Hiperkalciuria
Hiperkalciuria – stan chorobowy, polegający na zwiększonym wydalaniu wapnia z moczem (powyżej 300 mg/dobę u mężczyzn i powyżej 250 mg u kobiet[1]).
Przewlekła hiperkalciuria może prowadzić do kamicy moczowej (występuje w 30-60% przypadków[2]), nefrokalcynozy i zaburzenia wydalniczej funkcji nerek.
Etiopatogeneza edytuj
Wydalanie wapnia z moczem zależy od rodzaju stosowanej diety - nadmiar sodu jest istotnym czynnikiem zwiększającym kalciurię .
Czynniki mające wpływ na kalciurię:
- wpływ leków
- nadczynność przytarczyc
- długotrwałe unieruchomienie
- przerzuty nowotworowe do kości
- hiperkalciuria idiopatyczna - jest rozpoznawana gdy, stwierdza się hiperkalciurię u osoby stosującej dietę o standardowej ilości produktów mlecznych, z prawidłową funkcją nerek, bez zaburzeń stężenia wapnia, fosforu i magnezu w surowicy, bez rozpoznania kwasicy kanalikowej i schorzeń endokrynologicznych
- czynniki dietetyczne
- nadmierne spożycie sodu
- zwiększone spożycie białka zwierzęcego
- nadmierne spożycie alkoholu
- zwiększone spożycie cukrów prostych
Rodzaje edytuj
- hiperkalciuria absorpcyjna
- hiperkalciuria nerkowa
- hiperkalciuria resorpcyjna
Diagnostyka edytuj
- dobowa zbiórka moczu na zawartość wapnia
- wskaźnik wapniowo-kreatyninowy (UCa/Cr)
Leczenie edytuj
Leczenie hiperkalciurii jest leczeniem przyczynowym. W leczeniu objawowym hiperkalciurii nerkowej stosuje się najczęściej hydrochlorotiazyd z suplementacją potasu.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2011, s. 1429. ISBN 978-83-7430-288-3.
- ↑ Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2011, s. 1427. ISBN 978-83-7430-288-3.
Bibliografia edytuj
- Anna Kamińska, Iwona Bieroza Hiperkalciuria – najczęstsze zaburzenie metaboliczne u dzieci z kamicą nerkową, Nowa Pediatria 2/2011, s. 49-52