dystrybucji filmów i pokazów filmowych. W czasie II wojny światowej zaangażował się w działalność polskiego podziemia, dzięki czemu udało się mu wydostać żonę z warszawskiego getta. Po wojnie wyjechał do Wenezueli, gdzie w 1947 otworzył pierwsze kino, które stało się podstawą dla późniejszej całej sieci kin i firmy „Circuito Radonski”. W Wenezueli urodziła się jego matka, Mónica Cristina Radonski Bochenek. Ojciec, Henrique Capriles García, wywodził się z rodziny o holenderskich korzeniach, będącej właścicielem konsorcjum „Cadena Capriles”, działającego w branży medialnej i nieruchomości[1][2].
Dzięki dobrej sytuacji materialnej rodziny, Capriles Radonski podjął naukę w renomowanych szkołach. W 1994 ukończył studia prawnicze na Universidad Católica Andrés Bello w Caracas. Już wcześniej w czasie studiów, od 1992 do 1993, pracował w administracji publicznej, w Wenezuelskim Inspektoracie Nadzoru Podatkowego (SENIAT). W 1997 specjalizował się w zakresie prawa gospodarczego na Universidad Católica Andrés Bell. Ukończył także specjalistyczne kursy z dziedziny prawa podatkowego na Columbia University w Nowym Jorku, w Centro Interamericano de Administradores Tributarios w Viterbo oraz w Międzynarodowej Akademii Podatkowej w Amsterdamie. W tym czasie pracował jako adwokat w kilku kancelariach prawnych („Nevett y Mezquita” „Abogados”, „luego en Hoet”, „Pelaez”, „Castillo y Duque”)[1].
Kariera polityczna edytuj
W działalność polityczną zaangażował się pod koniec lat 90. Początkowo, w latach 1995–1998, był doradcą prawnym swego kuzyna i deputowanego do Kongresu Republiki, Armando Caprilesa, zasiadającego w Komisji Energii i Górnictwa. 6 grudnia 1998 wziął udział w wyborach do Izby Deputowanych (niższej izby Kongresu Republiki) z ramienia chadeckiej Partii Społeczno-Chrześcijańskiej (COPEI). Uzyskał mandat w okręgu Maracaibo, który objął 23 stycznia 1999. Sprawował go do 23 marca 2000, kiedy Kongres Republiki został rozwiązany. W tym czasie pełnił równocześnie funkcję przewodniczącego izby. Po dojściu do władzy prezydenta Hugo Cháveza przyjęta została nowa konstytucja, w oparciu o którą przeprowadzone zostały wybory do Zgromadzenia Narodowego, nowego jednoizbowego parlamentu[1][3].
W lipcu 2000 Capriles Radonski został wybrany na stanowisko burmistrza Baruty, reprezentując partię Najpierw Sprawiedliwość (Primero Justicia, PJ). W wyborach uzyskał 62,7% głosów poparcia. W wyborach w październiku 2004 uzyskał reelekcję, zdobywając 78,8% głosów[1].
W 2002 został oskarżony o kierowanie i udział w oblężeniu kubańskiej ambasady w Barucie, w czasie gdy był jej burmistrzem, przez przeciwników Chaveza w czasie nieudanego zamachu stanu. Zaprzeczył stawianym mu zarzutom, oświadczając, że podejmował działania na rzecz zakończenia demonstracji. W maju 2004 został jednak aresztowany. W areszcie przebywał do września 2004, a ostatecznie został oczyszczony z zarzutów[4][5].
24 listopada 2008 został wybrany na urząd gubernatora stanu Miranda, drugiego pod względem ludności stanu Wenezueli. W wyborach zdobył 53,11% głosów i pokonał byłego wiceprezydenta Diosdado Cabello (46,10% głosów), co stanowiło wizerunkową porażkę dla obozu rządzącego i prezydenta Cháveza. Wraz z wyborem na stanowisko gubernatora ponad 2-milionowego stanu wyrósł na jednego z głównych liderów opozycji[1].
Na początku maja 2011 ogłosił zamiar udziału w prawyborach organizowanych przez Koalicję Zjednoczenia Demokratycznego (Mesa de la Unidad Democrática, MUD), zrzeszającą wszystkie największe partie opozycyjne[6]. 2 listopada 2011 oficjalnie zgłosił swoją kandydaturę[7]. Przed prawyborami, zaplanowanymi na 12 lutego 2012, pozostawał liderem sondaży. 24 stycznia 2012 poparcia udzielił mu Leopoldo López, jeden z głównych liderów opozycji. Zwycięzca prawyborów miał zmierzyć się w wyborach prezydenckich z prezydentem Hugo Chávezem, cieszącym się według sondaży wyborczych ponad 50-procentowym poparciem społecznym[2][8]. W prawyborach z 12 lutego 2012, w których uczestniczyć mógł każdy dorosły obywatel, zajął pierwsze miejsce, zdobywając 64,2% głosów i pokonując gubernatora stanu Zulia, Pablo Péreza Álvareza, który uzyskał 30,3% głosów[9][10]. W czerwcu 2012 zrezygnował ze stanowiska gubernatora[5].
W czasie kampanii wyborczej krytykował politykę prezydenta Chaveza i jego program rewolucji boliwariańskiej. Opowiadał się za zrównoważonym modelem rozwoju kraju, łączącym politykę socjalną z rozwojem gospodarki i przyciąganiem nowych inwestycji, wzorując się na byłym prezydencie Brazylii, Luli da Silvie[5]. W wyborach prezydenckich zorganizowanych 7 października 2012 uzyskał 44,13% głosów, przegrywając z prezydentem Hugo Chavezem, który zdobył 55,25% głosów[11]. Zaakceptował wyniki głosowania, podkreślając że niemal połowa wyborców zakomunikowała swój sprzeciw wobec polityki prezydenta[12].
14 kwietnia 2013 roku odbyły się przyspieszone wybory prezydenckie związane ze śmiercią Chaveza 5 marca. Głównym kontrkandydatem Radonskiego był wiceprezydent za rządów Chaveza oraz p.o. prezydenta Nicolas Maduro. Po przeliczeniu głosów, 15 kwietnia komisja wyborcza poinformowała, że Radonski zdobył 49,07% głosów i nieznacznie przegrał z Maduro[13].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Biografía de Henrique Capriles Radonski. noticiasvenezuelaenvideos, kwiecień 2011. [dostęp 2012-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-21)]. (hiszp.).
- ↑ a b „Syjonista, nazista, burżuj” o polskich korzeniach chce odebrać władzę Chavezowi. gazeta.pl, 30 stycznia 2011. [dostęp 2012-01-31]. (pol.).
- ↑ Opposition Candidate Henrique Capriles Radonski: A Wealthy Lawyer with Little Respect for the Law. venezuelanalysis.com, 8 stycznia 2012. [dostęp 2012-01-31]. (ang.).
- ↑ Pilar Diaz, Elizabeth de Ornelas, Mayor Henrique Capriles Radonski out of jail [online], El Universal, 7 września 2004 [dostęp 2012-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-27] (ang.).
- ↑ a b c Profile: Henrique Capriles. BBC News, 3 października 2012. [dostęp 2012-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-22)]. (ang.).
- ↑ Desde la Cabina: Entre Capriles Radonski y Pablo Pérez podría estar el rival de Chávez. acn.com.ve, 22 sierpnia 2011. [dostęp 2012-01-31]. (hiszp.).
- ↑ Sara Carolina Díaz, Capriles Radonski formalizó su inscripción para las primarias [online], El Universal, 2 listopada 2011 [dostęp 2012-01-31] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-04] (hiszp.).
- ↑ Venezuela’s Leopoldo Lopez pulls out of election race. BBC News, 25 stycznia 2011. [dostęp 2012-01-31]. (ang.).
- ↑ A total of 3,040,449 votes were cast in opposition primary election. eluniversal.com, 14 lutego 2012. [dostęp 2012-10-11]. (ang.).
- ↑ Venezuela polls: Henrique Capriles to challenge Chavez. BBC News, 13 lutego 2012. [dostęp 2012-10-11]. (ang.).
- ↑ Divulgación; Presidencial 2012 [online], Consejo Nacional Electoral [dostęp 2012-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-16] (hiszp.).
- ↑ Hugo Chavez celebrates re-election in Venezuela. BBC News, 8 października 2012. [dostęp 2012-10-11]. (ang.).
- ↑ Wybory prezydenckie w Wenezueli. Przegrany kandydat nie uznaje porażki [online], Wyborcza.pl, 15 kwietnia 2013 [dostęp 2013-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-04].
Linki zewnętrzne edytuj
- Strona oficjalna. hayuncamino.com. [dostęp 2012-01-31]. (hiszp.).